Clarksdale

Vanmorgen stond tussen acht en negen het ontbijt voor ons klaar. We hebben ontzettend slecht geslapen. Het bed wiebelde vreselijk en ik werd elke keer wakker als Jeroen zich omdraaide. Jeroen heeft nog even op de bank gelegen, maar dat was ook niks. Uiteindelijk waren we dus weer vóór de wekker wakker, en nog best moe.

Gelukkig was het ontbijtje erg lekker. We moesten eten wat de pot schafte en dat was een bakje fruit, een stukje omelet, wat broodjes en spek en een bakje met wat hét gerecht van Mississippi blijkt te zijn: grits. Heerlijk gegeten. Na het ontbijt ben ik lekker gaan relaxen op de kamer, terwijl Jeroen een rondje ging hardlopen. Hij had al een paar keer zitten azen op een plek waar hij goed kon hardlopen, en hier was het leuk, dacht hij. Toen hij terugkwam dacht hij daar anders over. Er was nogal veel hoogteverschil geweest in het dorp en dat was hem best tegengevallen. Maar toch, even lekker gesport.

Nadat Jeroen gedoucht had zijn we weggereden. Langs de katoenvelden. Als eerste stop hadden we het Panther moeras op het programma staan, maar dat bleek niks te zijn. We reden een stukje een weg in, waar een bordje stond met wat informatie over het moeras. Maar er was nergens een wandeling aangegeven of iets anders dat aangaf dat het voor toeristen weleens leuk kon zijn. Het was vooral leuk voor jagers, dus we zijn maar snel weer weggereden. Door naar het Grammy museum in Cleveland. Dat was wel heel erg leuk. Er stonden allerlei jurken en pakken van mensen die grammy’s hadden gewonnen, Elvis Presley, Michael Jackson, Beyoncé, Lady Gaga, erg leuk allemaal om te zien. Michael Jackson was maar een klein mannetje. Er was ook een halletje waar een eerbetoon aan Michael Jackson werd getoond, een aantal van zijn video’s achter elkaar, en beelden van de keren dat hij een grammy won. Daar heb ik een poosje zitten kijken terwijl Jeroen rondhobbelde. Verderop kon je instrumenten bespelen en luisteren naar allerlei grammy-winnnende nummers. We hebben er zo aardig wat tijd doorgebracht.

Het was inmiddels al in de middag en we wilden ook nog in Clarksdale naar het Delta Blues museum, dus we zijn maar snel verder gereden. Na ongeveer anderhalf uur rijden waren we daar. Het zag er nogal verlaten uit, maar dat geldt voor elk dorpje in Amerika, dus we zijn toch maar naar de ingang gelopen. De deur was open dus we konden naar binnen. We kwamen in het winkeltje terecht en Jeroen liep door, het winkeltje in. Ik lette ietsje beter op en bleef staan voor de toonbank. Daarachter zat namelijk een man op een stoel te slapen. Hij had duidelijk het stoeltje zo neergezet dat hij in slaap kon vallen zo. Voorover gebogen, zijn hoofd tegen een kastje, ellebogen op de knieën en lekker slapen. Hij schrok wakker, stond op, en ik riep “Good morning!”  😀 . Ik denk niet dat hij echt lekker sliep. Maar goed, we betaalden de entree en liepen naar binnen. Het was een walhalla van blues artiesten. Denk ik tenminste, want ik heb totaal geen verstand van blues. Het feit dat ik “Johnny Hooker” verstond toen Jeroen John Lee Hooker bedoelde, zegt de kenners waarschijnlijk genoeg. Jeroen is geloof ik nóg aan het lachen. Ik zag Sam Cooke nog en B.B. King, die herkende ik dan nog wel. Maar de rest… Ik had geen idee. Dit museum was een stuk kleiner dus we waren er ook heel wat sneller klaar.

Het hotel was twee straten verderop, dus daar waren we lekker snel. Helaas waren we niet al te snel binnen. Het hotel had geen fatsoenlijke ingang, maar alleen een deur met een code. Toen we de voucher eens goed lazen, stond daarop dat we een code zouden ontvangen uiterlijk vijf dagen voor aankomst bij het hotel. Helaas hadden we geen code gekregen. Daar stonden we dan… Ik probeerde het nummer te bellen dat op het raam stond, maar daar nam niemand op. En aangezien het zondag was, was het restaurantje dat ernaast zat ook gesloten, nergens was leven te zien. Maar we hadden geluk, toen we er net twee minuutjes stonden te drentelen, kwam er een auto aan. Twee oudere mensen wilden naar binnen gaan, en daar heb ik snel een stokje voor gestoken. Ik vroeg ze hoe zij naar binnen waren gekomen, want wij hadden geen code gekregen. Gelukkig wilden ze ons wel helpen. Ze lieten ons binnen, en gingen bellen met hun eigen reisagent. Op de kamerdeur zat namelijk ook een code, dus we hadden toch echt iemand van het hotel nodig om te kunnen slapen. De reisagent zorgde ervoor dat de eigenaresse van het hotel naar ons toe kwam en ons de code gaf. Gelukkig!

Toen we voor de deur stonden vroegen we ons af wat hier nou voor hotel zou kunnen zitten. Maar toen de deur van de kamer openging waren we blij verrast. Het was een heel appartement, met keuken, huiskamer en badkamer, veel groter dan je van buitenaf zou verwachten. Een gigantische tv in de woonkamer en eentje in de slaapkamer. Alles heerlijk rustig, een lekker plekje om even bij te komen van de dag.

Nadat we wat opgefrist waren, zijn we naar buiten gelopen op zoek naar iets te eten. De nieuwe buurvrouw had ons verteld dat er een restaurantje was waar je prima kon eten, Levon’s. Jeroen keek op Google Maps wat er allemaal beschikbaar was en kwam ook op dat restaurantje uit. Het meeste was dicht vanavond. Dus we gingen daar naartoe, trokken de deur open en bliezen bijna weer naar buiten van de herrie. Er was een “One Whoa Man Show” aan de gang, een dame die drumde, gitaar speelde en zong. Jeroen zijn ogen gingen glimmen, dus we gingen aan een tafeltje zitten en bestelden een hamburger. De muziek was geinig en de hamburger lekker. Het had wel wat zo, het restaurant zat behoorlijk vol en er werd best geklapt en gejoeld.

Toen we de hamburger achter de kiezen hadden zijn we teruggewandeld naar het hotel en weer lekker in de relax stand gegaan. Douchen, slapen en morgen weer naar de volgende spannende bestemming…