Vliegen

Nou, ik zei dat ik niet meer zou bloggen als er niks gebeurde. En ik blog toch…

Het was echt niet te geloven. Eerst zag ik bij de gate al dat er een stewardess te laat was. Ze vroeg aan de groundcrew of dit haar vliegtuig was en toen ze een “Ja” kreeg, rende ze naar binnen. Lekker profi.

Het boarden ging op zich oke. We zitten bij de nooduitgang en helaas ook bij de toiletten. Maar dan hebben we wel lekker veel beenruimte, dat is fijn. Iedereen was nog heen en weer aan het lopen in het vliegtuig en ik wilde mijn dekentje uitpakken dat ik altijd bij me heb. Maar Jeroen zei dat dat niet mocht bij de nooduitgang. Dus ik liet hem erin zitten en legde hem naast me neer. Ik had ook nog een nekkussen en een tasje om mijn nek. De stewardess kwam me op een heel onvriendelijke manier vertellen dat die deken daar niet mocht liggen, alsof ze al verwachtte dat ik daar moeilijk over ging doen. Tja, en dan heb je grote kans dat ik er moeilijk over ga doen haha. Maar goed, had ik geen zin in, dus ik stopte mijn deken onder de stoel. Even later kwam ze weer, nu om te vertellen dat het tasje en het ding om mijn nek ook niet mochten. Zucht, zeg dat meteen. Ik wilde mijn spullen onder de stoel stoppen want daar was nog plek. Zei ze “dat past niet” en ze wilde de spullen uit mijn handen pakken. Maar het paste wel en ik had geen zin om straks mijn spullen weer uit die overhead gevallen te moeten halen, dus ik zei “maar het past wel!” en ik stopte met gemak de spullen bij de rest. Ik vroeg nog even of de dame achter me er last van had, maar dat had ze niet. Nou, vooruit dan maar dacht de stewardess denk ik.

We zagen dat de ene stewardess de glijbaan op scherp zette, of weet ik veel hoe dat in het Nederlands heet, en dat ze daarna een beetje nerveus werd. De stewardess aan onze kant was er niet en daarmee moest ze de cross-check doen. Ze begon te bellen en dat werkte ook al niet en ze keek zenuwachtig naar achteren. Uiteindelijk kwam de stewardess aan onze kant eraan rennen en ze haalde het sleuteltje eruit en nam tegelijk de telefoon op. De andere stewardess kwam eraan voor de cross-check, en toen bleek dat ze de glijbaan niet goed op scherp had gezet, ze had de hendel niet omgezet! Sjonge jonge.

Daarna werd het helemaal feest. We waren in de lucht, sliepen bijna en werden toen wakker gemaakt met de vraag of we wat wilden eten. Nee bedankt, hebben we net op het vliegveld al gedaan. Maar nu we toch weer wakker zijn, geef dan maar wat water. Dus ik kreeg water. Jeroen hoefde niet.

Weer een tijdje later werd wederom gevraagd of we wat te drinken wilden. Ik dacht ik moet goed drinken in het vliegtuig, dus doe me nog maar wat water. En die kerel pakt de fles en laat hem bijna uit zijn handen glippen, grijpt hem weer vast en giet een hele plens water over Jeroen en mij heen! Vooral Jeroen was het zogenoemde bokje. Getverderrie. Die man werd heeeel klein, sorry sorry wil je een pyjama, ik zal het afdrogen, sorry sorry. Een pyjama??? Denk je nou werkelijk dat het er beter van wordt als je Jeroen een pyjama aantrekt? 🤣Hij wilde ook nog Jeroen zijn jas pakken die hij als dekentje gebruikte, maar Jeroen trok hem terug. En hij hield zijn ogen dicht en die man maar sorry zeggen hahaha. Jeroen wilde gewoon slapen hou op met dat gedoe. Hij had een nattig shirt en de jas was best nat, maar er was mee te leven. De man droogde mijn tafeltje nog even af en zei dat we het hem moesten laten weten als we iets nodig hadden. En hij vertrok. Ehm. Hallo? Ik vroeg toch water? Hahaha, dus even later schoot ik hem weer aan en zei dat ik mijn water niet gekregen had. Sorry sorry hahaha.

