Tierra del Fuego

Nou, het moment was aangebroken vanmorgen dat we het schip moesten verlaten. Dat was wel even wat. Om zeven uur wake-up call en om half acht aan het ontbijt. We hadden de koffers gepakt en alles klaargezet. Andrew zei dat als we onze koffers buiten de hut zouden neerzetten, ze “magically” op de wal zouden verschijnen. Dus dat hebben we maar gedaan, wel zo handig.

Tijdens het ontbijt kwamen twee reisgenoten aanschuiven van wie er eentje plotseling een vergrote pupil had. Hij vroeg me of ik dat wazige zicht dat ik al de hele tijd heb, aan beide ogen heb, of aan eentje. Ik heb het aan beide ogen, en toen zei hij dat hij met zijn ene oog opeens niet meer goed kon zien. Zijn vrouw is even met de dokter gaan praten en ze moesten maar even overleggen in het scheeps-ziekenhuisje. Dat was even helemaal niet fijn, we maakten ons wel flink zorgen.

Na het ontbijt hebben we onze handbagage uit de kamer gehaald en zijn we het schip afgegaan. De crew stond hier en daar op het schip en op de wal van iedereen afscheid te nemen, dus we konden ze nog even allemaal een handje schudden, dat was fijn. Ali kreeg een knuffel en ze zei dat ze aan me zou denken als ze de volgende keer van de heuvel af zou roetsjen 😀  .

We zijn de kade af gewandeld met onze koffers, wat best een toestand was, en gaan zoeken naar het reisburo. We hadden afgesproken dat we daar onze koffers een dagje mochten stallen, want het vliegtuig zou pas om acht uur ’s avonds vertrekken, dat is wel erg laat. Na een extra blokje om, omdat we het niet konden vinden, riep een dame ons bij onze achternaam. Althans, zoals ze die in het buitenland over het algemeen uitspreken… Kooooo-èrs? Ze bleek buiten te staan om ons op te vangen, hartstikke fijn. We hebben de koffers bij haar gestald en haar gevraagd hoe we in het nationaal park Tierra del Fuego konden komen, zodat we nog even wat natuur konden snuiven. Er bleek een bus te gaan, dus die hebben we maar opgezocht. Het was een redelijk wazige toestand, maar uiteindelijk belandden we wel in het park. We hadden er niet zo heel veel tijd, maar een uurtje of drie, dus we hebben (voor de kenners… Eddie? 😉  ) wandeling 3/4 gekozen. Wandeling 3 was heen en terug 3 uur lopen, maar halverwege kon je eventueel over op wandeling 4, die naar een uitzichtspunt ging. Aangezien Jeroen er nogal van houdt om ver te kunnen kijken, hebben we dat gedaan. De hele wandeling konden we niet doen, die zou in totaal 8 uur in beslag nemen, maar halverwege was er ook een aardig uitzichtspuntje, dus we probeerden maar tot daar te lopen.

Ik ploeterde mezelf weer naar boven terwijl Jeroen weer rondjes om me heen holde. Op een gegeven moment was ik het een beetje zat, en we moesten de tijd ook goed in de gaten houden. Toen spraken we af dat Jeroen weer even op volle snelheid verder zou lopen om te kijken of het uitzichtspunt misschien binnen afzienbare tijd te bereiken zou zijn. En na een tijdje zag ik hem een stuk boven me wenken. Oké dacht ik, het uitzichtspunt is te bereiken binnen de tijd die we hebben. Maar toen ik wat dichter bij Jeroen kwam, stond hij te seinen dat ik stil moest zijn. Dus ik liep heel voorzichtigjes verder, en toen ik bij hem was, zag ik een enorme vogel op het pad staan. En een tweede naast het pad, mannetje-vrouwtje. Het mannetje had voor Jeroen op het pad gestaan toen hij naar boven kwam wandelen, en was gewoon blijven staan. Ze scharrelden wat rond, waren de grond wat aan het krabben met hun enorme poten, en na een tijdje vlogen ze weg. Prachtig.

