Schildpadden!

We hebben de wekker maar ietsje vroeger gezet, half negen. We moesten vandaag van hotelkamer wisselen, en we wilden ook nog op tijd ontbijten.

Jeroen heeft niet zo lekker geslapen. Ik viel zelf eigenlijk toen we lagen meteen als een blok in slaap. Althans, af en toe werd ik een klein beetje wakker, dus ik zag nog wel dat Jeroen uit bed ging en buiten een boekje ging lezen. Hij vond toen ook de brief, die uiteindelijk toch onder de deur door geschoven was. In de brief stond dat de kamerwissel om 10 uur zou plaatsvinden. Koffers konden we op de veranda zetten, die zouden naar de nieuwe kamer worden gebracht. Dus dat hebben we gedaan en daarna zijn we gaan ontbijten.

Het ontbijt was weer lekker, deze keer was er wat meer fruit. Na het ontbijt zijn we eventjes op de bank bij de receptie gaan relaxen. We waren iets te vroeg en hadden geen haast, dus we hebben een beetje zitten internetten. Klokslag tien uur kwamen er opeens een heleboel mensen de receptie in, blijkbaar waren er meer kamerwissels haha. Toen de ergste drukte een beetje weg was, zijn we onze sleutel gaan halen. Daarna liepen we naar de nieuwe kamer toe. Er staan bordjes op het eiland, maar het is best een doolhof. De man die ons de intro over het eiland gaf, toen ik voor pampus op de bank lag na de vlucht met het watervliegtuig, zei al dat hij zelf in het begin nog wel verdwaalde. Nou, ik heb vanaf onze oude kamer de route naar het restaurant nooit geleerd. Sowieso omdat ik gewoon suf achter Jeroen aanloop, maar ook omdat het allemaal op elkaar lijkt en er veel paden zijn. En tenslotte ook nog omdat Jeroen de ene keer linksom ging en dan weer rechtsom. Ik was de hele tijd de weg kwijt. Dus we waren benieuwd of we de nieuwe kamer konden vinden. We kregen het kaartje mee waarop ons uitgelegd was waar de kamer was. We stopten het kaartje diep weg en gingen op pad. En natuurlijk zijn we een aantal keren strak de verkeerde kant op gelopen. Op een gegeven moment waren we bij het nieuwe restaurant (we wisselen namelijk nu ook van restaurant), en toen heb ik maar even gevraagd welke kant we op moesten. De man leek een beetje te schrikken en vertelde me dat die kamer aan de andere kant was, hij wees naar de achterkant van het restaurant “die kant op”. Ik geloofde er niks van, maar we gingen toch maar een beetje kijken. Daar stonden de bordjes ook niet, en we waren er al geweest, dus toen zijn we naar de receptie van het restaurant gelopen, nog maar een keertje vragen. De man moest even wakker gemaakt worden, maar daarna ging hij vlug kijken op zijn computer waar kamer 281 was. En hij kon ons uiteindelijk goed uitleggen waar we heen moesten. Hèhè, kamer gevonden, en de koffers stonden er ook al! Gelukkig hadden de kruiers de kamer ook kunnen vinden.

We wandelden naar het terras van het restaurant, om daar eens te kijken. Het was een steiger boven het water en er waren luie bedden waar we dankbaar gebruik van maakten. Na een tijdje begon het een heel klein beetje te regenen. Er zaten mensen op het strand die meteen naar binnen vluchtten, maar het was echt na drie druppels al voorbij. We werden bijna natter van de spetters uit de zee, dus we zijn lekker blijven zitten. Toen we daar zaten vloog er nog een hele grote vleermuis langs het strand. Die hebben ze hier ook, ze zijn zo groot als ratten en vliegen gewoon over je heen. We hebben ze nog niet op de foto kunnen zetten. We zagen er nog wel eentje op z’n kop knabbelen aan wat vruchten maar ook hij vloog weg toen we het fototoestel pakten.

Nadat we eerst nog even terug zijn gegaan naar het huisje, zijn we vervolgens aan de lunch gegaan. Dat moest een beetje op tijd, want we zouden om kwart over één moeten aantreden voor de schildpaddentrip en we konden pas vanaf half één lunchen. Dat bleek best kort te zijn, ook omdat we weer een beetje verdwaalden en een grote omweg namen naar het verzamelpunt.

Er werd gezegd dat we allemaal “confident” moesten zijn om in de zee te zwemmen. Het zou nog best diep zijn hier en daar, en je moest goed kunnen zwemmen om veilig mee te mogen, werd er gezegd. Je kan, wanneer je de snorkelspullen ophaalt, ook een zwemvestje mee krijgen. Die hebben wij natuurlijk links laten liggen, kom nou we zijn hollanders. Dus geen zwemvestje en “very confident”. Alhoewel je toch wel een beetje gaat twijfelen als zo kerel zo nadrukkelijk zegt dat je goed moet kunnen zwemmen, maar goed, stoïcijns blijven kijken en een “very confident” uitdrukking op het gezicht proberen te houden.