En toen was het nog niet klaar. We hebben dus best wat ruimte voor ons en zitten bij de wc’s. Dus na het eten kwam het hele vliegtuig langs om naar de wc te gaan. En toen iedereen geweest was stond er een man bij Jeroen zijn voeten een beetje raar heen en weer te wiebelen. Met zijn rug naar ons toe, dat dan weer wel, maar het zag er niet uit! Hij kwam ook nog even een stukje verder naar achteren, het begon bijna op een lapdance te lijken! En Jeroen kon zijn benen niet kwijt, dat was best irritant. Toen het Jeroen te lang duurde, strekte hij toch gewoon zijn benen en stootte de man aan. Werd die man weer boos natuurlijk ooowww wat een toestand. Ze hadden samen nog even een staredown, ik geloof dat Jeroen won. Ik moest er wel om lachen. De man is nog vijf minuten blijven wiebelen en vertrok toen maar terug naar zijn plek.

Nou ja, dat is de stand op dit moment. We hebben nog een uur of zeven te gaan en hebben vier kinderen in de rij naast en achter ons. Eens kijken of die zich rustig gaan houden…

Oke, we zijn weer een heel stuk verder en de rest van de reis was toch weer heel interessant. Ik moet zeggen dat de kinderen zich redelijk gedeisd hielden gelukkig. De rest van de reis naar Dubai ging prima. Ons viel wel op hoe ontzettend onvriendelijk de stewardess was. Dat doen ze bij de klm dan toch anders (hè, Monique?! 😘)

In Dubai zijn we net als tijdens de heenreis maar weer in een restaurant gaan zitten. Enerzijds omdat er geen plaats was voor de gate, anderszijds omdat we gewoon ook even wat wilden eten. Dan konden we het vliegtuig maaltje overslaan. We konden netjes op tijd het vliegtuig in en de vlucht ging grotendeels goed.

Wat zeg je, grotendeels? Yup, er gebeurde uiteraard wéér iets geks. We hadden de daling ingezet naar Schiphol en dachten jippie, we zijn er bijna! Het vliegtuig had bijna de pootjes aan de grond, toen hij plots een doorstart maakte! Dat hadden we nog niet meegemaakt. We konden meekijken met cameras die buiten het vliegtuig bevestigd zijn, en het zag er allemaal heel rustig uit. Nauwelijks wind, niks geks. Maar het viel Jeroen wel op dat er zich verderop dichtbij de landingsbaan een vliegtuig bevond. Toen we weer een beetje op hoogte waren kwam de captain “in de lucht” 😎 om te vertellen dat er volgens hem een atmosferische storing was geweest en dat hij daarom een doorstart had gemaakt. Leek ons vrij ongeloofwaardig, maar erg veel verstand hebben we er natuurlijk ook niet van. Ik denk dat we deze landingspoging ternauwernood overleefd hebben. 😇. De tweede landing ging een stuk beter en volgde ook vrij snel op de eerste, dat viel me nog wel mee. Het vliegtuig dat Jeroen de eerste keer had gezien was toen ook weg, gelukkig.

De hele reis viel me trouwens eigenlijk wel mee. Het is natuurlijk wel ver, maar omdat je je erop instelt, is het toch best te doen. En de tussenstop is dan ook wel fijn, even snel wat eten en weer doorrrrr.

Nu denk je natuurlijk, hehe, ze zijn thuis. Maar nee hoor, toen we bij de douane controle aankwamen stonden er overal borden dat het druk was en lang zou duren. En toen we eenmaal in de hal waren was dat ook wel duidelijk te zien aan het aantal mensen dat in de rij stond! Ik heb geloof ik in Nederland nog nooit zo’n lange rij gezien! Ik had de stopwatch aangezet want ik was benieuwd hoe lang het zou duren. Maar toen we halverwege waren zetten ze opeens nog een stuk of acht poortjes open voor de zelfscan en toen ging het toch vlot. Uiteindelijk duurde het 20 minuten dus dat ging nog best.

Op de terugreis was het even ontzettend opletten dat we aan de goede kant reden. Jeroen zei “zullen we meteen maar even aan de goede kant gaan rijden”. Vond ik een strak plan. Onderweg was het shocking druk. Dat was wel weer wennen hoor, zo’n volle snelweg. En uiteraard was er weer een akkefietje, iemand die niet op zit te letten en dus niet had gezien dat een vrachtwagen al een tijdje aangaf naar links te willen. De vrachtwagen ging en toen had het kleine autootje het pas in de gaten, het ging net goed. Uiteraard moest het kleine autootje daarna verhaal halen bij de vrachtwagenchauffeur, hij ging voor hem rijden, remde en stak zijn middelvinger op. Zucht.

Uiteindelijk zijn we dan nu toch veilig thuis. Noa kan niet meer stoppen met mauwen en we genieten lekker van elkaar en van het zonnetje.

En dan voeg ik stiekem hier nog even een filmpje toe van YouTube, blijkbaar was iemand ons vliegtuig aan het filmen haha.