Dallas

Zo vandaag was de eerste volle dag Dallas. Het was heerlijk slapen in het bedje bij Chris en Debbie. Ze zeiden van tevoren dat we van vanalles last zouden hebben, geluiden uit de buurt, het deurtje van de kat enzo, maar niets van dat alles. Heerlijk geslapen.We werden weer op een mooie tijd wakker en zijn lekker rustig opgestaan. Er stond een heerlijk ontbijtje voor ons klaar, IJslandse yoghurt met vers fruit en granola, en aardappeltjes met scrambled eggs. Erg lekker allemaal. Lekker bakkie (now you know what that means, don’t you Debbie 😀 ) erbij en fijn gezelschap en ook nog heerlijke hondjes en poesjes. Wat een gezelligheid. Zelfs Jeroen praatte terug op de vroege ochtend 😀 .

Toen we allemaal een beetje lekker wakker waren, zijn we eerst naar een gigantische fietsenzaak gegaan. Chris was onderuit gegaan met zijn fiets en had een hoek in zijn spaak, dus die moest vervangen worden. En wij vonden het leuk om eens zo’n enorme Amerikaanse fietsenzaak te bekijken. Dat was echt een fietsersparadijs hoor, wat stonden daar veel fietsen! Ik heb er eentje uitgezocht, voornamelijk op de kleur natuurlijk. Glimmend teal met zwart, hartstikke mooi. Alleen een beetje jammer dat er Sagan op stond, want daar kom ik denk ik niet mee weg 😀 . En daarnaast heb ik een hekel aan fietsen, dus ik heb m deze keer maar niet gekocht. Jeroen heeft er ook eentje uitgezocht, en die is wel een redelijk serieuze optie, voor als hij toch weer een nieuwe wil. Hartstikke leuk.

Daarna zijn we doorgereden, door de plenzende regen die volgens Chris en Debbie niet normaal is, naar het sixth floor museum. Dat is het museum dat geheel gewijd is aan de moord op president Kennedy. Er stond een aardige rij nog, voor we naar binnen mochten, en het was binnen ook behoorlijk druk. Dat had ik ergens niet verwacht, op een vrijdag, maar het was ook niet erg. In het museum werd een beetje verteld over de wereld van toen, 1963, het korte presidentschap van Kennedy en de dag van de 22ste november, toen hij werd vermoord. Je kon de plek zien van waaraf geschoten was, de man had achter een paar dozen verstopt gezeten zodat hij vanuit het magazijn niet zichtbaar was. Het raam waar hij voor had gezeten was afgeschermd en de dozen stonden ervoor zoals ze toen gestaan hadden. Je mocht er niet komen, het zat allemaal achter glas. Als je door het raam ernaast naar buiten keek zag je de straat, met daarop twee kruizen, eentje markeerde de plaats waar de auto reed toen het eerste schot gelost was, en de tweede markeerde het fatale schot. Dat was wel heel bijzonder om te zien. Alleen de officiële theorie werd verteld, degene waar je allemaal gaten in kan schieten, maar die wel de officiële theorie gebleven is, dus dat Lee Harvey Oswald vanaf dat punt de toenmalige president heeft doodgeschoten.
Al met al was het museum behoorlijk indrukwekkend, maar toch op een heel ander nivo dan het museum over Martin Luther King. Dit was maar één moment in de tijd, terwijl het Civil Rights Museum natuurlijk ging over een hele lange periode. Maar zoals ik al zei, wel heel indrukwekkend om daar rond te lopen, en vooral ook om vanuit het raam die kruizen te zien.

Na het museum zijn we via het huis van Lee Harvey Oswald en de plek waar hij was gearresteerd, naar een restaurantje gereden waar we echte taco’s hebben gegeten. Chris bestelde taco’s met kip en kaas en wij dachten als hij zegt dat dat lekker is, doen we mooi mee. Dus we hebben alle vier heerlijk taco’s met kip en kaas gegeten, waar we ook nog wat redelijk pittige saus, uitjes en ananas op deden. Erg lekker snoepen. Met als kers op de taart de flan als toetje, een pudding met karamel saus eroverheen, die ook heeeeel erg lekker was.