We stapten op de boot, zagen onderweg heeeeel ver weg nog een dolfijntje, en arriveerden vol goede moed bij het rif. We moesten onze spullen aantrekken en op het randje van de boot gaan zitten en eraf glijden. Ik sprong er geloof ik als derde in, en het duurde nog een flinke tijd voordat de rest erin lag. Er zou één gids voorop zwemmen, en een gids met een bandje achteraan. Aan dat bandje kon je hangen als je het zwemmen zat was en dan mocht je terug naar de boot.
De gids werd in het begin nog een beetje boos omdat we allemaal een kant op aan het zwemmen waren. Maar de man had niet echt een startsein gegeven, dus ik zat nog in de wachtstand, ik dacht al wanneer gaan we nou een keer. Toen bleek dat hij wilde dat we allemaal dichterbij kwamen zwemmen. Tja, communicatie is ook een vak. Na zijn lichte woede-uitbarsting kwam iedereen dichterbij en ging het een stuk beter.
Onderweg bleken er twee chinezen mee die hun eigen bandje mee hadden genomen OMDAT ZE NIET KONDEN ZWEMMEN! Pardon… Nou blijf je aardig drijven op dat zoute water, en ik geloof dat ze ook nog een zwemvest aanhadden, maar de dame hing eerst aan de arm van de voorste gids en dat schoot totaal niet op. Hij liet haar los en zei dat ze maar aan haar man moest gaan hangen, die had tenslotte een bandje. Ze spartelde er het hele eind op los en zwom voortdurend in de weg, het was verschrikkelijk irritant. Ik ben maar lekker vooraan naast de gids gaan zwemmen, dan had ik het minste last van de rest.

Op een gegeven moment riep de gids “Turtleeeeee turtleeeeee tuuuuuuurtleee!”. Er was een schildpad. Ik zwom bijna naast hem en zag niks. Ik zoeken op de bodem, boven het rif. Nergens een trutle hoor, die man ziet ze vliegen. En ja hoor, dat klopte, want de turtle was net onderweg naar boven om een luchtje te scheppen. Daar zag ik hem dan eindelijk, bijna aan het oppervlak. Hij was vrij wazig en ik heb hem niet op de foto kunnen krijgen, maar hij was wel groot. 30 á 40 cm breed ongeveer denk ik. Lekker een beetje aan het dartelen in het water. Jeroen heeft hem niet gezien, die werd verblind door het gespartel van de chinese dame.

We zwommen verder, tussen alle vissen door, en kwamen verderop nog twee schildpadden tegen, deze waren kleiner, misschien 20cm ofzo. Heel leuk om te zien. Deze heeft Jeroen ook gezien en één ervan heb ik op de foto gekregen.

Na een half uurtje poedelen denk ik, mochten we terug in de boot en zijn we teruggevaren naar het eiland. Daar zijn we snel onder de douche gestapt, even weer van al dat zout af. En toen was het alweer tijd voor de high-tea, dus konden we terug naar het restaurant. We hebben lekker een cocktail genomen en zitten relaxen op een bank met uitzicht op de zee. Ook zochten we nog even op internet op wanneer een “school” vissen een “school” is. Om hoeveel vissen gaat het dan?? De conclusie is, het is een gevoelsding. In een aquarium is 10 vissen al een school, in een oceaan is 10 vissen te weinig voor een school. “Best veel vissen” is geen school, “heul veul vissen” wel. Volgens Jeroen is er bij een school ook sprake van communicatie tussen de vissen. Als je in het water staat voor een school vissen en je doet een stap ernaartoe, wijkt de school uit elkaar. Volgens Jeroen is dat dan nog steeds één school, want de communicatie is er nog. Zelfs de dare-devil vissen die oversteken van de ene kant naar de andere kant, behoren nog tot de school.
Nou ja, met die dingen zijn we dus druk haha.

Na de cocktail zijn we teruggegaan naar de kamer om te relaxen en uit te rusten van het internetten.

Daarna zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten. Dat is kleiner en daarom leuker dan het eerste restaurant. En het eten is net zo lekker dus dat is mooi.

Na het eten hebben we nog even in de bar gezeten en cocktails gedronken. Helaas kreeg ik een andere cocktail dan ik had besteld en ook nog een voetenbadje bij de koffie maar vooruit, het smaakte wel lekker.

Voor ons bij de zee waren mensen aan het kijken naar de krabbetjes die daar aan het hollen waren. Één kerel vond het nodig er eentje op te pakken, wat gaat er toch in je om dat je zoiets doet, zucht. We hebben zelf ook nog even bij de krabbetjes gekeken en zijn daarna lekker in bed gekropen. Morgen beetje bijtijds de wekker en dan op naar het mooie snorkelrif!