Weer thuis!

Vanmorgen nog even lekker rustig aan genoten van het ontbijt.

Daarna nog wat dingetjes ingepakt en naar beneden om uit te checken. Van deur tot deur zou de reis 21 uur gaan duren, dus we keken ernaar uit.

De chauffeur was er al toen we uitgecheckt waren, dus we konden meteen instappen. Gelukkig had hij ook de deken bij zich die we bij Pacuare vergeten waren. Hebben we die ook weer netjes terug.

Na iets meer dan een uur rijden denk ik, stopten we bij wat winkels en een brug over een rivier. De chauffeur zei dat de brug beroemd was vanwege de grote krokodillen die eronder zaten. Ooit hadden mensen de krokodillen gevoerd met kip daar, en daarom waren er nu zo veel. Ze hebben in die rivier ook lekker veel te eten. Het voeren wordt niet meer gedaan maar de krokodillen zijn er nog. En wat waren ze groot! Er is één keer een dronken man van de brug afgesprongen, uit bravoure. Die is helaas in stukjes gebeten. Verder zijn er geen ongelukken gebeurd. Ik vroeg me nog wel af waarom hij aan stukken gereten was, aangezien de krokodillen eten in overvloed hadden. Maar dat blijkt gewoon instinct te zijn, er gebeurde iets onverwachts en ze vallen aan. Griezels. Zal wel zeer doen.

Nadat we ze eens goed bekeken hadden, liepen we terug naar de auto. Onderweg zagen we opeens dat er ook nog ara’s waren. Wat zijn die toch kleurig en mooi. Jeroen vindt ze inmiddels zelfs schattig, omdat je ze altijd samen ziet.

Daarna reden we weer verder. Na tweeënhalf uur rijden kwamen we aan bij het vliegveld. We hadden alles digitaal paraat. De quarantaine verklaring, de gezondheidsverklaring en de pcr testuitslag, en dan natuurlijk nog gewoon het papieren paspoort. We waren er dus klaar voor. En Jeroen was er zéker klaar voor, die stond al een paar dagen op scherp omdat hij (en ik ook) zo’n moeite heeft met alle wazige corona regels. We wilden inchecken en de dame vroeg naar onze quarantaine verklaring. Ik diepte hem op op mijn telefoon en liet hem nietsvermoedend zien. De dame zei neeeeee, ik heb hem op papier nodig. Hoor ik plotseling van schuin achter me:”JA PLEUR OP MAN!” Whahahaha, ik vriendelijk kijken naar de dame terwijl Jeroen zijn ogen vuur spuwden. Good cop bad cop haha. De dame zei nog dat we hem bij de infobalie konden laten uitprinten maar Jeroen nam er geen genoegen mee. Toen liep ze opeens weg, naar later bleek naar haar chef. Toen ze terugkwam zei ze dat we het voor deze ene keer met de digitale verklaring mochten doen. Pff gelukkig.

We kwamen verder overal gelukkig zonder problemen doorheen en toen we aan de gate zaten, bleek dat we nog tweeënhalf uur moesten wachten. We waren deze keer de eersten en het was heel rustig.

Toen we aan kwamen lopen, zagen we echter wel meteen een man die we al eerder bij het vorige hotel hadden gezien. Jeroen had hem tijdens het diner al eens bekeken, met zijn blauwe shirt, toen hij de popiejopie stond uit te hangen aan de bar. Hij sprak met iedereen en heel langzaam schoof hij achter de bar, tot het uiteindelijk leek alsof hij de barman was. Jeroen moest erg aan van Kooten en de Bie denken. Later zagen we die man achter de counter van het hotel staan, en weer later achter de kassa van de hotelwinkel. De man was toch echt wel een gast. We moesten enorm om hem lachen, hij was een briljante persiflage geweest als hij niet serieus was geweest.

Dezelfde man zagen we dus weer bij de gate. En weer hebben we erg gelachen. We zagen hem al onze kaartjes controleren, het vliegtuig seinen hoe het van de gate moest vertrekken en zich vervolgens de cockpit in wurmen, om daarna de maaltijden rond te gaan delen. Gelukkig ging hij niet met onze vlucht mee.

De vlucht ging voorspoedig. Eerst een half uurtje vliegen naar Liberia, waar ze de slurf niet aan het vliegtuig vast kregen. Wij verdachten de man in het blauwe shirt van bemoeienis 😂. Uiteindelijk lukte het en kon iedereen die in Liberia wilde blijven, uitstappen. Dat waren er nog best veel. Ook de crew wisselde hier. De eerste crew zei tegen ons dat we onze handbagage op schoot moesten nemen, zodat alle bagage gelinkt kon worden aan een eigenaar en er niets achterbleef. Wij deden dat onmiddellijk netjes. Vervolgens werd dus de crew gewisseld en zaten we een half uur met onze bagage op schoot, zonder dat er ook maar iets werd gecontroleerd. Zo jammer weer.

We stegen netjes op tijd weer op, wederom met een niet al te vol vliegtuig. Dat betekende dat we lekker de ruimte hadden en een deel van de vlucht op drie stoelen hebben geprobeerd te slapen. Hier en daar lukte dat nog een beetje.

Toen ik net het ontbijt op had, werd ik opeens heel erg misselijk. Het duurde eigenlijk maar een paar minuten, maar oef, het was heftig. Ik kreeg een kotszakje dat ik niet nodig bleek te hebben, want het was heel snel gelukkig weer over.

Toen we uit het vliegtuig stapten, stond er een mannetje ons op te wachten in het midden van de slurf. Hij glimlachte een beetje ongemakkelijk en zei iets als “Ja zo gaat het toch niet”. Dat was waarschijnlijk omdat iedereen langs hem heen liep en hem negeerde, Jeroen (bijna) voorop 😊. Om de hoek stonden nog twee mannetjes die ook wat rommelig aan iedereen vroegen of ze “local” of “transfer” waren. Ik zei in al mijn onschuld local en toen moest ik opeens mijn quarantaine verklaring opdiepen. Na een hele diepe zucht besloot hij me gelukkig te laten gaan. Jeroen hoefde sowieso niets op te diepen want die had gewoon “transfer” geantwoord 😂.

De auto stond keurig voor ons klaar bij de Valet en we reden er netjes ruim een uur over naar huis. Daar stond Noa ons dolenthousiast op te wachten, ze hield niet op met knorren en kopjes geven, heerlijk.

Nu zijn we dan dus in quarantaine en mogen we alleen naar de dokter en boodschappen doen. We krijgen vanavond picnic gebracht, dus dat komt sowieso goed. Ik moet wat dingen verzetten omdat ik niet aan de quarantaine had gedacht, zoals een afspraak met de fysiotherapeut en de vaccinatie die ik voor morgen had staan. En verder moeten we op de vijfde dag de test nog regelen.

En daarmee zijn we dus aan het einde van onze vakantie. Nu nog even die jetlag kwijt zien te raken en maandag weer beiden netjes thuis aan het werk. Volgend jaar dan toch Australië?