Rhinotracking!

Vandaag ging om half zes de wekker. Het wordt alleen maar vroeger geloof ik hè?

We stonden op en zijn gaan ontbijten. Weer lekker yoghurtje met muesli en fruit. En nog een of ander soort mini worstenbroodje. Koffie erbij, meer ging er niet in zo vroeg.

We moesten om tien voor zes verzamelen in het halletje en werden over twee auto’s verdeeld. Dat ging heel goed, 9 mensen in de ene auto en 3 in de andere, waaronder wij. Dus we zaten heerlijk rustig en hadden alle ruimte. Dat was waarschijnlijk omdat wij in het lodge gedeelte van het resort zitten en de rest in het camping gedeelte. Lodge gaat voor staat er op het bord. Meneer Livingstone zat in onze groep, althans, zo noemden we hem. Het was een oudere Duitser en hij droeg een geruite hoed en rookte pijp. Hij zag er gewoon uit als een Livingstone.

Toen we allemaal zaten en een poncho hadden gekregen konden we op pad. Het was een stukje rijden naar een poort, waar we moesten wachten. De gids bleef eerst zitten maar er gebeurde niks. Toen stapte hij maar eens uit, begon te roepen en er gebeurde nog steeds niks. Toen begonnen ze te toeteren, voorzichtig , en eerst hielp ook dat niet. Maar na een paar keer toeteren en roepen kwam er dan toch iemand al rekkend en geeuwend naar buiten. Hij lag nog te slapen zei hij, maar kwam nu gelukkig toch de poort voor ons openen.

Daarna begon de Afrikaanse massage, zoals een van de rangers later zei. Dat komt neer op een stuk rijden in een open jeep over de slechte wegen en soms gewoon door het veld. Je schudt echt alle kanten op, soms kom je zelfs los van het bankje. Ik moet er vooral erg om lachen steeds. Eens kijken of ik iets ervan kan omvormen naar mijn eigen massagepraktijk haha.

We kwamen bij twee kleine tentjes en daar bleken de rhinotrackers te verblijven. 20 dagen zijn ze in het veld in zo’n tentje en daarna hebben ze een week vrij. Het was behoorlijk spartaans en de rangers krijgen pas betaald als ze een foto meebrengen van de neushoorn van die dag. Alles moeten ze lopend doen, zware baan hoor, in die hitte. En soms zijn de neushoorns gewoon niet te vinden, loop je de hele dag de zoeken, krijg je er niet eens voor betaald.

De gids en de rangers praten overigens met elkaar in wat ze noemen de click-language. Dat is de taal van de stammen, er zijn geloof ik bijna 12 stammen in Namibië en die spreken allemaal een kliktaal, maar ik geloof dat ze elkaar niet kunnen verstaan tenzij ze van dezelfde stam zijn. Er zijn talen met vier kliks of meer, tot zeven kliks. En die kliks zijn dan verschillende soorten rare klik geluidjes die ze aan het begin van een woord maken. En als je een verkeerd klikgeluidje maakt kan het zomaar zijn dat je iets heel anders zegt dan je bedoelt. Het is heel leuk om te horen want het klinkt echt heel Afrikaans. Je krijgt erdoor het gevoel dat je binnen afzienbare tijd in een grote kookpot zit…

Twee rangers reden met ons mee en de agent die ze altijd bij zich hebben stapte ook in. Ze worden tegenwoordig bewaakt omdat stropers ook wapens bij zich hebben en weleens hebben geschoten op de rangers. Ze hebben dus bescherming nodig en met het invoeren van deze rangers en agenten is het stropen flink gedaald.

Even verderop haalden we nog meer rangers op met hun agent en al vrij snel daarna vonden we sporen van een neushoorn. De rangers en agenten stapten uit en zijn lopend gaan zoeken naar de neushoorn. Wij moesten wachten en hielden contact via de radio. Op een gegeven moment was er nogal wat verwarring en werd duidelijk dat er een probleem was met de etherdiscipline. Ze zaten door elkaar heen te kwekken en niemand begreep er meer iets van. Uiteindelijk bleek dat één van de rangers een andere kant op was gegaan dan de rest. Dus als er gevraagd werd waar ze nu waren kwamen er twee verschillende antwoorden en dat was een beetje ingewikkeld voor de heren.

