De heenreis begon eigenlijk zondagmiddag. We hadden een afspraak bij Spoedtest.nl voor een … je raadt het al… spoedtest. Het zou voor ons beiden de eerste keer zijn dat we getest werden, dus dat was een klein beetje spannend.
Jeroen vond het stokje in zijn keel vervelender, ik vond de neus rottig. Jeroen zei nog, mijn linkerneusgat is kleiner (hij heeft ooit zijn neus gebroken), dus doe maar in mijn rechter. Maar mevrouwtje was zo gewend de hele dag hetzelfde te doen, dat ze het stokje razendsnel toch in het verkeerde neusgat stak. Gelukkig ging dat best goed, en misschien is dat neusgat dan nu weer ietsje ruimer geworden 😉 😀 .
Toen we wakker werden, hadden we allebei een negatieve uitslag. Gelukkig! Het is wel heel vreemd om nu op reis te gaan, er is maar weinig sprake van voorpret, want ik geloofde eigenlijk pas écht dat de reis doorging, toen we in het vliegtuig zaten. En wat een gedoe ook. Een gezondheidsverklaring invullen voor Panama, dat kon op internet. Een spoedtest regelen. In het vliegtuig nog één of ander douane formulier invullen. De spoedtest voor de terugweg regelen, uitzoeken waar we de gezondheidsverklaring voor Costa Rica moesten invullen, een verzekering regelen voor corona-kosten in Costa Rica. En dat allemaal uitprinten en op je telefoon zetten en honderd keer bedenken of je alles hebt geregeld en meegenomen.
Maar goed. Vanmorgen rond half acht opgestaan en rustigjes aan ontbeten en klaargemaakt voor de reis. De koffers waren gepakt, ik heb voor het eerst allemaal van die reiszakjes gebruikt, alles in mijn koffer zit in pakketjes met ritsen, hartstikke handig en netjes. Misschien dat de hotelkamer dan een keer niet ontploft als we net binnen zijn 😀 .
Om half negen dacht ik nog rustig een kopje koffie te kunnen drinken, maar ik kreeg op mijn mieter, we moesten weg. En achteraf was dat maar goed ook, want het ging allemaal niet heel voorspoedig. Op de weg was het nog redelijk rustig, alhoewel ik het eigenlijk net te druk vond om lekker relaxed te zijn. En sowieso was ik even niet zo heel relaxed, toen ik erachter kwam dat ik mijn jas vergeten was. En het is regenseizoen. We besloten maar niet terug te rijden, maar op Schiphol of in Panama-stad te kijken naar een jekkie.
Eenmaal op Schiphol was het vreselijk druk. We waren al ingecheckt, hebben nog heel even gedacht om een upgrade te doen naar businessclass (909 euro pp) maar toch maar niet… We hoefden dus alleen door de bagage drop-off, maar daar stond een gigantische rij. Dat was ook de plek waar iedereen zijn covid test moest laten zien, dus we konden ook niet door de self-drop-off (of hoe heet dat ding, dat je het lekker snel allemaal zelf doet zegmaar). We moesten aan een balie zodat een dame of heer onze test kon controleren.
In de rij was het een heel gedoe. Er was een gezin dat teveel koffers mee had, ze hadden maar voor één koffer betaald. Dat was een hele discussie. En er was een gezin dat de koffers veel te zwaar had. Die gingen ergens midden in de drukte hun koffers opnieuw verdelen. Terwijl één van de puberdames dat aan het doen was vielen er maandverbandjes uit haar koffer. Oh my gooosssshhhh was haar reactie, en daarna een heleboel gegiechel. Ze had het niet eens meteen gezien, dus ze lagen er al een tijdje, bright and shiny, op de grond. 😀 . Gelukkig had ze een donkere huid en kon je niet goed zien hoe rood ze werd 😀 .
Na die lange rij kwam de douane, die duurde gelukkig niet zo lang. We zijn naar de gate gewandeld, daar is Jeroen gaan zitten en ik ben weer teruggewandeld om een jas te zoeken. Dat lukte niet. Er was welgeteld 1 jas te vinden op Schiphol, althans, ééntje die waterdicht was. Die was heel erg regenjassen-benauwd en was ook nog “redelijk” waterdicht. Slecht plan, dan maar in Panama kijken.
Eenmaal in het vliegtuig hadden we plekken op rij 12 en gelukkig zat er niemand naast ons. We hadden drie plekjes naast elkaar voor onszelf. Tijdens de vlucht heeft Jeroen een paar keer lekker met zijn hoofd op mijn schoot liggen dutten.
Na ongeveer tien uur vliegen landden we in Panama, waar het bloedheet was in de slurf. Buiten stond een man op ons te wachten voor de transfer van ongeveer een uur naar het Bristol hotel. De auto had airco, het hotel ook. Dus geen idee of het warm was buiten haha. We zagen onderweg een heel rommelige stad. Het is heel vreemd, we zien een prachtige skyline met veel wolkenkrabbers. Maar als je dichterbij komt, dan lijkt het of veel van de wolkenkrabbers leeg staan. We begrijpen de stad nog niet zo, is het nou armoedig, rommelig, of juist heel erg in beweging? Na zo’n korte rit hebben we er nog niet veel van kunnen maken.
Eenmaal in het hotel konden we eindelijk met de voetjes omhoog. We hebben roomservice besteld, twee cappuccino’s en twee brownies waar ijs bij bleek te zitten. Daarna is Jeroen doodmoe in slaap gevallen, en ik zit nog even dit blog te schrijven. Straks ga ik ook slapen. Morgen een dagje vrij, lekker bijkomen van de reis. En hopelijk een jasje scoren. Overmorgen de sluizen bekijken.
Geef een reactie