Reis naar New Orleans

Zo. Nou. Dit was me het dagje wel…

Vanmorgen waren we weer mooi vroeg wakker. We hadden gisteren wat yoghurtjes met cruesli gekocht, en dat was lekker voor het ontbijt. Een beetje zoet was het natuurlijk wel, zoals alles hier net iets té is 😉 maar het was een aardig ontbijtje. Daarna zijn we naar de shop-tunnel gelopen. Er is hier een soort ondergrondse koopgoot, en die was vanaf zeven uur open. Dus we dachten, dat moeten we zien, kunnen ze dat hier beter dan in Rotterdam? Nou, het antwoord is volmondig nee! Het was een heel klein koopgootje met een slechte sfeer en de koopgoot was dan wel open, maar de meeste winkeltjes waren nog dicht. Dat schoot dus niet op. Er was een koffietentje open, dus we hebben een lekker bakkie gekocht met wat lekkere koeken erbij, die overigens eigenlijk ook veel te vet en te zoet zijn. Maar wel lekker 🙂 . Daarna zijn we vlug naar het hotel teruggegaan, hebben de auto teruggevraagd aan de valet-boys, zijn onze spulletjes gaan pakken en daarna weggereden richting New Orleans.

Onderweg konden we op twee plaatsen een wandeling doen. De eerste plek was in het park The Big Thicket. Bij het visitor center vroegen we wat we het beste konden doen, en de meneer had het over een wandelingetje ergens niet al te ver het park in. Dus die hebben we gedaan. Jeroen had me gisteren een keer of drie gezegd dat we het muggenspul niet moesten vergeten voor de wandelingen van vandaag. Toen we een halve kilometer op pad waren, werden we opgepeuzeld door de muggen. En wat denk je dat we vergeten waren? Precies, het muggenspul. Wij weer terug naar de auto, insmeren met muggenspul en hop, weer met frisse moed en stinkende huid op pad. Jeroen was inmiddels tien muggenbulten rijker, dus we waren wel blij dat we het spul toch op hadden gesmeerd. Jammer genoeg was mijn Garmin na een paar honderd meter leeg, dus ik heb de wandeling niet op kunnen nemen. Maar verder verliep het voorspoedig. We zagen hagedissen, spinnen, paddenstoelen en boompjes in het water. Het was vooral een heel rustgevende wandeling van een uurtje, lekker in het bos over een paadje hobbelen in de stilte. Heerlijk.

Na de wandeling zijn we vlug doorgereden. Het was inmiddels zo laat, dat we besloten om de tweede wandeling niet meer te doen. We moesten in totaal vandaag een kilometer of 800 rijden en ’s avonds zouden we naar een American Football wedstrijd gaan, die om kwart over zeven zou beginnen. We hadden dus niet alle tijd van de wereld. Nou, en dat hebben we geweten. De route was hartstikke druk, we hebben flinke stukken in de file gereden en hoe later het werd, hoe meer we hem knepen. We probeerden onszelf wijs te maken dat het niet zo erg was om het begin van een American Football wedstrijd te missen, maar wat zouden we dat toch jammer vinden. Het laatste stukje naar het hotel was dezelfde richting op als het stadion, en dat was daardoor dus ook heel druk. Maar we konden gelukkig de rijen voorbij rijden en het hotel vanaf de andere, minder drukke kant, benaderen. We kwakten de auto voor het hotel neer, gaven de sleutel weer af en gingen snel met de koffers naar binnen. Het was inmiddels kwart over zes, en het zou vijfentwintig minuten lopen zijn naar het stadion. Haasten dus, spulletjes in de kamer gesmeten en snel door naar het stadion. Ik was eigenlijk al helemaal kapot van de dag, maar ja, we hadden deze kaartjes nou eenmaal, dus we gingen toch maar. Ik dacht als we er eenmaal zijn zal het wel weer gaan.
Ik had mijn tas meegegrist, en toen ik het hotel uitliep, knaagde er al iets…

