Weer thuis!

Gisteren hebben we eerst geprobeerd een beetje uit te slapen.

Dat lukt natuurlijk niet als je al weken lang vroeg op aan het staan bent. Dus we waren weer lekker bijtijds wakker. Maar dat mocht de pret niet drukken, want we zijn nog even lekker lang blijven liggen.

Na het opstaan zijn we gaan ontbijten en toen zijn we uitgecheckt en vertrokken. Het vliegveld was nog zo’n 400km rijden en we hadden tijd zat. Onderweg zagen we nog apen lopen.

Jeroen had een parkje opgezocht waar we nog een wandeling konden maken. Dat hebben we gedaan, er bleek een dam te zijn (voor welk water dan?). Het was een geinige wandeling met een aardig uitzicht.

Na de wandeling was het nog maar een heel klein stukje naar het vliegveld. Eerst hebben we getankt en daarna hebben we de auto ingeleverd. Alles was gelukkig goed met de auto, maar met de medewerker van het verhuurbedrijf was het iets minder. De man kreeg op z’n mieter van zijn collega. Het was ook heel raar, hij stond in de buurt en zijn collega wilde hem de GPS geven zodat hij die op kon ruimen. Maar hij weigerde hem aan te pakken. Hij liep weg. Kom dan niet bij de auto staan zei zijn collega. Wazige actie.

We liepen met al onze spulletjes naar de incheckbalie. Daar stond een behoorlijk rij, doe ook nog eens maar heel traag vooruit kwam. Volgens mij hebben we er wel een uur over gedaan om in te checken. Dan ben je toch weer blij als je lekker vroeg bij het vliegveld bent…

De douane ging ook vrij soepel, met de gebruikelijke opmerking van Jeroen : “ik ben toch geen crimineel?!”. Hij kan er slecht tegen dat hij zo behandeld wordt en ik hou altijd mijn hart vast. Ik hoop dan maar dat hij geen kritische dingen gaat zeggen, want in dit soort landen kon dat weleens grote problemen veroorzaken. Maar hij is het inmiddels ook wel een klein beetje gewend, dus het ging goed.

Daarna zijn we naar een lounge gegaan. Daar konden we nog anderhalf uur zitten en een beetje internetten en eten. Iets voor tijd zijn we uit de lounge vertrokken om de rest van ons contante geld op te maken. We hadden nog ongeveer 20 euro over en data hebben we een houten girafje van gekocht. Toch grappig.

Het boarden was inmiddels begonnen en er stond weer een fikse rij. We keken eens hoe het kwam dat het zo langzaam ging, en kwamen erachter dat iedereen nogmaals gecontroleerd werd. Iedereen werd gefouilleerd en moest de tas open maken. Nou, daar gingen de oren van Jeroen weer hoor. Stoom door de hele vertrekhal. Hij zei enge dingen als “Doe het dan gelijk de eerste keer goed, we zijn toch al gecontroleerd?!” en “MOET dat eigenlijk? Wie zegt dat dat moet?” en “Zal ik eens wat kritische vragen stellen?”. En ik zei steeds maar “Neeeeee doe maar niet!”. Alsof dit nog niet erg genoeg was bleek ik in de verkeerde rij te staan. De dames moesten in een andere rij dan de mannen en ik kon dus weer achteraan sluiten, zucht. Eerst wilde ik eigenwijs blijven staan, want ik ben het wel volledig eens met Jeroen, maar dat heeft natuurlijk maar heel weinig zin. Dus ik ben schoorvoetend naar de andere rij gegaan.

Uiteindelijk was ik een van de laatsten in het vliegtuig. Vóór ons zat een kerel die ook niet echt onze goedkeuring weg kon dragen. Hij was erg aanwezig en deed alsof het vliegtuig zijn eigendom was. Hij deed ook alles pas na de tweede keer vragen. Stoelriemen vast voor de landing? Nee hoor, niet meteen, pas als de stewardess het hem persoonlijk vraagt. Blijven zitten na de landing, zelfde verhaal. Erg vermoeiend. Er werd ook omgeroepen, tijdens de tussenlandingen in Luanda, dat er schoonmakers door het vliegtuig moesten dus dat de gangpaden vrij moesten blijven. En dat deed bijna niemand! Ook toen er werd omgeroepen dat men moest gaan zitten met de stoelriemen los omdat er getankt werd, luisterde niemand. Het moest nog twee keer worden gezegd en toen bleven er nog steeds twee staan, waaronder natuurlijk onze buurman. Nou ja, zo gaat dat blijkbaar…

Ik heb toch nog een uurtje of vier geslapen. En daarbij overigens ook ontdekt dat het voetenbankje veruit mijn slechtste ontdekking ooit was. Wat zat dat ding verschrikkelijk in de weg zeg hahaha.

Toen we geland waren konden we vrij snel door de douane omdat er een selfservice achtig iets was, waardoor we niet in de rij hoefden. Paspoort in een ding schuiven en kijken naar het vogeltje. Poosje wachten en dan mag je door. Is wel handig.

Eenmaal in de auto onderweg naar huis kwam ik erachter dat ik mijn koptelefoon in het vliegtuig heb laten liggen. Daar baal ik verschrikkelijk van, het is een heel fijn en heel duur ding. Ik heb meteen contact opgenomen met KLM, kijken of dat goed vast komen…

Nou, op naar de volgende vakantie dan maar weer. Nog geen idee wat dat gaat worden maar dat komt nog wel. Maar eerst eens flink knuffelen met Noa en de konijntjes!