Zoooooo, nou, dat was me het wandelingetje wel zeg!
We hebben vanmorgen de wekker (ja, Jos, de wekker!) op half 8 gezet. Het was een lange wandeling en het zou toch jammer zijn als we hem alleen door tijdgebrek niet zouden halen. Dus om een uurtje of acht zijn we opgestaan, boterhammetjes gesmeerd en tegen half negen reden we weg. Het was nog drie kwartier rijden naar het startpunt van de wandeling.
Auto parkeren, rugzakjes op de rug en daar gingen we. Het eerste stuk was een beetje saai omdat het helemaal in het bos was. Soms is dat heel leuk. Maar niet als je boven de boomgrens moet zijn, dan wil je geen bomen zien. Na een poosje klimmen zagen we niet eens de bomen meer, omdat we midden in een wolk zaten. 
En op dat moment kwamen we erachter dat we de auto vergeten waren op slot te doen… 😳 😕 Mijn handtas erin met de beide paspoorten, én de reservesleutel van de auto! Oh jee. En wat doen we nu dan? Helemaal terug? Daggutnie. Gewoon blocken die gedachte en lekker verder wandelen. Dus dat hebben we maar gedaan 🙂
Op een gegeven moment kwamen we steeds meer in de sneeuw terecht en was het steeds moeilijker om de weg te vinden. Aangezien we ook nog steeds niks zagen door de wolken, kregen we er een hard hoofd in. We zijn maar even lekker gaan zitten om uit te rusten en om te bepalen wat we zouden doen. En precies op dat moment brak er een waterig zonnetje door! Het was ook meteen een stuk warmer. Dus toen zijn we maar doorgelopen.
We hebben niet de derde etappe gehaald, sterker nog, niet eens de tweede etappe helemaal. Er lag gewoon teveel sneeuw. Het laatste stukje dat we omhoog liepen was door een sneeuwveld dat wel heel erg steil was.
http://www.youtube.com/watch?v=ACxJycFm89E?rel=0&w=500
Eigenlijk waarschijnlijk niet zo heel verstandig. Maar op het moment zelf ging het prima. 🙂
Toen we boven dat sneeuwveld waren vonden we het welletjes. Ik ben nog even een stukje verderop gewandeld waar het uitzicht beter was. Op het moment dat ik daar liep, zag Jeroen vlak bij me een gems. Die kroop achter de rots in de hoop dat ik hem niet zou zien, met succes 😥
Na wat eten en drinken, zijn we teruggegaan richting auto. Eerst dus weer over het steile sneeuwveld. En toen gebeurde het! Eerst gleed Jeroen uit, op zijn achterste een stukkie naar beneden. Dat was al spannend. Maar toen was ik aan de beurt. Ik gleed uit en stak daardoor mijn stok dieper in de sneeuw. Ik begon met een noodvaart naar beneden te glijden, maar liet de stok niet los. Die bleef braaf in de sneeuw steken, trok helemaal krom, bracht mij tot stilstand en brak toen af. Och nee toch, mijn stok! 😥 Maar goed, ik kon veilig verder lopen, dat was dan wel weer fijn.
Bij het volgende sneeuwveld ging het weer mis. Ik liep lekker hard naar beneden te stampen, het was niet zo steil en het ging zo leuk. Tot ik plotseling met mijn hele been wegzakte in een diep gat! PLOF, met mijn snufferd in de sneeuw! K-k-k-koud.
De rest van de wandeling ging ook niet heel voorspoedig. Ik miste mijn stok wel hoor. Ik gebruik hem voornamelijk voor het evenwicht en zonder de stok loop ik toch vaker te zwikken.
Maar goed, uiteindelijk na een uurtje of zeven lopen, zijn we weer bij de auto aangekomen. Die stond er gelukkig nog. Wat is het moment spannend dat je die laatste bocht om loopt! :O
Vlakbij was een restaurantje en we vonden dat we wel een ijsje hadden verdiend. Maar helaas, le patron was effe weg, geen ijsje dus 😥
Toen maar vlug terug naar het appartement om daar te genieten van een stel lekkere vette hamburgers. Ter compensatie van alle activiteit van vandaag 😆
Morgen wordt het weer een rustig dagje. Misschien even naar Grenoble om nieuwe stokken te kopen, maar da’s voor mij al aktiever dan ik eigenlijk in mijn hoofd heb. We zullen wel zien. Jeroen zal wel weer even gaan fietsen, dat dan weer wel 😉
Geef een reactie