Jebel Akhdar

Ik heb vannacht heel slecht geslapen. Ik was midden in de nacht een paar uur wakker. Beetje benauwd, verkouden. Dus ik was blij dat vanmorgen de dag kon beginnen.

Het was een heerlijke dag. We hebben vrij laat ontbeten. Er stond heerlijke yoghurt voor ons klaar en we kregen vers fruit, heerlijke broodjes en verse sap.

Toen we dat op hadden, hebben we eerst een tijdje op ons terras gezeten. Om een uur of tien zijn we toen op het gemakkie gaan wandelen naar een dam en een verlaten dorpje. Het was een prachtige wandeling die uiteindelijk een uur of zes duurde en ongeveer 13 kilometer lang was. In het begin liepen we nog over het terrein van het hotel, waar ze een leuke wandeling van een uur hadden uitgestippeld. Er stonden telkens borden met uitleg over de dieren die hier leven. Wat opvalt is dat ze in het Engels telkens gekke foutjes maken.

Toen we eenmaal het terrein af waren begon de wandeling pas echt. We liepen de hele tijd over rotsen, we konden niet echt relaxt wandelen, dus dat werd op den duur best pittig.

We kwamen op een gegeven moment langs een hek en daar werd volgens Jeroen de route wat onduidelijk. Ik had een route op mijn telefoon gezet en vond het helemaal niet onduidelijk. Dikke discussie over waar we nou naartoe moesten. Het einde van het liedje was “laten we nou maar gewoon de vlaggen volgen”. Ja, dat lijkt me ook, die vlaggen zijn er niet voor niks.

Oké, wij door. We kwamen uiteindelijk aan bij de dam, waar we weer lekker wat brood met chocopasta hebben gegeten. Nou, en toen volgde de discussie pas echt. Volgens Jeroen moesten we naar boven. Maar de route gaf volgens mij aan dat we terug naar beneden moesten. Discussie, discussie, stukje lopen, verderop kijken, vlaggen zoeken, weer discussie, discussie. Uiteindelijk volgden we weer gewoon de vlaggen naar beneden en kwamen we aan bij het verlaten dorpje. Hèhè. Was dat nou zo moeilijk? In alle consternatie viel ik ook nog in een stekeltjesplant, tot vermaak van Jeroen. Ik geef toe dat het wat onhandig ging, maar om daar nou zó hard om te lachen… 😅

Het dorpje was erg bijzonder om te zien. Helemaal verlaten en piepkleine huisjes. Veelal ingestort. Kan je je ook weer niet voorstellen, dat je daar dan woont. Maar goed, dat klopt dus wel, want er woont niemand meer… Blijkbaar was het toch teveel afzien daar.

We wandelden verder terug. Op een gegeven moment zijn we toch maar over de weg verder gaan lopen. We waren het gestommel over de rotsen nogal zat. En dat was een goede keuze, want we kwamen er gezellig twee ezeltjes tegen. Kindje-ezel wilde wel geaaid worden, en dat doen wij uiteraard met liefde.

Uiteindelijk kwamen we weer op het terrein van het hotel, waar we die route verder vervolgden.  Er waren steeds sport dingen zoals waar je kon opdrukken of aan twee balken kon optrekken enzo. En op een gegeven moment was er zelfs een badminton veldje met rackets en shuttles! Wij effe ballen natuurlijk, maar dat was toch geen succes. Er stond teveel wind.

Uiteindelijk belandden we na een heerlijke maar pittige wandeling weer in het hotel. We waren allebei wel een beetje verbrand, onze gezichten zijn opeens knalrood. We zitten hier ook rond de 2000m hoog, dus dat gaat dan weer wat sneller. Gister netjes ingesmeerd, vandaag helaas vergeten en meteen het haasje. En ik ben ook nog blijven hangen met mijn jasje in een stekelstruik, dus we zijn er letterlijk en figuurlijk niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Lekker de rest van de middag relaxen en na het diner snel weer naar bedje. Morgen weer niet al te vroeg op, lekker rustig ontbijten en uitchecken.