Vandaag was helaas de laatste dag. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant ook weer lekker om naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Na de quarantaine dan…
We waren weer lekker vroeg wakker. Vannacht heeft het flink geonweerd en Jeroen heeft er wel van wakker gelegen. Hij heeft ook nog de gordijnen dichtgedaan omdat hij last had van het geflits. Ik heb heerlijk doorgeslapen, nergens wat van gemerkt 😀 .
Na het ontbijt zijn we teruggegaan naar de kamer. Jeroen wilde natuurlijk weer op pad, maar ik dacht, vanmorgen is voor mij. Ik ga lekker relaxen. En zo geschiedde. Jeroen heeft een wandeling gemaakt over het strand. En ik heb genoten van de koelte van de kamer, daarna de warmte van het terras, toen weer de koelte van de kamer en zo nog een keer of drie rond. Lekker hoor. Na een tijdje kwam Jeroen weer terug en zijn we even gaan zwemmen. Het zwembad hier is prachtig dus daar moesten we even in gelegen hebben.
We hebben geluncht met koekjes die we uit Nederland hadden meegenomen en om één uur werden we opgehaald voor onze tour door het nationaal park Manuel Antonio. Het is het meest populaire park van Costa Rica volgens de gids, en dat is voornamelijk omdat het een heel klein park is met heeeeeel veel dieren. Het is maar twee hectare groot op het land, en vijf (dacht ik) in het water. En er leeft van alles en nogwat. Dus wij kijken. En we hebben genoten. Het eerste dier wat we tegenkwamen was een gigantische leguaan. De gids ging helemaal uit haar dak, ze had hier nog nooit zo’n grote leguaan gezien 😀 😀 . Zo leuk als een gids zelf ook enthousiast is. Dan weet je dat het écht bijzonder is.
Even later zagen we een luiaard met drie teentjes. Er zijn soorten met twee teentjes en soorten met drie teentjes, wij hebben alleen de drie teentjes gezien. Dat is eigenlijk gewoon een bal met haar, zeker overdag. Dan zitten ze te slapen en zie je hun koppies normaal gesproken niet.
Ik weet niet in welke volgorde we de rest van de dieren precies hebben gezien maar het waren er wel veel. Een luiaard met twee tenen (hoera!). Een hertje in het bos, die hadden we nog helemaal niet gezien hier. En verder een luiaard die naar beneden was gekomen om te poepen. Luiaards gaan de boom uit om te poepen en klimmen er dan weer in. Dat doen ze maar eens per week ongeveer. En dan doen ze er een half uur over. En deze besloot dat voor onze neus te doen. Hij klom terug in de boom en dat konden we filmen. Erg bijzonder en erg schattig weer.
We wandelden ook nog een stuk langs het strand, waar we weer moesten zigzaggen om niet over de krabbetjes te struikelen.
Op de terugweg van de wandeling vertelde de chauffeur dat er een fikse aardbeving aan de grens met Panama was geweest, bijna zeven op de schaal van Richter, terwijl wij naar de luiaard keken die net had zitten poepen. We hebben er niets van gemerkt, maar toen we het erover hadden, vertelde Jeroen dat de Amerikanen die bij ons in El Remanso zaten, de aardbeving ook hadden gevoeld die ik toen we daar waren voelde. Ik was al aan mezelf begonnen te twijfelen, omdat ik best wel lazy was toen ik hem voelde. Ik dacht misschien heb ik het wel gedroomd. Maar zij hadden eerder een aardbeving gevoeld en herkenden het gevoel. Vervolgens hebben we eens gekeken op Google, en konden we beide aardbevingen inderdaad terugvinden.
De aardbeving van vandaag 
De aardbeving van zaterdag
Na de wandeling kregen we nog lekker een soort van milkshake met wat fruit. Daarna namen we afscheid van de gids en zijn we terug naar de kamer gegaan. Daarna zijn we gaan eten en na het eten hebben we nog een wandelingetje door het donker gemaakt. Het was stikdonker en aangezien we een aantal keer hadden gezien hoe je zo’n nachtwandeling maakt, dachten wij dat we dat ook wel konden. Nou, dat is dus best spannend. Het eerste stuk stonden er nog lichtjes langs de weg, maar we hebben een zijpaadje genomen dat helemaal donker was. We zagen een enorme pad, een best-wel-grote-spin en een boomkikker. Hartstikke leuk. We hoopten eigenlijk ook nog andere kikkertjes te vinden, maar we hoorden ze helemaal niet kwaken, dus ze wilden niet gevonden worden denk ik. Eén keer schrok Jeroen zich wild toen er iets langs hem vloog. Waarschijnlijk een vleermuis. Aparte ervaring hoor om zo samen op zo’n pad te wandelen in het donker.
Na een kilometer wandelen zijn we maar weer teruggegaan naar de kamer. Genoeg gedaan voor vandaag. Het was een mooie laatste dag. Morgen om zeven uur ontbijten, spullen inpakken en dan worden we om half negen opgehaald. Eerst tweeënhalf uur rijden naar San José, vervolgens drie uur wachten tot we op het vliegtuig kunnen stappen. Dan waarschijnlijk maximaal een uurtje vliegen naar Liberia, waar we een uur en tien minuten aan de grond zullen staan. Dan nog de reis van meer dan tien uur terug naar Amsterdam en ten slotte de rit van meer dan een uur met de auto. En dan kunnen we Noa en Bobo weer knuffelen. En ’s avonds krijgen we de picnic op bezoek met onze boodschappen. Als we dan nog niet in slaap zijn gevallen… 🙂 .
Geef een reactie