Na dat schouwspel is Jeroen nog even verder gewandeld, want even verderop leek het wat meer open te worden, en daar bleek inderdaad een uitzichtspunt te zijn. We zijn ernaartoe geklommen, hebben er even van genoten en zijn toen weer naar beneden gehold. Beneden was een café waar we wat gegeten hebben en op de bus konden wachten. Eenmaal terug in Ushuaia hebben we vlug onze koffers weer opgehaald en zijn nog even gaan zitten bij Tante Sara, een cafeetje dat reisgenoten ons hadden aangeraden en wat inderdaad een lekkere atmosfeer en tosti bood.

Toen het tijd was voor vertrek hebben we de taxi standplaats opgezocht. Met de taxi naar het vliegveld, we vroegen ons af of dit nou de eerste taxi was die we zelf hadden geregeld. Meestal gaan we met private transfers enzo, het zou zomaar eens inderdaad de eerste geweest kunnen zijn. Gelukkig zette hij ons netjes voor de deur af voor een prijs die klopte, hadden we van tevoren bij het reisburo even uitgezocht. Na een poosje wachten konden we inchecken. We stonden in de rij en hoorden van achter een paal iemand in het spaans “volgende graag” roepen. We keken langs de paal, liepen zijn richting uit, maar zagen niemand. We begonnen al een beetje te twijfelen en terug te krabbelen, toen hij opeens tevoorschijn kwam onder het buro vandaan. Blijkbaar had hij daar iets gedaan ofzo, en plop, daar was hij opeens. Wij moesten heel erg lachen en hij schoot ook in de lach.

Na het inchecken was de security check aan de beurt. Die was deze keer erg interessant. Grote electronische apparaten moesten in het bakje, dus ik diepte mijn chromebook op en legde die erin. Rugzak ook op de band. Daarna wilde ik door de scanner lopen, maar ik hoorde een ferm “Lady!” en stopte. “Coat”. “Here”. klonk het. Stoom uit Jeroen zijn oren! Hij begrijpt maar niet dat je niet vriendelijk kunt zijn als je bij de security van een vliegveld werkt. Ik eigenlijk ook niet maar ik maak me er niet zo druk om. Maar Jeroen had m al flink zitten. Ik legde mijn jas op de band en vroeg “Is this okay?”, want misschien moest ze nog wat. “Yes”. “Go”. klonk het vervolgens. Nog meer stoom uit Jeroen zijn oren. Ik hoopte maar dat het bij Jeroen allemaal soepel zou gaan, voor het stoom tot ontploffing zou komen. Gelukkig was dat het geval en nadat hij even zijn “zorgen had geuit over deze onvriendelijke behandeling” konden we verder.

Na een flink poosje wachten konden we het vliegtuig in, vlogen we naar Buenos Aires in ongeveer 3 uur en 15 minuten van saaiheid, en konden we het busje bellen dat ons naar het hotel zou vervoeren. De koffers kwamen weer netjes van de band en het busje kwam ook op tijd, dus rond half 1 waren we in het hotel. De omgeving van het hotel is nogal shabby, maar het hotel zelf is best prettig. Nadat we gehoord hadden dat de Nederlander met het gewonde oog toch ook gewoon op het vliegtuig was gestapt konden we daar ook wat geruster over zijn. We zijn lekker gaan slapen en kunnen gelukkig een beetje uitslapen voor we morgen om 12 uur moeten uitchecken om naar het vliegveld terug te gaan.

Hieronder het samenvattende filmpje dat getoond werd bij de laatste briefing. Ik heb het nu nogmaals bekeken, en ik moet zeggen dat het nu al de lading niet meer dekt. Toen we het op de boot zagen, gaf het goed weer wat we hadden beleefd, maar nu zien we het er al niet meer in terug. Maar toch is het wel een prachtig filmpje. Ik dacht dat het gemaakt was door iemand van de crew, maar het is gemaakt door de zwitserse gids die bij de duitse groep hoorde.