Heenreis

Vanmorgen om half zes ging de wekker. Ik had bijna het gevoel dat ik weer gewoon naar het werk moest, maar daarvoor stond de wekker net een kwartiertje te vroeg. Na nog wat dommelenzijn we toch maar opgestaan en op het gemakje de auto gaan inladen. Ik had een hele zware koffer, 22,7 kg, en er mag 23 mee dus dat ging precies goed. Jeroen had een kleinere en lichtere koffer, precies zoals het stereotype dat voorschrijft 🙂 .

Toen we bijna bij Schiphol waren, stond er een bord met “A4 afgesloten”. “Wat???” riep Jeroen. “Waarom dat nou weer???”. Daar hadden we dus geen rekening mee gehouden. We hadden nog meer dan 3 uur, moesten nog 7 km rijden, en Jeroen raakte volledig in de stress door de onverwachte wegafsluiting. Mijn kalmerende woorden mochten niet echt baten, het was tenslotte ook nog eens vóór 10 uur in de morgen, en dan valt het leven sowieso niet mee voor Jeroen. 😀 . Dus na een boel gesputter zijn we de snelweg afgegaan en met de navigatie “snelwegen vermijden” rustigjes naar P6 Valet parking gereden, waar we ruim op tijd aankwamen. Toen konden we er weer om lachen 🙂 .

We waren gisterenavond al ingecheckt, dus we konden meteen de koffers droppen. Nadat we iemand die wilde voorpiepen even op haar plaats hadden gezet, lieten we de koffers achter in het drop-off-apparaat en zijn naar de gate gewandeld. Er stond een hypermoderne Dreamliner voor ons klaar, het type vliegtuig dat we een aantal jaar geleden nog in de fabriek van Boeing gebouwd hadden zien worden. We konden niet helemaal op tijd weg, omdat er iemand niet was komen opdagen. De koffer moest weer uit het vliegtuig gevist worden, en dat duurde een minuut of 10 extra. Daarna konden we vertrekken. Het vliegtuig vonden we wel stoer, en in de loop van de reis bleek het ook nog eens heel prettig. Het is een heerlijk rustig vliegtuig met minder herrie en een lekkere atmosfeer. Althans, dat vond ik. Jeroen vond vooral dat hij niet-business-class zat, dat waren we immers “gewend” na Antarctica, dus dat viel hem even niet mee. Hij was doodop toen we na 10 uur landden in Houston.

De douane ging tot onze verrassing supersoepel. Er was een paspoortcontrole apparaat waar wat vingerafdrukken en foto’s werden genomen. Waarom dat er was weet ik niet, want verderop werden we nogmaals gecontroleerd, maar nu door een levend wezen, en nog ietsje grondiger. Maar er stonden geen rijen en we waren er zo door. Op naar de bagagebanden, even de koffers ophalen en dan ervandoor. Dachten we… Helaas kwamen onze koffers niet van de band. Er waren heel wat koffers langsgekomen toen de band er opeens mee ophield. Ik hoorde naast me alweer iemand flink sputteren en schelden, ikzelf dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. En we hebben toch vakantie, wat kan ons nou gebeuren? Die koffers komen vast nog wel. We informeerden bij een dame die er officieel uitzag, ze had onze koffernummers niet op haar lijstje staan, en dat betekende dat onze koffers nog van de band zouden komen. Alleen, de band was stuk. En daar was nu het wachten op, deze moest eerst gerepareerd worden. Een andere passagier probeerde ze nog zover te krijgen dat ze onze koffers via de lift naar boven zouden brengen, maar dat is niet gelukt. Na een uur en een kwartier wachten, kwamen alsnog onze koffers van de band. Gelukkig!

Op naar de autoverhuur, waar een mooie auto op ons stond te wachten. Foto’s volgen nog. Het was iets meer dan een half uur rijden naar het hotel in het centrum van Houston, waar we de auto voor valet-parking achterlieten. We hopen maar dat we straks dezelfde weer terugkrijgen, want we hebben nu al geen flauw idee meer hoe ‘ie eruit zag 😀 .

Nadat we ingecheckt waren, ben ik eerst lekker de reis van me af gaan douchen. Daarna zijn we naar de bovenste verdieping gegaan om even naar buiten te kijken. En daar bleek meteen dat het behoorlijk warm is in Houston. Het voelt hier een beetje vreemd aan, waarschijnlijk door de hoge luchtvochtigheid. Het is moeilijk in te schatten wat de temperatuur is. Waarschijnlijk is dat een kwestie van wennen. Ik had een veel te warm shirt aangedaan, dus toen we terug in de kamer waren heb ik korte mouwtjes uitgezocht. Daarna zijn we een wandelingetje gaan maken om iets te eten. We vroegen aan de mannen buiten het hotel of we een beetje veilig konden rondwandelen, en dat was prima te doen zeiden ze. Dus we zijn richting het honkbalstadion gewandeld waar op dat moment een wedstrijd gaande was. Tegenover het stadion hebben we een lekkere burger gegeten, onderwijl kijkend naar de wedstrijd op tv. De Houston Astros stonden voor, en toen ze bijna de winst mochten binnenhalen, zijn we weer naar buiten gegaan. Daar konden we genieten van het gejuich van het publiek toen de winst daadwerkelijk een feit was. Erg leuk om te horen. Eenmaal buiten, onder een blauwe lucht met hier en daar een schapenwolkje, bleek dat het geregend had. Waar dat nou uit gevallen was konden we niet ontdekken, maar de weg was toch echt nat.

Eenmaal terug in het hotel zijn we snel gaan slapen. Het is nu kwart voor 8 plaatselijke tijd, maar kwart voor 3 ’s nachts in Nederland, doodmoe dus.