San José

De wekker stond weer op zeven uur. Maar we waren weer eerder wakker. De jetlag is er nog steeds niet uit, maar we gaan ook wel steeds vroeg naar bed. En ach, zo erg is dat nou ook weer niet.

We werden netjes om half negen opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Deze keer door een dame in een Mercedes, en ze reed nogal pittig. In het begin zat ze nog wat te appen, later trapte ze hem aardig door en vloog ze bijna uit een bocht. We kwamen aan bij het vliegveld en gingen naar de check-in. Eerst stonden we voor de web check-in balie, in een gigantische rij. Maar gisteravond was het ons niet gelukt om in te checken en toen ik aan iemand van de airline vroeg of we goed stonden zei ze van niet. We moesten in een andere rij, waar bijna geen mensen stonden te wachten. Hadden wij mazzel.

De check-in ging soepel en alle douane toestanden eigenlijk ook. We hadden vanmorgen nog de gezondheidscheck laten uitprinten, dus die konden we netjes laten zien. Onze paspoorten waren ook nog steeds geldig, dus alles ging toch wel verrassend makkelijk. Toen we bij de gate waren was er geen plaats op gate 125 om te zitten, en 126 was leeg. Wij dachten dus daar wel even te kunnen zitten, maar werden onmiddellijk weggejaagd. Jeroen zei nog boos in het Nederlands “Waar moeten we dán zitten meid?!” maar daar reageerde ze niet zo op. Ik wilde eigenlijk nog een poosje moeilijk gaan doen, maar Jeroen was al boos weggelopen dus ging ik ook maar. 😀 . Er waren twee plekjes, niet naast elkaar, waar we toen maar gingen zitten. Na een tijdje deden ze een lintje weg, waardoor er plekken vrij kwamen. Toen zijn we daar gezellig saampjes gaan zitten wachten.

Het boarden ging netjes rijtje voor rijtje, dat hadden ze vanwege covid ingevoerd. Dat ging ook nog wel makkelijk, behalve dat er een familie was die bij elkaar wilde zitten en daar moeilijk over zat te doen. Daardoor vertrokken we volgens mij later dan de bedoeling was.

Na een kort vluchtje van iets meer dan een uur, landden we in Costa Rica, waar we werden opgewacht door een dame van het agentschap. Het eerste wat ze ons vroeg was: “Cómo estás?”. De bedoeling was dat we “Pura vida!” zouden antwoorden, maar daarvan waren we ons nog niet bewust. Je blijkt dat te kunnen antwoorden op elke vraag die over tevredenheid gaat. “Smaakt de koffie?” “Pura vida!”. “Gaat ie goed?” “Pura vida!”. “Lust je soep?” “Pura vida!”. Handig hoor.
De dame leverde ons af bij een chauffeur die ons verder zou brengen. Die zei tegen Jeroen “How are you?” en Jeroen was scherrrrrrp, dus hij zei… Je raadt het al 😀 “Pura vida!”. Hij kreeg applaus van de dame van het agentschap hahaha.

Het was niet heel ver rijden naar het hotel, maar er stond file. Er waren twee bruggen achter elkaar waaraan ze aan het werk waren, twee banen naar drie banen. En we moesten van drie banen terug naar één baan om over de bruggen te kunnen, dus dat kostte ongeveer twintig minuten. Ik denk dat we daardoor twee keer zo lang over de rit hebben gedaan. Maar ach, we hebben vakantie.

Eenmaal in het hotel waren we onder de indruk. Wat een mooi hotel! Zie ook het filmpje!

Na eventjes chillen in de kamer zijn we San José gaan bekijken. We wandelden richting hoofdstraat, er was een deel voetgangersgebied. Daar dachten we lekker rustig te kunnen slenteren, maar wát wás er een hérrie daar! Ongelofelijk. Als er geen gigantische box buiten stond bij een winkel dan stond er wel iemand met een microfoon te kwaken of was er een bandje muziek aan het maken buiten. Maar dan wel zo hard dat je er hoofdpijn van kreeg.

Iets teveel prikkels voor mij, ik was doodop na de wandeling. We zijn even op een plein gaan zitten en hebben lekker een frappuccino genomen. Daarna zijn we over rustige weggetjes teruggewandeld. Dat was nog niet heel relaxt, aangezien elke taxi naar je toetert, omdat ze denken dat je wel mee wilt. En daarna toeteren ze nog een keer, omdat ze denken dat je gek bent 😀 of het niet gehoord hebt.

Uiteindelijk waren we weer heerlijk in het hotel. De kamer ruikt lekker en het bed voelt zacht. Na een seconde of twee kwam Jeroen met het voorstel om het stadion nog even te bekijken. Hahaha, wat een energie toch 😀 . Ik zei ga jij maar, ik ga lekker uitrusten hier.

Jeroen is een uurtje weg geweest en is naar het oude vliegveld gewandeld. Daar is nu een park en aan het einde van dat park is het stadion. Hij kwam bezweet terug. Het is hier warm, maar heel anders dan in Panama. Panama is heel erg vochtig en dat voelt een stuk minder prettig dan hier. Hoewel hier de zon weer warmer is.