Na het eten zijn we weer even naar huis gegaan, kregen de hondjes te eten en zijn we even lekker gaan relaxen. Ik ben even naar buiten geweest met de hondjes, ze hebben een gigantische achtertuin waar ze lekker kunnen rennen. Alleen dat doen ze niet, want ik geloof dat vooral Larry niet van natte voeten houdt 😀 . Watje. Maar de honden wilden behoorlijk goed naar me luisteren, dat was leuk! Ik riep ze dat ze met me mee terug naar het huis moesten, en dat deden ze best braaf. Ik probeerde Jager nog te overtuigen om te gaan zitten, maar dat vertikte hij. Hij keek me eens aan en holde toen dartelend terug naar het huis 😀 . Ach, als ik hem was had ik het ook niet gedaan…
Later vertelde ik aan Debbie dat ik geprobeerd had “to make Jager sit”, maar Debbie verstond “to make Jager shit”, dus ze vond me opeens niet zo fatsoenlijk meer 😀 😀 . Weer een illusie armer.
En weer later probeerde ik het nog een keer, en toen ging hij wel hartstikke braaf zitten, wat schattig! Ik heb me zelden zo relaxed gevoeld bij zulke grote honden, ze zijn echt ontzettend goed opgevoed en lief. We knuffelen ons gek met al die lieve diertjes.

Toen we heerlijk bijgekomen waren zijn we naar de ijshockey-game gegaan. Chris had trouwens tussendoor nog even een uurtje gefietst, die moest ook zijn energie nog even kwijt denk ik 😀 . We bleken supermooie plekken te hebben vlakbij het ijs. Vrienden van Chris en Debbie hadden seizoenkaarten en daarom konden we deze plekken met korting krijgen, dus daar waren we heel blij mee. Het begon natuurlijk weer met het volkslied en dat was super indrukwekkend. Er stond namelijk een veteraan op het ijs, die geëerd werd tijdens het volkslied. En pfff, het was nog maar een jongen, hij had gewoon nog puppy-ogen. En hij was meteen al heel emotioneel toen hij in beeld genomen werd. Ik heb sowieso al wel dat ik het emotioneel vind als ik het Amerikaanse volkslied hoor, ik weet ook niet waarom, ik denk omdat ik dan meestal in een stadion ben in Amerika waar heel veel mensen meezingen en dan vind ik het met het Nederlandse volkslied ook altijd wel heftig. Maar nu, met deze veteraan in beeld, vond ik het helemaal heftig. Dus dat was een heel mooi moment. En tijdens het volkslied wordt af en toe “stars” gezongen, en als dat gebeurde werd dat extra hard gedaan, omdat we bij de Dallas Stars waren. De eerste keer schrok ik me dood 😀 .
De wedstrijd was superleuk om te zien en hartstikke spannend. Ik heb weer lekker veel mee lopen roepen en zingen. Ik vind het altijd zo grappig wat ze roepen. Deze keer was het de gewoonte om, als de doelpuntenmaker van de tegenstander werd omgeroepen, daarna heel hard “who cares!” te roepen. Dat is me alleen niet gelukt want ik was steeds te laat omdat ik niet in de gaten had dat het omgeroepen werd 😀 . Er gebeurt ook zoveel tijdens zo’n wedstrijd. Na de tweede “helft” ( er zijn er drie ), zijn we even naar het shopje gegaan om (weer) een muts en een shirtje te kopen. Ik ga het niet koud hebben deze winter 😀 ! En prompt, toen we bij de kassa stonden, werd er een doelpunt gescoord! Grrrr, hebben we natuurlijk weer net gemist! Dat was wel heel jammer. En daarna kregen we drie doelpunten tegen, dus we hebben verloren. Maar wel een supermooie wedstrijd gezien en heel erg genoten!

Na de wedstrijd zijn we weer terug naar huis gereden, en was het weer lekker even douchen, bloggen en snurken. Het was een heerlijke dag!