Zo. Vandaag was dan echt eens een dag van relaxen. Niks doen. Uitslapen en luieren. Lekker hoor.😪
We zijn dan wel weer vroeg opgestaan. Om kwart voor acht lagen de dolfijnen namelijk klaar voor ons om ze van dichtbij te bekijken. Er was een showtje dat tot een uur of 12 door zou gaan. We liepen ernaartoe en we mochten nog niet op het strand gaan staan maar moesten eerst nog even wachten en afstand houden. Nog geen dolfijn te zien. Toen kwam er een dame die ons uitlegde wat er ging gebeuren. De dolfijnen zouden naar ons toekomen en ze zouden zich laten zien, uiteindelijk beloond door een paar visjes. Er is een hele familie van dolfijnen hier in de zee en twee daarvan vinden het leuk om iets te doen voor een makkelijk visje. Piccollo en Kia waren dat 🙂.
Dolfijnen blijven over het algemeen op dezelfde plek. Dat is omdat ze leren hoe ze moeten jagen op die specifieke plek. Andere plekken vergen andere skills, en die hebben ze niet geleerd van hun vaders en moeders. Vroeger werden de dolfijnen heel vaak aan het strand gevoerd, ter vermaak van het publiek. Maar dat zorgde ervoor dat de papa’s en mama’s alleen nog maar aten wat er naar ze toegegooid werd. Zo leerden de jongen zelf niet meer jagen en dat is natuurlijk gevaarlijk voor de soort. Dus kwamen er regels, de dolfijnen mogen niet meer dan 10% van hun dagelijkse behoefte van ons mensen gevoerd krijgen. De rest moeten ze zelf vangen. Daarnaast moet je als je zwemt of in een kano zit, 50 meter afstand houden, en een boot moet 100 meter afstand houden. Geluid draagt in water 7x beter dan in de lucht, dus een boot maakt heel veel herrie voor ze.
Daar wordt ook gebruik van gemaakt bij de show. Sowieso wordt de presentatrice natuurlijk gehoord door de dolfijnen, waardoor ze naar haar toe gaan. En dan gaat de dame een heleboel uitleggen en de dolfijnen blijven een beetje in de buurt. Iedereen staat op het strand en de voorsten staan met hun tenen in de zee. Dan zegt de presentatrice dat de mensen vooraan helemaal uit het water moeten gaan zodat de show kan beginnen. En dat horen de dolfijnen, dus dan komen ze naar de dame toe. En zij loopt dan heen en weer met die dolfijnen achter zich aan. De dolfijnen kijken naar je, en gaan op hun zij liggen zodat je ze goed kan zien. Eigenlijk is dat alles. Maar wat een ervaring is dat, om zo’n dolfijn in de oogjes te kijken. Het is heel vreemd, maar het emotioneerde me wel, zo’n superslimme vis die dan voor een klein beetje voer wel een showtje op wil voeren. En die heel sociaal is met zijn soortgenoten. En de baby van Piccollo was er ook, een vijf maanden oud jong, dat nog allerlei capriolen aan het uithalen was. Zoo schattig, je zag hem oefenen met jagen en springen en doen. Gekkigheid.
Aan het einde van de show krijgen de dolfijnen dus hun visje, alleen de twee die aan de show hebben meegedaan. Er loopt iemand met een emmer door het water en de dolfijn gaat er achteraan. Hij krijgt een visje. De persoon loopt langs het strand zodat iedereen nog een keer goed kan kijken en dan krijgt de dolfijn nog een visje. Daarna worden de emmers uitgespoeld en dat is het sein voor de dolfijnen dat de show afgelopen is. Ze vertrekken dan ook gelijk.
Ze krijgen tien minuten pauze en zodra ze zich weer laten zien, begint het hele feest opnieuw. Het gaat op hun initiatief, als zij er zijn, dan begint de show. En soms zijn er twintig dolfijnen, en soms maar eentje. Wij hadden eerst alleen Piccollo en haar zoon, en later kwamen Kia en nog drie familieleden erbij. De derde en laatste show hebben we niet meer afgewacht. We hadden inmiddels honger gekregen en zijn een bowl met granola, fruit en yoghurt gaan halen, heerlijk.
Daarna zijn we terug gegaan naar de kamer en ben ik ongegeneerd nog even in bed gekropen. Hoewel… Even? Ik lag er om 12 uur nog in. Heerlijk geslapen. Toen ik wakker werd was Jeroen weg om een wandeling te maken. Ik ben even aan de studie gegaan, ik heb mijn boeken meegenomen. Mooi om te doen, zo aan het strand in Australië. Niks mis mee. Jeroen zag een dolfijn langs het strand visjes vangen.
Toen Jeroen terugkwam hebben we wat koffie gedronken en nog een poos zitten relaxen. Daarna zijn we nog een wandelingetje gaan maken hier in de buurt. Zodra je van het terrein af bent is het rustig, niemand gaat daar naartoe. Dus dat was wel weer even lekker, wat rustiger dan het resort. Het was ook prachtig om te zien hoe verschillend de beide kleuren zand zijn. Aan het strand is het zand wit, dat komt van de zee en alle zeedieren die sterven en hun botjes op het strand achterlaten. Dat is hard geworden ooit en later toch weer uiteengevallen in zand en daarom is het nu wit. Verderop komt het “gewone” zand, dat vol met ijzeroxide zit en daarom rood is. Bijzonder om te zien.
Tijdens de wandeling had “Annetje haar netje” weer op haar hoofd, volgens Jeroen. 🤦🏼♀️ Hij was erg tevreden met zichzelf. Maar deze Annetje was weer erg blij met het ding.
Na de wandeling hebben we weer een bakkie koffie gedaan en zijn we eten gaan halen. Er is hier een pub en daar is vanavond live muziek. Ik vond het een strak plan om naar die pub te gaan, eten op te halen en zo snel mogelijk weer terug te gaan naar de rustige hotelkamer. Dus dat hebben we gedaan. We hebben genoten van de zonsondergang. Nu zitten we op bed nog wat te chillen, terwijl we op de achtergrond de man horen zingen. Is best gezellig.
Morgen gaan we op pad met een 4WD, het park in hier. Ben benieuwd!
Geef een reactie