De wandeling naar het Superdome duurde dus ongeveer 25 minuten. Ik wist niet dat je zó nat kon worden in 25 minuten… Het kwam met bakken uit de hemel, ik was tot op de draad doorweekt toen we uiteindelijk bij het stadion aankwamen. Dat kon er ook nog wel bij, dachten we. We hadden wel hier en daar geschuild, maar dat had niet echt mogen baten, we moesten toch door de regen om nog een beetje op tijd bij het stadion te zijn. Ergens halverwege kregen we nog een ketting toegeworpen uit een bus met allemaal Saints aanhangers. Die heb ik snel opgeraapt, hartstikke lelijk kitscherig ding, maar natuurlijk hartstikke grappig.
Uiteindelijk waren we denk ik rond zeven uur bij het stadion, en er stonden lange rijen. We konden er eerst niet eens echt bij zonder weer helemaal in de regen te moeten staan, dus we zijn eerst maar onder een partytent blijven schuilen. Na een poosje kwam er ietsje ruimte en zijn we in de rij gaan staan. We moesten door een metaaldetector en natuurlijk de tas laten controleren, daarom was de rij zo lang. Toen we uiteindelijk, na een minuut of 20 in de rij, bij de metaaldetector kwamen en ik mijn tas in het bakje deed, begon de dame met haar hoofd te schudden. Je raadt het al, de tas was veel te groot om mee te nemen. We probeerden nog wat, zoals “helemaal vanuit Holland” en “ik spreek geen engels”, maar het hielp allemaal niets, ze was onverbiddelijk, ik kwam dat stadion niet in met deze tas. Ik kon wel naar een koffie shopje vlak naast het stadion, daar mijn tas in een kluisje stoppen en dan weer terugkomen. Ik als een speer naar dat koffieshopje, Jeroen al vloekend en tierend achter me aan. Dit ging even niet meer, de dag was al zó lang geweest, dit was echt teveel. Jeroen riep dat hij zelfs niet meer naar de wedstrijd wilde, ik liep stoïcijns een paar meter voor hem uit door. We vonden de koffieshop vrij snel, gaven mijn tas af, “dat is dan 20 dollar alstublieft”, en liepen terug naar het stadion. Jeroen durfde zonder mij over te steken en kreeg daarom de volle laag, voor mij was het duidelijk ook nét effe teveel 😀 . Ik denk niet dat hij nu ooit nog zonder mij zal oversteken 😀 .
Terug bij het stadion konden we gelukkig zo naar binnen lopen. We waren ook nog om een andere reden een beetje in de stress om op tijd te zijn. Er zou namelijk die avond een record gebroken worden. Drew Brees zou vandaag hoogstwaarschijnlijk het grootste aantal passing yards in een carrière behalen, een record dat geloof ik al een jaar of 10 stond. En als dat in het begin van de wedstrijd zou gebeuren, wat het geval kon zijn, en wij stonden nog buiten te wachten…. Dat zou wel heel sneu geweest zijn. Hoewel het wel paste in de pech van deze dag… Dus toen we eenmaal binnen waren, waren we er nog niet echt gerust op. We zijn als een speer naar de zesde verdieping doorgerend, en uiteindelijk waren we helemaal bovenin het stadion nog heel ruim op tijd om de man het record te zien breken.

Ik begreep helemaal niets van het spelletje, maar ik heb heel hard met iedereen mee gebruld. Buiten hadden we al mensen horen roepen, ik dacht dat ze “Hoeruuuuhhh hoeruuuuuhh!” riepen en heb dat natuurlijk uit volle borst meegeschreeuwd. Als het dan een keer mag dan doe ik het ook goed. Later bleek dat ze iets anders riepen (duh!). Ze riepen “Hoe dat!”. Dat lijkt Nederlands, maar het is spreektaal voor Who’s that (ofzoiets). Dat riepen ze dan drie keer, en de laatste keer werd gevolgd door “who dat say dey gonna beat dem Saints?!” Stoere taal.

Uiteindelijk in het tweede kwart werd inderdaad het record gebroken en ging het hele stadion helemaal los. Dat was geweldig om te zien, sowieso was de sfeer fantastisch en hebben we uiteindelijk toch erg genoten van de wedstrijd. We waren naast een meidje terechtgekomen dat groot fan was van de club, en Jeroen het een en ander uitlegde. Ze leende me ook haar vestje nog, ik had het inmiddels ijskoud gekregen in mijn kleddernatte outfit. Het was heel gezellig, maar uiteindelijk zijn we tijdens het derde kwart toch maar weer naar het hotel teruggegaan. We hadden geen zin om in de meute mee te moeten, of om nog heel lang in de rij te moeten staan om mijn tas terug te krijgen. Via de shop zijn we naar het hotel teruggelopen. Omdat we nog niets gegeten hadden, zijn we bij een hotdog-tentje gestopt om even een broodje te scoren. De man hoorde dat we uit Holland kwamen en vertelde dat hij met de luchtmacht gestationeerd was geweest in de jaren tachtig in Duitsland en voornamelijk Italië. Een collega van hem was in Nederland, Amsterdam geweest. Nadat hij de hotdogs voor ons had gemaakt vroeg hij of we soms ook behoefte hadden aan wat marihuana. Dat hebben we maar overgeslagen…

Na dat broodje was het bloggen, tandjes poetsen en uitgeput in bedje rollen. Lekker slapen, morgen weer een nieuwe dag!