Zoooooo vandaag was een iconische dag hoor. Hoe indrukwekkend!
We zijn natuurlijk weer lekker vroeg opgestaan. We hebben veel te doen in Memphis, dus we zijn maar op tijd aan het ontbijt gegaan. Zoals gewoonlijk waren we toch al wakker. Het restaurantje onder het hotel was nu wel geopend, dus daar hebben we een fijn ontbijtje genoten, voordat we in de auto sprongen voor de rit naar Memphis.
Het was niet zo heel ver rijden en ik denk dat we ergens tussen elf en twaalf bij het Civil Rights museum waren. Dat museum bevindt zich in het hotel waar Martin Luther King is doodgeschoten. Als je aankomt, zie je zijn hotelkamer al, nummer 306. Op het balkon voor zijn kamer stond hij te praten en is hij neergeschoten. Er hangt een roset aan het balkon om aan te geven waar hij precies heeft gestaan op dat moment, 1 minuut over 6 in de avond op 4 April 1968. Hij overleed iets meer dan een uur later in het ziekenhuis. Vanaf het huisje aan de overkant van de straat is het schot gelost, in een badkamer door een openstaand raampje. Wat maakt dat ongelofelijk veel indruk, om op deze plek te zijn en daar nu dan toch te lezen wat er allemaal op het gebied van slavernij en mensenrechten is misgegaan. Het is een heel heftig museum om te zijn, het geeft een heel indrukwekkend beeld van de strijd voor de rechten van gekleurde mensen. Ik kan het eigenlijk niet goed navertellen… Het heftigste vond ik nog me te realiseren dat de strijd nog steeds gaande is, dat we met z’n allen nog steeds moeite hebben om iedereen gelijk te behandelen. Maar ja, ik vraag me af of dat ooit helemaal zal lukken…
Na het museum zijn we naar het hotel gegaan. Even bijkomen in de kamer, die op de negende verdieping ligt en over Memphis uitkijkt. Er zijn twee gigantische bedden in de kamer, dus we kunnen eindelijk weer eens apart slapen, zoals we gewend zijn, geen gewiebel meer dat ons wakker zal houden 😀 .
Na een lekker bakkie koffie zijn we maar weer op pad gegaan. Tegenover het hotel is de Gibson gitaar fabriek, maar die sluit om 3 uur al, dus die was dicht. Toen zijn we maar doorgewandeld naar de Sun studio voor het tweede, op een heel andere manier indrukwekkende deel van de dag. Er was een rondleiding door de studio waar we 25 minuutjes op moesten wachten. Gelukkig stonden er bankjes dus ik heb er even lekker voor me uit zitten staren, terwijl Jeroen rondliep om een t-shirtje uit te zoeken. Om vier uur waren we aan de beurt voor de rondleiding, die op een hele leuke manier werd gegeven. We mochten naar binnen en kregen uitleg van een enthousiaste man die begon met vragen of we er zin in hadden. Tuurlijk, wij joelen. En dat herhaalde zich eigenlijk de hele rondleiding door, wat ontzettend goed paste bij het onderwerp. 
De eigenaar van de studio, Sam Phillips, is heel klein begonnen, met opnemen van van alles en nogwat met mobiele apparaten. Waaronder bijvoorbeeld, heel in het begin, het trekken van een kies bij de tandarts. Prima…
Hij bouwde het langzaam uit tot hij een opname apparaat kon kopen en een apparaat om platen mee te “printen”. Daarmee begon hij uiteindelijk zijn echte platenstudio. Hij was nog niet zo lang begonnen toen hij een plaatje opnam dat een nummer 1 hit werd ( Rocket 88, niet dat ik het kende…). Elvis Presley woonde een paar straten verderop in Memphis en had vanaf dat moment de studio op zijn netvlies. Hij droomde ervan een plaat daar op te nemen. De kosten daarvoor waren geloof ik vier dollar, vergelijkbaar met nu 53 dollar. Maar Elvis moest daar een half jaar voor sparen en kon het toen, met hulp van zijn ouders en beste vriend, betalen. Hij had eindelijk het geld om het plaatje op te nemen, ging naar de studio, maar hoorde daar dat Sam een maand lang weg zou zijn. De secretaresse van Sam wist echter ook hoe een plaatje opgenomen moest worden, en zei dat ze hem ook wel kon helpen. Ze vroeg op wie zijn stem leek, en hij antwoordde dat zijn stem op niemand leek. Hij nam zijn plaatje op, maar het kon Sam niet bekoren toen hij het uiteindelijk hoorde en het werd niets. Maar Elvis liet zich niet van de wijs brengen en hield vol. Hij bleef telkens na het werk naar binnen gluren bij de studio en langskomen en kijken. Hij liet zichzelf op een gegeven moment door de achterdeur binnen en was kind aan huis. Uiteindelijk mocht hij meespelen met een bassist en een gitarist. Ze speelden een paar uur, maar Sam gaf het al bijna weer op, zei dat ze maar pauze moesten nemen. Voor de muzikanten was het duidelijk dat Sam bedoelde dat het niks was, maar Elvis hield wederom vol. Hij was wanhopig, en in een ultieme poging begon hij als een mafkees op en neer te springen en stuiteren, al zingend “That’s allright Mama”. En toen was opeens de belangstelling van Sam gewekt, hij zei dít is wat ik wilde horen, en in vier takes stond het nummer op de plaat. Hij werd dertig keer achter elkaar op de radio gedraaid door de beroemdste DJ van dat moment, en twee dagen later was Elvis een beroemdheid. Prachtig verhaal toch?
Niet veel later verkocht Sam Elvis Presley aan een groter platenlabel, voor 47.000 dollar, wat veel geld was voor die tijd. Maar Elvis werd natuurlijk nog veel meer geld waard, want vlak daarna kwam Heartbreak Hotel uit. Sam heeft naar eigen zeggen geen spijt gehad van de verkoop, omdat hij nooit het geld had gehad om Elvis zo groot te maken als hij werd bij het andere, grotere platenlabel.
Sun studio heeft nog meer grote namen gehuisvest, zoals Johnny Cash, Roy Orbison, U2 met B. B. King en Paul McCartney en Ringo Star.
In de studio stond de microfoon nog die was gebruikt door alle artiesten. Een paar weken geleden is Mick Jagger nog langsgeweest en heeft er een kus op gedrukt. Ook stonden er kruisjes op de vloer waar de artiesten hadden gestaan tijdens de opnames. 
Jeroen stond bovenop het kruisje van de king of rock ’n roll toen de gids ons erop wees. “Applaus voor onze king” zei hij en Jeroen werd toegejuicht. Even later zei de gids dat ook Johnny Cash op dat kruisje had gestaan, Jeroen stond er nog steeds, en hij werd weer toegejuicht. Wat een feest haha.
We hebben allebei een shirtje gekocht van de Sun studio en zijn daarna richting het hotel teruggewandeld. We kwamen langs een eenvoudig tentje waar we een hamburgertje hebben gegeten en “honey” werden genoemd door de barmevrouw. Erg gezellig. Ze vertelde nog dat ze bij de vijftig jarige herdenking van de moord op Martin Luther King was geweest, met een heel indrukwekkende mars van het hoofdkantoor van de vuilnismannen naar het hotel waar King was doodgeschoten.
Na het eten zijn we teruggewandeld naar het hotel. Ik had het gevoel dat het al laat in de avond was, zo moe was ik, maar het was pas zes uur. Lekker relaxen op de kamer, de dag verwerken, bloggen en lekker slapen.
Geef een reactie