Terug naar Muscat

Vandaag was vooral een reisdag. Een uur of vijf rijden naar Muscat, onderweg nog misschien een wadi en een diepe kloof meepakken, maar veel meer dan dat was het niet. Dachten we…

We zaten strak om zeven uur aan het ontbijt. De rit zou lang zijn en we wilden niet hoeven te haasten. Het was weer een redelijk druk ontbijt, maar ik heb door de ober een lekker omeletje laten bakken, dus dat was best smullen. Hij vertelde dat hij ’s morgens om vijf uur altijd opstond en dan tot tien uur ’s avonds aan het werk was. Pfff lange dagen zeg, en hij lachte elke dag als we hem zagen. Iedereen lacht hier gemakkelijk trouwens, dat is wel heel leuk. Vriendelijke mensen. Alleen op de weg zijn ze niet zo vriendelijk, ze weten hier ook heel goed wat ongeduld en bumperkleven zijn. Na het ontbijt zijn we vlug vertrokken. Ik heb nog maar een keer aan die ober de route gevraagd. Het was nu wel prachtig weer, helemaal blauw, dus we dachten misschien kunnen we toch. Vijf uur rijden is wel lang, en die moeilijkere route is vast korter. Maar deze man zei ook dat hij het niet zou doen, ook omdat het aan de andere kant van de berg heel gemakkelijk wel aan het regenen kon zijn. Hadden we niet aan gedacht… Er waren nog twee alternatieven en het was ons niet helemaal duidelijk hoe we dan moesten rijden, dus dat vroeg ik nog. Je kon langs het noorden en langs het zuiden. Noord, zei de man. Oke, doen we dat.

Dus wij op pad. We hadden weer prachtige uitzichten onderweg. Het eerste stuk was prima te doen, tot we opeens op een onverharde weg belandden. Je vraagt je toch telkens af of het wel goed gaat. Gaan we wel echt de goede kant op, of niet?

Maar het leek volgens de route toch echt goed te gaan. Dus we reden maar door. Op een bepaald moment kwamen we langs een motorfiets. Die stond eigenlijk gewoon op de weg geparkeerd. We konden er nog net langs. Toen we om de hoek kwamen, zagen we twee andere motoren staan. Eentje stond dwars op de weg en de motorrijder kreeg hem niet van z’n plek. De andere motorrijder van de geparkeerde motor stond achter hem, en filmde. En de motorrijder maar worstelen om dat ding van z’n plek te krijgen. Eén duwtje en hij was erdoor geweest, maar nee hoor, die kerel moest filmen. We ergerden ons dood. Ik wilde nog gaan helpen maar Jeroen zei nee niet doen hoor, ze zijn met z’n drieën,  ze redden zich maar. Had ie ook weer gelijk in. De achterste zat op z’n motor ook gewoon te wachten tot de rest klaar was. Hele vreemde toestand.

Na een poosje kwam hij er toch door. Hij reed langs ons en de achterste kwam erachteraan. Hij reed nog bijna tegen onze auto aan omdat het daar zo moeilijk rijden was, hij viel haast om. Toen dat gebeurde reed Jeroen maar gauw verder zodat we snel weg waren. Maar goed, toen moesten wij over dat stuk hobbeldebobbel, dat was ook best een gedoetje. Maar het ging wel een stuk makkelijker dan de motoren.

We reden verder en kwamen af en toe langs flinke stukken beroerde weg. We hadden eigenlijk gedacht dat het wel mee zou vallen omdat we het “slechte stuk weg” niet genomen hadden vanwege de regen. Nou, kwamen wij even van een koude kermis thuis! Op een gegeven moment kwamen we op een stuk weg en dat heb ik gefilmd. Ik heb alleen de stemmen maar even gedempt, want Jeroen werd niet heel blij van dit stuk weg. Althans, “DIT IS TOCH GEEN WEG!” klonk het onder meer. 😁. Zelf kon ik het nog wel waarderen, het is toch waar deze auto voor bedoeld was. Ik vond het wel leuk rijden zo.

Maar een paar kilometer verder werd het toch voor mij ook nog wel wat spannender. We reden langs het ravijn en dat ging heel stijl omhoog, dan weer heel stijl omlaag en dan toch maar weer… je raadt het al… heel stijl omhoog. En nog steeds flink hobbelig. Op een bepaald moment reden we zo stijl omhoog dat we niet over de motorkap konden kijken welke kant we op moesten. Op de navigatie zag ik dat er een bocht naar rechts aankwam en daar stuurde Jeroen ook heen. Als hij dat niet had gedaan lagen we nu nog steeds beneden in het ravijn, want rechtdoor was toch echt een hele diepe afgrond. Daar heb ik dus maar geen filmpje gemaakt.

Uiteindelijk belandden we wel in het dorpje Bilat Sayd, een erg leuk gebouwd dorpje op een bergrug. En het canyon waar we langs reden heette trouwens het snake canyon en is ook heel erg prachtig. Beetje moeilijk te bereiken wel. We aten wat broodjes en Jeroen wilde eigenlijk heel snel weer weg. Dat stuk weg achter de rug hebben en dan door naar Muscat. Niet meer dat spannende rijden. Ik had eigenlijk zelf ook nog wel achter het stuur willen kruipen, maar omdat ik nog niet veel met dat ding gereden had, vond Jeroen het beter dat hij zelf reed. Ik vond het niet het moment om daarover in discussie te gaan haha en ik vond het ook wel prima. Dus Jeroen reed over een groot deel van dezelfde weg weer terug het canyon uit en daarna verder op de grote weg naar Muscat. Toen we eenmaal weer op het asfalt zaten, viel ik lekker in slaap. Jeroen reed verder naar het hotel. Voor we daar waren hebben we de auto nog even volgetankt, er ging 111 liter in.

Onderweg kregen we op de telefoon die we bij de auto hadden gekregen, ook nog een alarm melding. Een soort NL Alert, maar dan een OmanAlert. Er kwam een fikse regenbui aan werd gezegd.

We kwamen in een mooi hotel terecht waar we konden dineren tussen allemaal kleine kinderen. Om een of andere reden is er een familiehotel voor ons geboekt, dat had toch echt niet gehoeven. Maar ach, het waren allemaal kleine kindjes in de eetzaal en dat was dan toch ook wel weer schattig. En het eten smaakte goed, het was een enorm uitgebreid buffet. Hopelijk is het ontbijt morgenochtend weer net zo.

Toen we op onze kamer aan het relaxen waren, kregen we via whatsapp bericht dat de snorkelexcursie van morgen is geannuleerd vanwege het slechte weer. Ik vroeg meteen of onze snorkeltrip dan misschien verzet kon worden naar maandag, want dan zijn we er toch nog. Dat kon, zei hij, hij zou ons morgen laten weten hoe laat we dan, ijs en weder dienende, werden opgehaald.

De auto is nu ingenomen, er was niets kapot na deze spannende laatste rit. En morgen en overmorgen zijn we dus nog in dit hotel. Maandagavond laat worden we opgehaald om naar het vliegveld te worden gebracht, op weg naar konijntje en poesssss.