Vanmorgen stond om zeven uur de wekker. We hadden best veel te doen vandaag en we moesten natuurlijk ook dat ding gaan doen dat ik nog niet mocht weten…
Ik vond het heel spannend wat we zouden gaan doen. Om half negen moesten we weg zei Jeroen, en om kwart voor negen zou het gaan beginnen. Hahaha, ik had werkelijk geen flauw idee! Maar goed, eerst ontbijten, met een pancake uit een machientje. En hij was nog best lekker ook.
Na het ontbijt zijn we ” die” kant op gegaan, en dat bleek de waterkant te zijn. Want daar zouden om kwart voor negen de pelikanen gevoerd worden! Dat is effe leuk zeg. Ze zaten al een beetje in de buurt te wachten en te kijken of de “baas” al in de buurt was. Toen het kwart voor negen was zagen we aan de consternatie bij de pelikanen dat de “morning tea” zoals de dame het noemde, in aantocht was. Ze kwam naar het midden van wat bankjes en de pelikanen, vijf in totaal, kwamen achter haar aan gewaggeld. Die dingen zijn veel groter dan ik had gedacht, ze komen tot voorbij je middel! En dat maakt ze toch ietsje spannender dan gewoon een eendje ofzo, ze zijn categorietje “boze zwaan”. Maar goed, deze dame kende ze en legde van alles over ze uit. Ze hadden ooit, een tijd geleden al, een cycloon overleefd en sindsdien kregen ze elke morgen hun morning tea, die eigenlijk bestond uit een stel visjes. Na een tijdje wat vertellen en visjes gooien vroeg ze de kinderen bij zich. Die mochten ook elk twee visjes gooien. En daarna vroeg ze of de ouders ook nog wilden gooien, dus toen ben ik er gauw tussen gaan staan en heb een stukje vis naar de achterste gegooid want die was zielig 😅
Na de pelikanen zijn we koffie gaan drinken in het appartement. Daarna gingen we op pad richting Natures window, een iconisch rotsgedoetje hier niet zo ver vandaan. Onderweg ernaartoe zagen we een Emoe lopen langs de weg. Kunnen we die ook weer afvinken. 😉
We maakten eerst nog een andere stop waar je op grote bruggen boven de vallei kon staan om een mooi uitzicht te hebben.
Natures window was echt prachtig! We hebben daar wat rondgelopen en veel foto’s gemaakt. Jeroen blijft maar zeggen dat hij niet had verwacht dat het zo mooi zou zijn. Bij elke stop zegt hij dat haha. En dat is het ook elke keer weer. Het enige dat wel een beetje jammer is in deze omgeving, is alle vliegen, en daarbij het feit dat wij natuurlijk weer onze vliegennetjes vergeten zijn. 🤦🏼♀️. Zeker als je dan een wandeling maakt die wat meer inspanning vergt, dan begin je te hijgen. En dan houd je je mond dicht vanwege de vliegen, wat maakt dat je nog meer hijgt. En als er dan eentje in de buurt van je neus gaat zitten, dan hijg je die dus naar binnen 🤢. Dat is echt vies! Straks dus maar op zoek naar een netje, die hebben ze vast overal. En een nieuwe pet heb ik natuurlijk ook nodig, overal staat dat het gevaarlijk is in de hitte en dat je een pet nodig hebt. Natuurlijk is dat vooral bedoeld voor de zomer, maar aangezien wij niet zoveel gewend zijn, dacht ik toch dat het wel verstandig was om een pet op te zoeken.
We reden verder naar de volgende stop, waar we eerst een lekker boterhammetje met Nutella hebben zitten eten. Eerst op een bankje in de schaduw waar niemand verder zat, maar daar zaten veel vliegen. Toen zijn we verhuisd naar een plek waar wel meer mensen zaten, ook in de schaduw, en waar naar we dachten meer wind stond. Hielp niks, net zoveel vliegen, bah. Tijdens het eten is dat toch wel extra vervelend, en in de auto kan je ook niet gaan zitten want dan ben je zo een gebakken banaan.
