Zondagavond hadden we briefing en daarna diner. Dat diner heb ik niet meer gehaald. We waren net tussen de eilanden door gevaren en op de Drake terechtgekomen en dat was goed te merken aan de bewegingen van het schip. Aangezien we vier dagen rustige zee hadden gehad, moesten we weer helemaal wennen aan het gehobbel.
De zeeziektegevoelige mensen waren dus ook weer ziek. Jeroen had nergens last van, maar ik moest me heel erg koest houden. Dus ik ben na de briefing gelijk in bed gaan liggen en heb maar niet gegeten. Ik lag op mijn buik in bed en was erg druk met “niet ziek worden”. Af en toe brak het zweet me uit omdat ik zo mijn best moest doen. Er lagen twee mandarijntjes op mijn nachtkastje en ik kon me er niet eens toe zetten om Jeroen te vragen ze even voor me te pellen. Best een vreemde toestand. Zal ook wel een groot deel psychisch zijn geweest, want ja, als ik wel ziek werd, dan zou ik daar de hele Drake mee zitten, meer dan twee dagen lang. Dus dat wilde ik echt niet.
Na een tijdje raakte ik toch weer een beetje gewend aan de bewegingen en begon ik er weer lol in te krijgen. Het is ook wel grappig hoor, je ligt in bed en normaal gesproken is dat toch een vrij bewegingsloze plek. Maar nu moet je oppassen dat je er niet uitkukelt. Erg grappig. Ik heb de klok van 1 uur nog wel gezien en de klok van 3 uur niet meer, ergens daar tussenin ben ik lekker in slaap gevallen. Dat schijnt ook het moment te zijn geweest dat de zee weer wat rustiger werd.
De volgende morgen heb ik het nog steeds heel rustig aan gedaan. Uit bedje voor het ontbijt, daarna weer lekker slapen. Dan weer uit bedje voor de lunch, dan weer lekker luieren in bed. En toen ik ’s avonds uit bedje ging voor het diner ging het even niet helemaal goed. Ik deed de deur van de hut open, daar zit een dranger op dus die valt achter je dicht. En op het moment dat die aan het dichtvallen was, maakte het schip een rare beweging, waardoor ik me wilde vastgrijpen. En dat deed ik aan de scharnierkant van de deur, waardoor mijn ringvinger ertussen kwam! Aauuwww! Maar gelukkig kon ik hem er nog net op tijd tussenuit trekken zodat er niets echt beschadigde. Als ik hem iets langer had laten zitten had ik nu geen vingertopje meer denk ik, maar gelukkig was dat niet het geval.
Bij elke maaltijd ben ik wel in de dinerzaal gaan zitten, maar ben niet tot het eind gebleven. Ik at zoveel als lukte en dan ging ik weer in bedje. Maar het diner kon ik alweer helemaal meemaken, ik had niet het idee dat ik nog ziek ging worden, ook omdat de zee vrij rustig was.
In de loop van de ochtend zagen we ook weer zeevogels verschijnen. Die hadden we een poosje niet gezien toen we midden op de Drake zaten, maar na anderhalve dag varen waren ze er weer. En er was ook al land te zien. De reis ging dus zeer voorspoedig. ’s Middags werd er omgeroepen dat we hard aan het doorvaren waren in de hoop de storm voor te blijven. We zouden daardoor in de avond al in Ushuaia kunnen zijn in plaats van de volgende morgen pas.
We kregen nog een presentatie over waarom pinguïns niet kunnen vliegen en er was nog een film te zien. De film hebben we niet bekeken want toen waren we boven aan dek aan het kijken naar de dolfijnen die gezellig rond het schip zwommen. Toch nog een machtige traktatie zo vlak voor thuiskomst. Ze zijn bijna niet vast te leggen omdat ze niet netjes synchroon springen 🙂 maar we hebben ze wel goed kunnen zien.
Er was nog een triest moment die middag en dat was het moment dat we de Gummistiefel in moesten leveren. Helaas, het einde is nu toch echt in zicht.
Geef een reactie