Naar Corcovado NP

Vanmorgen stond de wekker weer lekker vroeg.

We hadden een flink stuk te rijden dus we zijn om negen uur vertrokken. We hadden afgesproken dat we om twee uur bij het vliegveld van Puerto Jimenez zouden zijn om daar de auto af te leveren. De man die ons de auto meegaf zei steeds dat we er wel om twaalf uur konden zijn, maar Jeroen vond twee uur een beter plan. Achteraf waren we blij dat Jeroen voet bij stuk had gehouden, want we konden nu heerlijk rustig naar de bestemming rijden.

Onderweg zijn we een paar keer uitgestapt. Één keer om de prachtige ananasvelden te bekijken, en één keer om twee jongens te helpen hun auto weer op gang te krijgen. Ze hadden om één of andere reden de startmotor afgekoppeld en kregen de auto niet gestart. Wij duwen. Na een paar keer startte de auto en konden wij weer verder.

Na ongeveer vijf uur rijden kwamen er aan bij het vliegveld. Een jongen zwaaide naar ons en op het moment dat ik terugzwaaide dacht ik al oh jee. Het mannetje zei dat we onze auto bij het vliegveld mochten plaatsen, en toen we dat gedaan hadden zeiden we dat we niet bij het vliegveld moesten zijn. Uiteindelijk dacht ik het klopt niet. Dat mannetje is niet iemand die ons gaat helpen. Er kwam een auto aan van el remanso en die man liep lachend naar ons toe. Hij negeerde de jongen verder en dat hebben wij toen ook maar gedaan.

Toen bleek dat degene die de auto op moest halen, er nog niet was. Eerst reden we naar Alamo, we dachten dat dat onze maatschappij was. Maar zij kenden onze auto niet. We keken nog eens goed in onze papieren en toen bleek de auto van Adobe te zijn 😂. Dus we reden weer weg naar een kantoortje waar niemand was. De man bellen en gedoe. Uiteindelijk zei hij we kunnen de auto parkeren en achterlaten en de sleutel in de brievenbus doen. We hebben foto’s van alle kanten van de auto gemaakt en hem inderdaad zo achtergelaten. Het was wel irritant want we hadden minstens drie keer laten weten dat we er om twee uur zouden zijn. Maar nou ja. Het was geregeld. Later bleek dat de man me een appje had gestuurd dat er een ongeluk was gebeurd en dat hij daar druk mee was. Vandaar dat hij er niet was. Maar ja, we hadden geen internet dus dat hadden we niet meegekregen. Ik vroeg hem of het goedgekomen was met de auto, en hij zei dat er niets aan mankeerde en dat we alleen wat benzine moesten betalen. Dus dat is gelukkig goedgekomen.

We reden drie kwartier met de man mee naar de lodge. Een Costa Ricaanse massage zei hij, en ja hoor, daar gingen we weer over een hobbeldebobbelweg. Met leuke muziek op dus dat was best leuk.

Onderweg zagen we nog roofvogels en aapjes. Deze aapjes waren wel zo schattig klein als we dachten haha. Eenmaal in de lodge kregen we uitleg over hoe het allemaal werkte hier. Terwijl we het eigenlijk bloedheet hadden en gewoon graag even wilden relaxen. Maar we kregen ook een koel handdoekje, dat maakte wel wat goed. En de kamer was heel indrukwekkend. We hebben een upgrade gekregen omdat ik bijna jarig ben, dat was ook wel heel erg leuk.

’s Avonds konden we nog mee met de nightwalk, in het donker in de jungle. Hartstikke spannend. Eerst even lekker douchen en relaxen. Jeroen rende al meteen weer weg om foto’s van Toekans en Ara’s te schieten. De eerste Ara’s deze vakantie, zijn favoriete dieren. Toen Jeroen weg was zag ik nog een schattig dier bij de lodge. Wat zijn er veel dieren hier zeg, prachtig.

De nachtwandeling bleek met een gids te zijn die Nederlands sprak. Dat was ook wel weer eens leuk. Hij was opgegroeid in Belgisch Limburg dus had een klein beetje een accent. We gingen op zoek naar de nachtdieren. We hadden allemaal een zaklamp en als je die bij je ogen houdt als je schijnt, dan zie je de oogjes van de dieren reflecteren. Tot de kleinste spinnetjes aan toe, een grasveld bestaat opeens uit beangstigend veel kleine oogjes. Op die manier vond ik een grote pad. En dus een heleboel kleine spinnetjes.

En een wat grotere spin waar de gids niet warm voor liep, maar waarvoor ik gillend weg zou rennen als ik hem thuis tegenkwam. We zagen ook nog weer een Wandering Spider, deze keer niet de Braziliaanse variant maar een andere. Griezel.

Bij een watertje zagen we een heleboel cat eye slangen, die zaten te azen op de eitjes van de kikkers in dat water. Ik vond ze lief, ik vind geloof ik tegenwoordig alle dieren lief. Verderop zagen we ook nog weer een heel klein fer-de-lance slangetje. Daarover had hij een interessant verhaal. In Peru hebben we die slang ook gezien en daar werd verteld dat ze agressief en gevaarlijk zijn. Deze gids zei dat hij ze niet agressief wilde noemen. Hij legde uit dat de Fer de Lance goed gecamoufleerd is. En vooral boeren worden door deze slang gebeten. Als een boer bezig is met zijn kapmes dan voelt de slang hem aankomen. Dus de slang gaat weg. Maar de boer gaat verder en komt er dus weer aan. De slang gaat nog een keer weg. Uiteindelijk, als de boer pech heeft, drijft hij de slang in het nauw. De slang is dan al zo geagiteerd dat hij aanvalt en bijt.

Een slang die je ziet als je met een gids rondloopt, laat je normaal gesproken met rust. En dan zal hij ook niets doen. Heel anders dan bijvoorbeeld een Cobra, die wel kan aanvallen terwijl je hem niets doet. Dat was dus een andere kijk op de Fer de Lance dan we eerder hadden gehoord. En geweldig om het dier weer te zien.

De gids zei ook een paar keer tegen ons dat we onze zaklampen uit moesten doen. Daar sta je dan met je goeie gedrag. In de pikdonkere jungle van Costa Rica, je ziet geen hand voor ogen, alles kriebelt en je mag geen lamp aandoen. Best spannend zegmaar. Maar hij vroeg dat omdat hij blacklight gebruikte om schorpioenen te vinden. En uiteindelijk vond hij die ook. Kleine griezels zijn dat ook hoor. En je ziet ze zonder blacklight dus nauwelijks. Maar met blacklight des te beter.

Het was dus een vruchtbare wandeling, die we hebben afgerond met het diner. Daarna terug naar de kamer en lekker slapen.