Naar Gaya Island

Vandaag was wel een beetje contrast met de afgelopen dagen zeg. Eigenlijk een saaie reisdag.

Tijdens het ontbijt zagen we een zwarte eekhoorn keutelen in de boom vlakbij. Hij leek eigenlijk heel erg op de Nederlandse eenhoorns, maar dan zwart. En net zo schattig.

Om acht uur werden we opgehaald om naar het vliegveld van Lahad Datu te worden gereden. Het was meer dan twee uur rijden. Tijdens deze vakantie neem ik elke keer dat ik een reis-achtige beweging ga maken, reispillen in. Ik ben nog helemaal niet misselijk geweest, dus het lijkt te werken. Ik ben alleen elke keer wel heel moe en slaperig. Dus deze keer lag ik in de auto met mijn nekkussen om lekker te slapen. Terwijl mijn hoofd op het kussen stuiterde door de slechte weg, sliep ik gewoon lekker door. Zo gaat de tijd wel snel.

De chauffeur kletste honderduit in het eerste half uur en dat was erg leuk. Hij vertelde wel iets dat ik me niet had gerealiseerd. Ik vertelde dat wij Noa hadden, en hij zei dat zijn zus ook een kat had. En dat ze die kat elke maand naar de dierenarts brengt voor een checkup. Dat is hier blijkbaar nodig omdat de diertjes veel sneller iets oplopen dan in Nederland. Nooit bij stilgestaan. Hij had zelf ook een hond gehad. Dat dier had elke twee weken controle nodig en dat had hij niet kunnen betalen. Toen heeft hij het dier weg moeten doen, zo zielig.

Uiteindelijk zette hij ons af bij het vliegveld. Een leuk klein vliegveldje waar bijna alles in één ruimte gebeurt. We checkten in, waren online eigenlijk al ingecheckt op rij 4, lekker vooraan. Toen ik na het inchecken op onze ticket keek zaten we opeens op rij 14. Ook gek.

We mochten deze vlucht maar 20kg meenemen per koffer, en dat was nog wel even spannend. Mijn koffer was 21kommanogwat bij de laatste checkin en die van Jeroen 17zoveel. Dus dat zou goed moeten komen, ik heb wat spul uit mijn koffer gehaald en in die van hem gedaan. Op hoop van zegen maar. En tijdens het inchecken bleek dat we dat heel goed hadden gedaan. Beide koffers waren precies 20kg. Gelukkig wegen ze nooit de handbagage want dan zou ik overal denk ik steeds ruim overheen zitten. Maar dat verklappen we niet.

Vlak voor wij weg moesten kwam het vliegtuig er pas aan. Er zaten zes passagiers in en die hadden twee kleine koffers mee. Wij hadden iets meer passagiers maar het vliegtuig zat lang niet vol.

De vlucht ging voorspoedig en was kort. Ik heb een klein stukje van mijn boek geluisterd en voor ik het wist gingen we alweer dalen. De koffers lagen natuurlijk vrij snel op de band en toen we naar buiten liepen stond er weer keurig iemand op ons te wachten. Die nam ons mee in tien minuutjes naar de haven, waar we in konden checken voor het hotel. En aangezien we een privetransfer hadden geboekt, konden we vrijwel meteen het bootje op om ook weer in tien minuutjes naar het eiland gevaren te worden.

Eenmaal op het eiland kregen we eerst een koud handdoekje. Dat is altijd erg fijn. Beetje jammer alleen dat die van Jeroen zo bevroren was dat hij hem niet eens uit elkaar kreeg

Na de rondleiding was het twee uur en was de kamer nog niet klaar. Drie uur was de officiële inchecktijd en blijkbaar hadden ze die tijd ook werkelijk nodig. Dus we zaten een uur te wachten, dat was wel irritant. De atmosfeer was ook bij lange na niet zo fijn als in de vorige lodge, dus dat was toch een beetje een teleurstelling.

We zijn vrij snel het water ingedoken om te gaan snorkelen. We verwachtten er niet veel van en het bleek zelfs nog minder. Ik heb welgeteld één visje gezien en Jeroen niet eentje.

We zijn er vrij snel maar weer uit gegaan, dit schoot niet zo op. Dus we wandelden terug naar onze kamer en kwamen plots een stel apen tegen. Werden we toch nog getrakteerd op een leuk schouwspel. De gekuiste versie van het filmpje is hieronder te zien, de aapjes vonden elkaar blijkbaar erg lief

Na het snorkelen zagen we de mensen die we hadden leren kennen in de vorige lodge nog en hebben even met ze gekletst. Was leuk om ze weer even te zien. En ze zeiden dat ze de foto’s die Jeroen had gemaakt tijdens de wandeling eergisteren, heel mooi vonden. Tijdens die wandeling was iedereen zo druk geweest met het wandelen zelf, vooral door alle modder, dat ze geen tijd hadden gehad om iets vast te leggen. En omdat Jeroen wel wat gewend is, had hij gedacht dan maak ik zelf wel wat extra foto’s en stuur ik die naar ze door. Zo gezegd zo gedaan, Jeroen heeft eergisteravond bloedig de foto’s zitten airdroppen. Vanochtend kwam de man van het andere stel naar Jeroen toe om te zeggen dat hij zo blij was met de foto’s en dat ze zo mooi waren ook, de compositie enzo. En vanmiddag dus deze man, hij zei ook expliciet dat hij de foto’s echt prachtig had gevonden. Dan ben ik zooooo trots op mijn knapperd! Zo lief dat hij dat dan zo bedenkt voor die mensen en het dan ook nog zo goed doet!

Na een poosje relaxen op de kamer zijn we gaan eten. Het is hier allemaal eigenlijk nét niet leuk. De eetzaal is gehorig en je zit dicht bij elkaar. De kamer heeft niet echt een mooi uitzicht, is best oke hoor, maar met vijf sterren verwachten we toch ietsje meer. Maar het diner was wel echt vijf-sterren-kwaliteit, errrrrg lekker.

Na het eten zijn we naar de kamer gegaan en heerlijk gaan slapen.

Morgenochtend gaan we snorkelen, kijken of we dan iets te zien gaan krijgen…