Het ene spoor was doodgelopen dus die ranger hebben we opgehaald en we zijn naar de andere rangers gereden. Toen moesten we uitstappen en een stukje lopen naar de top van een heuvel. Dat ging bepaald niet op z’n snelst. Bijna iedereen had moeite met de stenen en ze struikelden allemaal verschillende keren. Voor ons was het vooral irritant dat we niet gewoon lekker ons eigen tempo konden lopen maar nou ja, vooruit maar.

Na ongeveer drie kwartier lopen zagen we beneden in het dal de neushoorn staan! Ook weer zo’n ontzettend indrukwekkend dier zeg. We stonden best een stukje van hem af en toen we net aankwamen lag hij nog te rusten. Maar we maakten best wat herrie en hij stond toch maar op om onze richting uit te kijken. Hij kon ons waarschijnlijk niet zien, neushoorns zien heel slecht, maar ruiken en horen des te beter. Nadat we een tijdje op de heuveltop hadden zitten kijken begon hij zich weer wat vertrouwder te voelen en uiteindelijk ging hij weer liggen.

Toen we uitgekeken waren zijn we naar beneden gewandeld, waar de jeeps waren geparkeerd. Op een gegeven moment stond een gids nog wat uit te leggen over poep, maar toen werden de rangers wat nerveus. Loop maar even door want de neushoorn komt eraan. Juist ja. Vonden we een prima idee om dan door te lopen. Het ging er verder heel rustig aan toe en de neushoorn hebben we niet meer gezien. Maar het geeft wel aan hoe gevaarlijk zo’n beest van dichtbij is.

Tijdens de Afrikaanse massage op de terugweg kwamen we nog langs een stel zebra’s. Die hadden we nog niet gezien dus daar zijn we even voor gestopt. Op een gegeven moment stonden we even stil, ik weet niet waarom, maar Livingstone stapte uit de auto en onze gids had dat niet in de gaten. Dus hij reed weer weg terwijl Livingstone nog achter de auto stond. Wij roepen haha. Livingstone stapte weer in. Even later voelde ik wat onrust achter me. Livingstone zat nogal te rommelen en ik vroeg hem “are you okay?”. “No” zegt ie, ik ben mijn camera kwijt. Dus wij weer roepen, de gids stopte de auto en ik zag vrijwel meteen de camera bij mijn voeten liggen. Gelukkig. Toen we bijna thuis waren liet Livingstone nog een keer merken dat hij er was. Hij liet namelijk zijn jasje en wederom zijn camera uit de auto vallen. Begon als een gek op de zijkant van de auto te bonken om Ronnie te vragen te stoppen. Dat had hij overigens ook gewoon kunnen doen door even tegen Ronnie te zeggen dat hij moest stoppen in plaats van dat gebeuk. Maar oké, soms is er paniek… We reden terug en Livingstone raapte zijn camera op en stapte weer in. Wij hadden samen met Ronnie nog een heleboel lol over dat we niet weer uit de auto moesten vallen en dat we toch al wat mensen verloren waren onderweg (we hadden de rangers afgezet).

Uiteindelijk kwamen we toch nog compleet aan bij de lodge, waar we lekker zijn gaan relaxen met uitzicht op vier olifanten die aan het chillen waren voor het restaurant. Daarna hebben we geluncht bij die olifanten, toen een dutje gedaan in de kamer en daarna zijn we nog even bij de olifanten gaan kijken. Die waren inmiddels zo dicht het hek genaderd dat we ze bijna konden aanraken. Indrukwekkend weer hoor, je blijft rustig zitten en het is niet eng, maar je staat wel op scherp. Je weet toch nooit echt wat zo’n beest gaat doen. Maar prachtig om zo dichtbij te zijn.

Voor het diner hebben we nog foto’s gemaakt van de zonsondergang. Daarna was er weer een lekker buffet. Terwijl we in de eetzaal zaten viel opeens het licht uit. Er waren alleen nog kaarsjes, heel gezellig. Er kwam een jongen ons vertellen dat er niets aan de hand was, maar dat er even overgeswicht moest worden naar de generator. Na een tijdje ging het licht weer aan. We hebben nog een chocoladetaartje toe genomen en zijn toen gaan chillen en slapen in de kamer.

Morgen door naar Etosha, best een lange dag rijden. Dus we staan maar weer lekker op tijd op, we zitten nou toch in het ritme.