Zo, nou vandaag was me wel weer een dag zeg!
De wekker stond wederom op half zeven. We beginnen eraan te wennen. Rustig aan opgestaan en ontbeten. Gelukkig was de enge dame van gisteren er niet, dat had ik niet aangekund zo op de vroege morgen. Hoe vaker ik haar zie, hoe enger ik haar vind. Ik denk dat ze stilletjes in onze kamer rondsluipt elke nacht…
Het ontbijt was weer lekker, yoghurt met muesli, scambled eggs met bacon, fruit, koffie. Luxe hoor.
Na het ontbijt vertrokken we richting Walvis Bay, dat ongeveer drie kwartier rijden zou zijn. Het duurde iets minder lang voor we aankwamen bij het bedrijf dat ons met een 4×4 zou gaan rondrijden. We werden welkom geheten, vertelden onze naam en mochten buiten aan een tafeltje even wachten.
Daar werden we opgehaald door onze chauffeur. We zaten in een grote 4×4, Jeroen voorin en ik met nog twee anderen achterin. Aardige mensen uit Zuid Afrika die op zakenreis naar Windhoek waren en een tourtje meepakten. We reden weg, en de chauffeur, volgens mij heette hij Herman, begon meteen al flink te gassen. Op asfalt… Leek me niet heel noodzakelijk, maar oké. Na een paar minuutjes rijden belandden we in het zand. We moesten meteen al een heuvel op en daarvoor moest Herman weer flink gas geven. Hij kletste intussen honderduit en de dame naast me stelde ook allemaal vragen, dus het was een leuke rit met veel informatie. Wat hij bijvoorbeeld vertelde was dat luipaarden zijn favoriete dieren zijn. Dat is omdat ze hun prooi altijd meteen ontdoen van de ingewanden, de prooi zelf ergens hoog in een boom verstoppen, en de lever een stukje bij de boom vandaan begraven in het zand. Dat doen ze, omdat de lever zo sterk ruikt, dat de het de geur van de prooi zelf overstemd. Dus andere dieren gaan op zoek naar de lever en niet naar de prooi. Zo beschermt het luipaard zijn prooi. Leuk verhaal.
Ook vertelde hij over de springbokken die we zagen. Zij hebben een dikke vacht. Als ze ’s nachts liggen te slapen dan gaat hun vacht omhoog staan, of ze dat nou zelf doen of dat het gebeurt vanwege de mist die ’s nachts ontstaat weet ik niet zeker, maar in ieder geval gaat hun vacht vol zitten met vocht. En zo hebben ze de volgende morgen lekker wat te drinken, want ze likken hun vacht weer droog. Ingenieus toch?
Ook de naam van springbokken is niet voor niets. Als ze vluchten voor een roofdier, dan maken ze hele hoge sprongen. Dat is omdat ze het roofdier wijs willen maken dat ze nog heel veel energie hebben en dat het roofdier geen enkele kans maakt om ze te pakken te krijgen. Ze doen net of ze met twee vingers in de neus die snelheid halen. Psychologische oorlogsvoering. Grappig hè.
De eerste stop was voor de zoutwinningsinstallatie of hoe noem ik dat ding. Het was in ieder geval een gebied waarin 18 vakken waren gemaakt waarin zout gewonnen werd. Een vak werd gevuld met zeewater en dan duurde het 18 maanden voordat het zout helemaal droog was zodat het gewonnen kon worden. Dat winnen duurde dan een maand en dan begon het hele circus opnieuw. Het meeste van het zout werd naar Europa geëxporteerd zei Herman.
Daarna reden we door en toen werd het spannender. Hij reed de zandheuvels op en soms leek het wel of hij bijna horizontaal omhoog of naar beneden ging. Het leek wel een achtbaan (ik heb ervaring nu 😀 ), en het was hartstikke leuk. Ik merkte wel al meteen dat mijn maag er niet heel goed tegen bestand was deze keer, maar het was te doen omdat hij het bij kleine stukjes hield en telkens stopte. We zijn een keer gestopt voor mooie plaatjes en een keer voor een heerlijke lunch met champagne, oesters (ik heb er één geprobeerd en die dingen zijn dus echt heel vies) allerlei spiesjes, broodjes en drankjes. Verwennerij hoor! Hieronder wat filmpjes die Jeroen heeft gemaakt van de ritjes over de heuvels.
