Spiegelglad Antarctica

We hebben de wekker weer lekker vroeg gezet, ik geloof om half vijf ofzo. Dat zou het moment zijn dat we door een prachtige inham aan het varen waren. We keken eens uit het raam, zagen veel mist en geen zon, draaiden ons nog eens om en sliepen lekker verder.

Ik kon sowieso de avond ervoor helemaal niet in slaap komen door al het gestuiter, en dan bedoel ik niet van de boot… Ik zat vol adrenaline en daar was slecht overheen te komen. Maar ja, we hebben toch vakantie en hoeven niet veel. We hebben nog een weekeind om bij te komen van de reis, dus dan maar een beetje vermoeid, dat is niet zo erg.

Na het ontbijt gingen we weer vrij snel van boord richting Cuverville Island, waar we aan land zouden gaan. Er was een stinkend strand met een heleboel pinguïns waar we weer van konden genieten. Een wandelingetje langs het strand en een stukje de berg op en dan maar fotootjes en filmpjes maken van de pinguïns. Erg grappig. Er scheen ook nog ergens een leopard-seal rond te zwemmen, maar die hebben we helaas niet kunnen ontdekken. Het was heel relaxed en heel stil dus weer een hele fijne, rustige ervaring. Er was ook een pinguin-highway, wat paadjes die de pinguïns gebruiken om de berg op te hobbelen. Het lijkt echt een snelwegje, ze gaan voor elkaar aan de kant enzo, en het ziet er weer zo grappig uit.

Tijdens de lunch zijn we richting Paradise Harbour gevaren, waar we weer in twee groepen gesplitst werden. Groep 1 zou eerst een zodiac cruise doen en groep 2 een landing. Er hangt altijd een papiertje met het programma in het Duits en in het Engels. En in de Engelse tekst stond dat groep 2 eerst ging landen, en in de Duitse tekst stond dat groep 1 eerst ging landen. Dus wij moesten daar al erg om lachen, hebben de staf erop gewezen en het werd aangepast. Vervolgens werd vanmorgen omgeroepen wat de bedoeling was, en toen werd het weer verkeerd gezegd! We hadden het eerst niet eens in de gaten, maar een paar minuutjes na de gebruikelijke aankondiging kwam er weer een Duitser in de lucht, “enschuldigung”, die zei dat hij het verkeerd om had gezegd. Wat moesten we lachen zeg, het was uiteindelijk echt compleet onduidelijk! Maar goed, het is toch goedgekomen, eenmaal bij de zodiacs werd het goed uitgelegd.

Bij Paradise Harbour kon je ook een bult oplopen, of een minder hoog hobbelt, of allebei. Dat was eigenlijk ook het enige dat er te doen was. Vorige keer hadden we bij die bulten gezien dat als je laat bent, je naar beneden moet over een heel glad gemaakt pad. Dat wilden we niet nog een keer, dus we zijn als eersten naar boven gegaan. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over de baai, daar hebben we even een poosje lekker van genoten. Daarna wilden we naar beneden en hadden we het er met Hans, de Nederlandse gids, over hoe we dat gingen doen. Je kan gaan glijden, zei hij. Ik zag dat eerst niet zo heel erg zitten, maar Jeroen zei eigenlijk meteen, waarom niet? Wat kan hier nou gebeuren? En daar had hij gelijk in, er was aan het eind van de helling nog een flink stuk vlakke sneeuw waar je prima af zou remmen, dus waarom niet? Uiteindelijk ben ik inderdaad gaan zitten en liet ik mezelf naar beneden glijden. Het ging niet heel hard, maar het was wel ontzettend leuk! Jeroen kwam met een noodgang achter me aan, nadat hij eerst een oudere dame die ook op haar gerimpelde billetjes heel voorzichtig de berg af gleed, had ingehaald. En de meesten volgden, er waren er twee die last van hun rug hadden, maar de rest gleed gezellig achter ons aan.

Daarna liepen we naar de wat minder hoge hobbel, daar stond Ali, een van de gidsen. Ze zei tegen me dat ze eigenlijk dacht dat ik wel nog een keer zou gaan. En ik was daar inderdaad over aan het nadenken, en toen zij het zei wist ik het zeker. Ik wil nog een keer! Dus ik weer de heuvel opklimmen, was nog best een pittig klimmetje. Helemaal bezweet kwam ik boven en hopsa, daar ging ik nog een keer. Lekker glijden. Eenmaal beneden kwam ik Ali weer tegen, en ze zei, je moet de volgende keer je voeten beter omhoog houden, dan ga je veel harder. Ik zei “zei je nou de volgende keer??”. Ja, zei ze. En hup, daar ging ik nog een keer. En nu inderdaad met de voetjes hoog in de lucht, helemaal op mijn rug, en met een noodgang. Ik had een heleboel plezier, samen met een heleboel andere mensen. Ik kreeg applaus toen ik beneden was ??

Toen we uitgeroetsjt waren, was het ook weer tijd om in de zodiacs een rondje te gaan varen. De zee was spiegelglad, dat gaf prachtige plaatjes. We zagen wat vogeltjes, wat crabeaters en waarschijnlijk ook nog een minky whale. Geen idee wat het is, maar Hans zei dat het een Minkywhale was. Dus dat nemen we dan maar braaf aan.

Na ongeveer anderhalf uur zijn we teruggegaan naar het schip. Eigenlijk waren we het best een beetje zat, we hebben nu zoveel gezien en al zo lang weinig vrijheid, dat we het toch een klein beetje zat beginnen te worden. Dat zeggen meer mensen, het ligt deze keer niet helemaal aan ons. Waarschijnlijk hebben we veel geluk en daardoor zoveel gezien. Ik denk dat ze hier en daar wat extra dagen hebben gepland voor het geval het weer te vaak te slecht is. Alleen bij ons is het weer heel goed, dus gaan we bijna elke dag aan land. En daar zijn we nu toch wel een beetje zat van. Maar goed, het is ook nog maar ongeveer een dag en dan gaan we de gevreesde drake op. Ik ben heel benieuwd. Heel soms heet de “Drake passage” “Drake lake”, als er echt helemaal geen wind staat. We zullen zien. We hoorden trouwens laatst dat South Georgia ongelofelijk slecht weer had gekregen zodra we er weg waren. Er mochten zelfs geen boten meer heen, zo slecht was het. Dus daar hadden we ook geluk mee.

’s middags hadden ze wat zeeijs op het schip en Hans de gids adviseerde ons om een gin-tonic te nemen met zeeijs. Dus dat hebben we gedaan, dat hoort er dan ook weer een beetje bij nietwaar? Het knisperde lekker door de belletjes in het ijs, dus dat was ook een leuk ervaring.

Het was weer een leuke dag, leuke dingen gedaan en ook veel lol gehad met onze reisgenoten.