Laatste dag met de camper

Nou, vandaag was de laatste dag met de camper. We hebben er niet eens mee gereden. . We zijn vanmorgen met het busje naar het centrum gegaan. Het busje werd ons aangeboden door de kerk, The church of Jesus Christ of Later-day Saints. De mormonen dus. Die heb je hier bij bosjes. En dat was te merken.

Toen het busje aankwam en de chauffeur uitstapte, dachten we al dat het niet pluis was. Ze waren met z’n tweeën, een man en een vrouw, en ze zagen er een beetje griezelig uit . We kregen een (amerikaanse) vriendelijke glimlach en een hand van ze en we mochten instappen. Tijdens de rit naar het Temple Square kregen we uitleg over Salt Lake City. Dat was leuk. Ze wezen ons op allerlei gebouwen en vertelden over Salt Lake City in het algemeen. Er waren nog drie andere mensen in het busje die ook meereden. De rit was maar 10 minuutjes ofzo.

We reden net weg toen het vrouwtje zich omdraaide en vroeg of ze voor ons een Dutch tour kon regelen. Ja, graag, zeiden we, een beetje overdonderd. We hadden eigenlijk gewoon een buschauffeur verwacht die ons chagrijnig naar het plein zou brengen .

Eenmaal bij het plein aangekomen stonden er twee mormonen klaar om ons de rondleiding te geven over het plein. Maarrrrr dat was natuurlijk niet hun enige doel. Ze wilden toch wel graag ook ons zieltje winnen. We waren er ingeluisd door de buschauffeur . Dus we hebben een aantal keren moeten uitleggen dat we niet gelovig zijn. En aan het eind van het verhaal vroegen ze of we er behoefte aan hadden om mormonen te ontmoeten in Nederland. Nou nee hoor, bedankt .

Het zieltjes-winnen was wel vervelend, maar toch was het leuk om zo rondgeleid te worden door mensen die het geloof ook echt beleven. Familie is heel belangrijk bij de mormonen en ze geloven dat ze elkaar na het leven weer terug zullen zien. Ze zullen dan voor altijd samen zijn, denken ze. En die gedachte komt in alles terug. Ze lieten ons de gebouwen van Temple square van binnen zien. Alleen de tempel mochten we niet bekijken. Daar worden de meest heilige ceremonies van hun geloof uitgevoerd en daar mogen wij niet komen. Maar ze hadden een miniatuur staan zodat je toch een beetje binnen kon kijken. Op het eind van de rondleiding werd ons nog een filmpje getoond over het familieleven en hoe belangrijk dat wel niet was, en dat je dat alleen maar gelukkig kunt beleven als de basis van dat leven bij Jesus Christ ligt. Hm, jammer dan .

Toen we daar klaar waren zijn we naar het State Capital Building gewandeld. Die was wat hoger in de stad en tijdens de rit met het busje was ons afgeraden om ernaartoe te lopen. Het pad liep nogal stijl omhoog en dat was dus veel te zwaar. Huh? Echt een amerikaanse instelling, zo min mogelijk fysieke inspanning! Het was misschien een kwartiertje lopen naar boven en helemaal niet zo stijl, dus ik weet echt niet wat het probleem nou was .

Het uitzicht vanaf de trap voor het gebouw was hartstikke mooi. Je kon ver kijken en had mooi zicht op de bergen die om Salt Lake City heen liggen.

Nadat we dat gebouw van buiten bekeken hadden zijn we teruggelopen naar het centrum. Ik dacht daar nog wel even lekker wat winkeltjes te kunnen bekijken maar dat viel vies tegen.Er was eigenlijk niets te beleven in het centrum. Het is er trouwens wel levensgevaarlijk, want er stond weer zo’n bordje dat je moest oversteken met een oranje vlaggetje, en deze keer stonden de vlaggetjes zelfs voor ons klaar .

We waren dus snel klaar in Salt Lake City en zijn terug naar de camper gegaan. Daar hebben we lekker rustig aan de camper van binnen schoongemaakt, de koffers gepakt en nog even in het zwembad gelegen. Vannacht lekker slapen en morgen redelijk vroeg op pad, zodat we nog een beetje van de dag overhebben als we klaar zijn met de camper wegbrengen.

Ik had trouwens nog wel een beetje pech vanmiddag, want in het zwembad ging mijn duim flink dubbel, dus die doet nu zeer. En toen we op het bankje voor de camper een bakje thee wilden doen, gooide ik die hete thee over dezelfde duim heen! Auuuwww! Maar het is geloof ik ook weer niet zo erg dat ik er wat aan overhou, gelukkig maar.