Raften!

Nou, als je dacht dat we de laatste tijd vroeg opstonden, dan schrik je nu helemaal…

We moesten namelijk om tien voor half zeven al paraat staan. Maar wederom geen probleem want jetlag. Hartstikke handig, die jetlag. Niet in het minst omdat ik de wekker een uurtje verkeerd had gezet. Als we geen jetlag hadden gehad, waren we te laat geweest 😀 .

We zijn opgestaan en uitgecheckt en hebben keurig een ontbijtje van de receptie meegekregen. Dat ontbijtje bleek onnodig, want dat was door de Pacuare lodge ook al geregeld. We kregen labeltjes voor onze koffers waarop de naam van onze kamer stond. Vervolgens konden we in de bus stappen voor een rit van een paar uur richting de rivier. Ergens halverwege kregen we een heerlijk ontbijt bij een restaurant met heel veel dieren. Er was mama hond (Luna), een jong hondje, een poes, twee hanen (Covid en Corona) en een eend (Poisonous). Erg gezellig, vooral het jonge hondje was gek op knuffelen, bijten en spelen.

We kregen koffie die aan tafel gezet werd, vers fruit en rijst met bonen. Daarna reden we verder, nog een uurtje of anderhalf denk ik, naar de rivier. Aan de rivier kregen we uitleg over het raften. Je moet tegelijk roeien. Rechts vooruit! Links achteruit! Links vooruit! Stop! Inleunen! Laag zitten! Rechts opklimmen! Echt ingewikkeld was het allemaal niet. Tot je het moet doen, dan weet je opeens niet meer wat links en rechts is 😀 . Dus dat was even oefenen, maar eigenlijk ging het vrij snel goed. We kregen een zwemvest en een helm en klommen in de boot. Je klemt je voeten onder de bankjes en zit op de rand van de boot. En dan maar zo goed mogelijk doen wat de gids zegt. We begonnen met een yell, we waren de Avengers. Dus als de gids riep “High five!” dan hield hij zijn peddel omhoog en sloegen wij die van ons er tegenaan en riepen “Avengers!”. Dolenthousiast. Onze gids was wel de aktiefste en gekste gids van het stel. Hij liet ons in een iets hobbeliger stuk de hele tijd rondjes draaien en ging erbij zingen. En elke keer was het weer “High five!”. Ik vond het helemaal geweldig. Het raften zelf was ook superleuk, je wordt er kleddernat van, en het is soms best spannend, maar je bent vooral druk met roeien en luisteren wat de gids allemaal zegt. Ik heb er enorm van genoten en ik had naderhand geen droge draad meer aan mijn lichaam. Het hielp ook niet dat het onderweg was gaan regenen en dat we elkaar flink nat gingen spetteren met de peddels. Lekker buitenspelen was het.

Uiteindelijk belandden we bij de lodge, waar we een heerlijke lunch voorgeschoteld kregen. Eerst even douchen, we hadden keuze uit een gewone douche en een buitendouche. Gezien de regen kozen we maar voor de gewone douche, die heerlijk warm was. Niet dat we het koud hadden gekregen, het is hier ongeveer 25 graden gok ik, en dus helemaal niet koud, ook niet op de rivier. Ik heb trouwens geen idee hoe we de kleren weer droog gaan krijgen. Het is hier nogal vochtig, dus drogen doet het waarschijnlijk niet zo snel. En kranten voor onze schoenen hadden we ook niet bij ons. En als we het al droog krijgen, wordt het overmorgen toch weer nat, op de terugreis 😀 . Ach ja, Pura Vida! Of Tuanis (of hoe schrijf je dat). Betekent hetzelfde, het tweede is dialect geloof ik.

Na de lunch ben ik lekker gaan chillen op bed en is Jeroen een poging gaan wagen om de kolibrie’s die hier vliegen op de foto te zetten. Best moeilijk om ze scherp te krijgen. De bloemetjes waar ze met hun snaveltje in zitten zijn vaak wel heel scherp 😀 .

Toen Jeroen terug was hadden we zin om nog even te gaan zwemmen. We hadden nog niet genoeg in het water gespeeld haha. Dus we zijn lekker gaan poedelen. Daarna hebben we nog een tijdje op bed gelegen en toen was het tijd om ons voor de avondwandeling klaar te maken. Gio kwam ons iets te laat ophalen voor de wandeling die eigenlijk over het terrein van de lodge ging. Een heel klein wandelingetje. Maar het was al donker, dus het was al spannend genoeg. Hij vertelde dat hier lanspuntslangen leven en dat de jongen het gevaarlijkst zijn voor de mens. Die kunnen hun gif nog niet doseren, dus die spuiten je in één klap helemaal vol. Dan heb je een uur om bij een ziekenhuis te komen, anders gaat het niet goed met je. We vonden het wel schattig, zagen een jong langspuntslangetje al een muis vangen en al zijn gif erop loslaten. Vervolgens gaat hij terug naar zijn mama: máááaaaammm ik ben al mijn gif kwijt en ik heb hongerrrrrr. Haha. Wij lol.

We waren nog geen twee meter op gang en toen we al een koraalslang zagen. Prachtig diertje, ongeveer een meter en niet gevaarlijk volgens de gids. Iets verderop zagen we de beroemde kikkertjes met de rode pootjes en rode ogen. Ik heb een tijd geleden een supermooie zaklamp voor mijn verjaardag gekregen van Jeroen, en die had ik bij me. Ik kon dus goed schijnen en ik zag het kikkertje het eerste, onder applaus van de gids haha. Die goede zaklamp zorgde er gelijk voor dat geen enkel kikkertje mooi op de foto staat want overbelicht hahaha. Zoooo jammer weer.

De meeste dieren waren gevlucht voor de regen zei de gids, dus heel veel kans op iets bijzonders was er niet. We kwamen nog een grote spin tegen die giftig was. Bij ons gezelschap liepen de rillingen over de rug bij die spin. Bij mij viel dat nog wel mee, tot we op de terugweg weer langs de plek liepen waar we hem hadden gezien. Nu zagen we hem niet meer, en ik voelde het meteen overal kriebelen 😀 . En dat is toch ook wel gek van in het donker in de jungle wandelen. De bladeren hangen vrij laag en telkens als je iets raakt schrik je je toch eigenlijk wel een ongeluk 😀 .

Na ongeveer drie kwartier zijn we terug naar de eetzaal gelopen en gaan eten. We kregen een bijzondere plek bij het grote vuur dat ze aangelegd hadden. Ze hadden trouwens ook op het welkomstbord geschreven dat ik jarig was, dus ik denk dat we een beetje een bijzondere behandeling krijgen. Leuk leuk!

Na het eten zijn we gauw in bed gekropen. Morgen gezond weer op, om zes uur zijn we paraat voor een tochtje birdwatching.