Uiteindelijk reden we terug naar Walvis Bay en ik werd onderweg steeds beroerder. We reden nog over flinke heuvels en ik werd alle kanten op geschud. Ik zat achter de chauffeur dus kon ook niet goed naar buiten kijken. Ik dacht het gaat wel, ik word niet écht misselijk. Maar dat had ik mis. Toen we eenmaal op de asfaltweg waren en al het gehobbel achter ons gelaten hadden, werd het me toch teveel en moest ik overgeven. Ik vroeg de chauffeur te stoppen omdat ik misselijk was, maar hij zei dat hij op die plek niet mocht stoppen. Ik moest het raampje maar open doen. Dat heb ik gedaan en vervolgens heb ik de buitenkant van de auto een nieuw kleurtje gegeven. Ik kon het niet langer inhouden, vond het vreselijk om die auto zo vies te maken. De dame naast me hield mijn haar nog vast maar dat bleef ook niet helemaal schoon. Op de eerste de beste plek waar hij mocht stoppen, zette de chauffeur de auto aan de kant. Jeroen kwam me even troosten en gaf me een tissue. Daarna zijn we verder gereden, ik trilde als een rietje. Toen we de auto uit moesten kon ik niet eens de spulletjes fatsoenlijk vasthouden, die heb ik maar aan Jeroen gegeven. We zijn teruggewandeld naar de auto en Jeroen is achter het stuur gaan zitten. Eerst een klein stukje rijden, dan tanken, dan even op het strand bijkomen, dan weer een klein stukje rijden en weer even uitrusten. Zo kwamen we zonder kleerscheuren terug bij het hotel, waar we tot mijn schrik weer verwelkomd werden door de enge mevrouw. Ik ben vlug in de douche ondergedoken en heb de niet nader te definiëren troep uit mijn haar gespoeld.
Heftige toestanden waren het. We zijn na het douchen en relaxen nog even naar de bank gegaan om te pinnen en naar een tentje dat beroemd is vanwege de Schwarzwalder Kirsch, waar we wel zin in hadden. Een bakje koffie erbij en ieder een halve kirsch en een halve Strudel. We zijn niet voor niets in Duitsland eh Namibië… Toen weer terug naar het hotel waar ik even een dutje heb gedaan.
Daarna was het alweer tijd om te eten, we zijn naar hetzelfde restaurant gegaan als gisteren. Dat was lekker en niet ver weg. Toen we naar buiten liepen hoorden we gegil en geschreeuw, alsof er ergens een beroemdheid was. Dat zijn we eens gaan bekijken en bij het casino bleek een feest te zijn voor de afgestudeerden. Iedereen was in gala en werd met de auto afgezet bij de ingang, waar allemaal mensen stonden te gillen. Erg grappig.
Toen we verder liepen naar het restaurant kwamen we een klein meisje tegen met haar moeder. Ze liep ver voor haar moeder uit te huppelen en zag er vrolijk uit. Hoe dichterbij ze kwam, hoe onzekerder ze werd, op een gegeven moment kwam ze bijna niet meer vooruit. Dat was het moment dat we ons realiseerden dat zij er vanuit ging dat ze ons aan de rechterkant zou kunnen passeren, terwijl wij rechts bleven lopen omdat we dat gewend zijn. Aggussie, arm meisje 😀 .
Na het eten zijn we gauw teruggegaan naar het hotel om in bed te kruipen. Ik ben de rest van de dag vaag misselijk gebleven. Hopelijk is dat morgen weer weg. Morgenochtend staat een grote tocht op het programma, meer dan 200km volgens de routeplanner, en dus vroeg op… Laten we zeggen, half zeven…
Geef een reactie