Vanmorgen maar weer eens lekker uitgeslapen. We waren best moe van de late autotrip, dus toe aan een goeie lange nacht. 
Uiteindelijk stonden we rond negen uur naast het bed, omdat we voor tien uur moesten ontbijten. Maar we voelden ons heerlijk relaxed. De dag begon met even wakker worden in het hemelbed. Opstaan, verhuizen naar het huiskamertje met de bank, tafel en twee stoelen. Tenslotte kiezen tussen twee badkamers, ééntje met een regendouche, de andere met een bad, en beiden met een toilet. Daarna naar het ontbijt.
Het ontbijt was superluxe met heerlijke toast (veeeeel te zoet volgens Jeroen 🙂 ) en fruit, yoghurt, granola en al dat soort lekkers. En natuurlijk wederom in deze prachtige omgeving. Het huis waar we in sliepen bleek vroeger het witte huis van Mississippi te worden genoemd. De gouverneur van Mississippi heeft er gewoond. Het is prachtig ingericht en je kunt er ook nog een rondleiding doorheen krijgen. Maar dat hoeven wij niet, want we slapen erin! Heel bijzonder.
Na het ontbijt zijn we naar Melrose gegaan, weer een landhuis. Deze keer was het geen plantage, want er was niet voldoende grond omheen waar suiker of katoen werd verbouwd. De eigenaar van het huis had echter wel verschillende plantages in de buurt in eigendom.
Hij had dus geld genoeg voor dit prachtige huis, en ook voor een heleboel slaven. Ook hier weer, werd de familie voorgesteld als een vredelievende familie. Maar hier werd het slavenleven voor mij wel weer iets duidelijker. In de slavenhuisjes was een tentoonstelling waarin verschillende dingen werden uitgelegd. Ten eerste was het moeilijk om de werkelijke geschiedenis te achterhalen. Slaven werd niet toegestaan te leren schrijven of lezen, omdat ze dan teveel kennis zouden kunnen opdoen, en kennis is macht. Dat mocht dus niet. Maar omdat ze niet konden schrijven, hebben ze ook hun verhalen (dagboeken, brieven enz.) niet opgeschreven. Dergelijke verhalen van slaven uit eerste hand bestaan dus niet.
Vlak na de burgeroorlog, toen de slavernij was afgeschaft, zijn er wel slaven geïnterviewd, om te horen hoe hun leven was geweest. Maar die interviews werden afgenomen door blanken. En dat betekende toch dat er een scheve verhouding was tijdens het interview. Sowieso waren de meeste slaven nog niet écht vrij in die tijd, maar afhankelijk van de blanken. Dus hoeveel werd er gezegd, hoeveel was er waar, en hoeveel werd er verzwegen. Moeilijk te zeggen.
De mensen dachten in die tijd werkelijk dat gekleurde mensen niet in staat waren een zelfstandig leven op te bouwen. Ze dachten dat deze mensen beter af waren als ze een eigenaar hadden, anders zouden ze het niet redden. De perceptie was dat deze slaven het beter hadden dan bijvoorbeeld mensen in londense fabrieken.
Er werden brieven getoond van twee mannen die hadden gehoord dat Maria, een slavin van ene heer Boyd, zoveel en ernstig gestraft was, dat ze meer dood dan levend was. Ze werd voortdurend zwaar mishandeld en de mannen vreesden voor haar leven. De briefwisseling ging over hoe ze haar konden redden. En wat daar tekenend in was, was dat ze haar wilden overkopen van Boyd. Het kwam niet in ze op om haar vrij te kopen. Deze twee mannen hadden dus zeker wel compassie voor de slaven, maar vonden het de normaalste zaak van de wereld dat ze in gevangenschap moesten leven. Hoe diep zit zoiets dan in een maatschappij…
Het bezit van slaven was ook een statussymbool. Als je slaven had, had je het gemaakt. En ook begrijp ik nu veel beter waarom ze niet ontsnapten. Wanneer je een poging had gedaan werd je zwaar gestraft. En de kans was heel klein dat het lukte. Er waren patrouilles die controleerden of ze geen ontsnapte slaven zagen. De plantages in de buurt waren meestal van familieleden en die kenden de slaven van naburige plantages, waardoor snel duidelijk was dat het om een ontsnapte slaaf ging. Daarnaast waren er slaven die een wit voetje bij hun eigenaar wilden halen, en daarom ontsnapte slaven “aangaven”. En ten slotte waren er nog de grote afstanden die overbrugd moesten worden richting het noorden, en het gevaarlijke moeras dat ertussen lag. Als ik het goed begrepen heb, zijn er in al die jaren maar ongeveer 1100 slaven ontsnapt naar de vrijheid.
Natuurlijk kennen we de verhalen wel van de films en series over de slavernij. Maar om hier op de plantages te zijn en de verhalen die nu daarover worden verteld te lezen, de sfeer op te snuiven en de huizen van binnen te bekijken, is toch weer iets heel anders.
Na Melrose zijn we teruggegaan naar het hotel om even te relaxen. We hebben lekker op luie stoeltjes bij de vijver zitten internetten. Na een poosje waren we dat ook wel weer zat en zijn we naar de stad gewandeld. Daar hebben we nog een huis van John Williams bekeken, een slaaf die op zijn elfde de vrijheid had gekregen en kapper was geworden. Hij had jarenlang een dagboek bijgehouden en er was dus veel bekend over zijn leven.
Na dat huis zijn we bij een lokale fastfood tent gaan eten. Broodje kip met mac & cheese en potato salad ernaast. Smaakte prima, na het luxe maal van gisteren en vanmorgen. Het was nog heel vroeg om te eten, maar nou ja, op vakantie maakt dat ook niet zo heel veel uit. Na het eten zijn we teruggewandeld naar het hotel, waar we weer heerlijk in de relax stand zijn gegaan. Al met al een indrukwekkende dag die toch heel ontspannen was.
Geef een reactie