Vanmorgen konden we het lekker rustig aan doen. We zouden om half tien pas worden opgehaald voor de hike, dus de wekker stond op half acht.
Het ontbijt was oké, ook weer met mensen achter glazen wandjes die alles voor je op willen scheppen. Een klein deel konden we wel zelf doen deze keer.
We moeten hier overigens, evenals in Panama, de hele dag ons masker dragen. We worden er eigenlijk helemaal gestoord van, de hele tijd dat ge-adem in dat masker. Zeker vlak na het eten stinkt dat best wel haha. Maar goed, we doen het natuurlijk wel netjes.
We werden door een dame opgehaald en reden in het busje met chauffeur naar de trail die we zouden gaan wandelen. Het was een mooie trail en de dame had veel te vertellen. Bijvoorbeeld over de geschiedenis van de vulkaan. Er was een uitbarsting geweest in de zestiger jaren. De mensen die hier woonden hadden geen idee dat ze bij een vulkaan woonden. Ze dachten dat het een gewone berg was. Wat ze overigens wel handig vonden was dat ze lang op de berg konden blijven omdat deze hier en daar lekker warm was. (…). De rivier die hier stroomt was ongeveer 20 graden, koud voor Costa Ricaanse begrippen. In de loop der tijd (over een jaar of vijf geloof ik) werd de rivier steeds warmer. Op een gegeven moment was deze 35 graden geworden, ontzettend veel warmer dus. En dat was het moment dat, ik geloof in juli 1968, de vulkaan tot uitbarsting kwam. De mensen in Fortuna, het dorpje waar onze lodge ook ligt, dachten dat er een vliegtuig tegen de berg was gevlogen, want dat was eerder ook al een keer gebeurd. De uitbarsting was rond zeven uur in de morgen, en rond elf uur kwamen ze erachter dat de berg een vulkaan was en dat deze tot uitbarsting was gekomen. Ongelofelijk dat ze voor die tijd niet wisten dat ze vlakbij een vulkaan woonden.
Er vielen meer dan honderd doden. Vanuit Fortuna ging er een reddingsploeg naar de vulkaan, maar op één na stierf iedereen in die ploeg door de dampen. Het officiële dodental ligt lager, maar dat is omdat ze de graven tellen. Er liggen echter volgens de oude opa’s en oma’s in de regio meerdere mensen in elk graf.
Tijdens de wandeling vond de gids een spin in een plant. Ik weet niet meer in wat voor plant, maar de spin weet ik nog wel. Een Brazilian Wandering Spider. De meest giftige spin ter wereld. En wij keken naar zijn kontje, hij zat op z’n kop in de plant tussen de bladeren. Als de spin met zijn poten op de grond zit heb je niets te vrezen, maar zodra hij zijn voorpoten optilt dreigt hij je aan te vallen. Griezeldegriezel.
Ik heb de gids verteld dat we ons in Nederland eigenlijk alleen maar zorgen hoeven te maken over een eventueel te nieuwsgierige koe die ons achterna komt. Ze moest lachen haha.
Ze vertelde dat ze voor de opleiding tot gids zelf drie dagen in de jungle had moeten overleven. Ze had dus ook termieten gegeten om in leven te blijven. En ze had natuurlijk enorm veel geleerd over leven in de jungle. Ik moet er niet aan denken om een slaapplaats te moeten zoeken midden in de jungle met al die enge dieren.
Wat ze overigens niet geleerd had, was een beetje doorlopen 😀 😉 . We hebben zes kilometer gewandeld in drie uur. Ze vertelde veel en liet ook nog wat zien van de steensoorten die rond de vulkaan ontstaan waren na de uitbarstingen. En ze moest natuurlijk dieren spotten. Maar toen we terug waren bij de lodge waren we eigenlijk doodmoe van het slenteren haha. Ze vertelde trouwens ook nog dat er Tarantulas rondhangen in de jungle zo groot als je hand. Die zijn ’s nachts actief. Doodeng.
Na de wandeling werden we teruggebracht naar de lodge waar we de rest van de middag lekker hebben zitten rommelen. Op een gegeven moment kregen we zelfs uitzicht op de vulkaan! Prachtig! Toen was opeens de plek waar we zaten heeeeeel erg mooi. Het maakte de regen, de vochtigheid en het feit dat niks fatsoenlijk droogt, hélemaal goed.
Na dit prachtige uitzicht zijn we beiden even lekker gaan douchen, om daarna naar het restaurant te gaan voor het diner. Dat was weer lekker. Na het eten zijn we in bedje gekropen. Het was een mooie dag.
Geef een reactie