Na het eten zijn we de wandeling daar gaan maken, z-band, ook weer een superleuke wandeling naar het water. Prachtige omgeving is het toch, ook met al dat rood en dan die mooie blauwe lucht en dat water.
Jeroen liep weer zijn eigen extra rondje terwijl ik nog even aan de waterkant zat te chillen. We hebben nog wel even naar elkaar gezwaaid en toen ik het zat was gebaarde ik naar Jeroen dat ik alvast naar boven ging lopen. Hij zwaaide terug en kwam op zijn gemakje mijn richting uit. Hij haalde me natuurlijk weer binnen de kortste keren zonder moeite in 🤣. Ik kon ook niet heel hard want mijn voet ging weer behoorlijk zeer doen en ik deed ook nog een andere spier in mijn been zeer. Ik val uit mekaar geloof ik. Nou ja, gelukkig heb ik kinesiotape dus ik plak mezelf gewoon weer in mekaar ennnnnn doorrrrrrr. 🙃
Toen we bijna bij de auto terug waren, stond er een man gebukt op het pad. Wij dachten wat doet die nou weer? Bleek dat er een klein slangetje op het pad zat, dat hij aan het fotograferen was. Ik heb er een filmpje van gemaakt en echt goed zie je hem niet denk ik, maar hij was er wel, deze knapperd! 🤩
We reden terug naar het hotel en kwamen daar rond een uur of twee aan. We zijn meteen weer vertrokken richting het café dat naast het hotel zit, om daar lekker wat koffie en cheesecake te halen. Ik bestelde een “Long John”, ik dacht dat dat de “Americano” was van Australië. Maar ze keek me zo wazig aan dat ik nog maar een keer op het bord keek, daar stond “Long Black”. Oké, dat begreep ze wel, maar Americano had ze ook wel begrepen zei ze 😂. In ieder geval smaakte hij lekker.
We zijn na de koffie weer verder gewandeld naar het Zuytdorp monument dat hier bovenop de rotsen staat. Deze boot met 200 man erop en een heleboel zilverstukken, liep vlakbij op de klippen. Er waren overlevenden en die zijn aan land gegaan. Waarschijnlijk hebben ze zich gemengd met de Aboriginals, maar genetisch onderzoek daarnaar is nog gaande. Ze zijn in ieder geval nooit gevonden en ook nooit in Batavia aangekomen. De schepen strandden hier bij de vleet omdat er een nieuwe route ontdekt was die wat zuidelijker liep dan de eerste route. Dat was omdat daar een sterkere westenwind stond, zodat de schepen harder konden varen en er minder doden vielen onderweg. Maar de schippers wisten niet helemaal precies wanneer ze het bochtje moesten maken. Als ze dat te laat deden, liepen ze op de klippen, en dat deden er dus nogal veel. Vielen er tóch helaas weer veel doden…
Op de terugweg naar het hotel kwamen we langs een souvenirwinkeltje, waar ik een pet en een vliegennetje heb gekocht. Jeroen heeft ook een netje gekocht, hopelijk gaat dat een beetje helpen tegen die kriebelbeestjes, want echt goed smaken ze niet kan ik je zeggen. Daarna zijn we teruggegaan naar het hotel waar we eventjes een sprite hebben gedronken. En toen was het alweer tijd om in de auto te springen om Red Bluff nog even te bekijken. Ook dat was weer wat fotootjes waard, het is echt een mooie omgeving hier.
Op de terugweg van Red Bluff zijn we langs de supermarkt gegaan om wat rommeltjes te kopen en wat worstjes voor op brood vanavond. We hadden geen zin om uit eten te gaan en hadden nog brood, dus we maakten dankbaar gebruik van de kookgelegenheid in ons appartement. Tussen Red Bluff en de supermarkt zagen we trouwens ook nog een prachtige zonsondergang. Die hebben we toch nog maar weer even op de foto gezet, met wat pelikaanvriendjes erbij.
Eenmaal weer in het hotel hebben we genoten van de worstjes. Terwijl ik dit blog zit te typen hangt Jeroen lekker voor de televisie. Strakjes een dutje doen en morgen reizen we weer verder naar de volgende stop.
Geef een reactie