El Remanso

Lekker geslapen vannacht. Jeroen was wel weer ruim voor de wekker wakker.

Er werd rond een uur of zes koffie in een thermoskan gebracht en Jeroen kon die netjes aannemen en voor me inschenken. Toch fijn, zo’n ochtendman 🤭.

Na het ontbijt zijn we met de “long hike” meegegaan. Een stuk wandelen door de omgeving hier en kijken of we dieren konden spotten. Het was echter niet heel goed weer en de dieren waren niet waar wij waren. Maar toch waren er weer mooie verhalen van de gids. Bijvoorbeeld over de vleermuis. Dit is een zoogdier en deze baart dus levende jongen. Het vrouwtje is zwanger en als het jong bijna geboren moet worden heeft het een formaat van tweederde van de moeder! Gigantisch dus. En dit is een van de diersoorten waarbij jongen standaard voeten-eerst worden geboren. En waarom is dat? Nu komt het… De jongen helpen de moeder bij de geboorte. De pootjes komen er eerst uit, waardoor het jong zich vast kan grijpen aan een tak bijvoorbeeld, en zo zichzelf naar buiten kan trekken. Het is toch wat.

En hij vertelde over de bladsnijdersmier. Eerder hadden we al gehoord dat er kwaliteitsinspectie plaatsvindt door speciale mieren die bovenop de werkers gaan zitten en het blad inspecteren dat ze meedragen. Deze gids vertelde over de soldaten, een ander speciaal type, dat aanvallen afwendt. Ze zitten in het nest en als je stampt in de buurt, zijn dat de mieren die naar buiten komen. Hij pakte er eentje en vroeg het meisje om haar petje. Hij hield de kaken van de mier bij de rand van haar petje en irriteerde de mier een beetje, waardoor hij zich vastbeet in de pet. Hij was zo sterk dat hij vervolgens de pet kon laten hangen! Aan dat kleine miertje, dat nog wel een stuk groter was dan je ze ooit in Nederland ziet, maar toch.

Toen Jeroen war foto’s wilde maken vroeg hij me om zijn camera uit zijn rugzak te halen. Dat deed ik, alleen op zo’n manier dat de camera met de lens keihard op de grond viel. Oh nee… We pakten hem op en gelukkig deed hij het nog. We waren er best ziek van, hij viel zo hard dat we ons afvroegen waarom hij niet kapot was.

We wandelden verder en kwamen weer een Fer de Lance tegen. Een piepkleine deze keer, zo eentje die al zijn gif in één keer in je leegspuit. Hij lag te slapen op het pad en als wij er zonder gids hadden gewandeld, waren we er waarschijnlijk op gestapt. Maar gelukkig hadden we wel een gids die ons op het diertje kon wijzen.

Toen we bijna terug bij de lodge waren zagen we nog een prachtige witte valk zitten.

Daarna zijn we teruggegaan naar ons huisje en hebben even gedoucht. Na de lunch ben ik lekker in de kamer gaan liggen slapen, Jeroen is een grote wandeling gaan maken, onder andere richting strand. Ik werd halverwege even wakker van een wiebelend bed, waarschijnlijk een kleine aardbeving die ze hier regelmatig schijnen te hebben.

Jeroen kwam terug van de wandeling met de boodschap dat de camera geen autofocus meer had. Toch kapot gegaan in de val? Of te vochtig geworden in dit natte weer de hele dag. We hopen op het laatste, want het is wel gek dat hij het eerst nog wel deed. Maar oh, wat ontzettend balen! Jeroen probeert nog steeds foto’s te maken, nu op manual, en dat valt niet mee.

De aapjes slapen rondom ons huisje en komen tegen het einde van de middag hier terug om een slaapplaats in te nemen. Er kwam dus een hele rits schattige aapjes langs slingeren en Jeroen heeft er best een paar mooi scherp gekregen.

Na het diner zijn we weer vroeg onder de wol gekropen, lekker slapen, morgen gezond weer op!