Mistig Antarctica

Vanmorgen hadden we de wekker weer op drie uur gezet. Als er een mooie zonsopkomst te zien is, willen wij hem niet missen. Maar het was weer grijs en grauw en we zijn maar weer lekker verder gaan slapen.

Na de wake up call zijn we nog even lekker in bedje blijven liggen. Een half uurtje te laat verschenen we aan het ontbijt, en iedereen was eigenlijk een beetje ongerust. Ze dachten dat we ziek waren geworden. Er heerst namelijk een fikse verkoudheid/griep aan boord, veel mensen lopen te hoesten. We moeten ook elke keer voordat we de eetzaal inlopen en nadat we er weer uitlopen, onze handen ontsmetten met zo’n troepje. Er hangt een bolletje aan de muur waar, als je je handen eronder houdt, een ontsmettingsmiddel uitloopt. Dat is om te voorkomen dat eventuele vieze dingen zich door het hele schip verspreiden, voor zover dat voorkomen kan worden natuurlijk. Maar we waren niet ziek, alleen maar lekker lui. We waren meteen ook de laatsten die nog aan het ontbijt zaten. De landing werd vandaag al om half negen ingezet, dus iedereen ging heel snel naar de hut om zich om te kleden. Wij aten rustig ontbijtje en zijn toen ons ook maar om gaan kleden. Eenmaal terug in de kamer konden we opeens heel goed ruiken dat we gisteren tussen de pinguïns hadden gezeten, de hele kamer stonk er nog naar.

Er waren wel een aantal mensen die niet aan land wilden, want het weer was niet zo heel goed, beetje mistigjes allemaal. Er was zelfs iemand met de zodiac meegegaan richting land, maar die was weer mee teruggekomen omdat ze er niet uit durfde te stappen. Normaal gesproken landt de zodiac op een strand, zodat je in het water kunt stappen om aan land te komen. Maar nu landden we op een rots en moesten we over de voorplecht van het bootje kruipen om op de rots eruit te stappen. Als we voor de rots zouden stappen lagen we meteen in het diepere water. Het was best een spannende landing inderdaad, Ali de gids moest een keertje opnieuw naderen want de eerste keer zat ze niet helemaal goed. Maar daarna konden we er prima uitkruipen. En dat had ook wel weer wat, het was weer eens wat anders.

Eenmaal aan land konden we weer volop genieten van de geur van een heleboel pinguïns. Er was een kleine wandeling uitgezet op de wal met rode stokken en die konden we volgen. We konden weer echt even genieten van de aanblik van al die gekke diertjes. Het was ook helemaal niet zo koud. Tijdens de wake up call zei Andrew dat het 0 graden was, en ik denk dat dat op het eiland nog steeds wel klopte. We hadden ons erg warm aangekleed dus ik heb het ook geen seconde koud gehad.

Nadat we lekker rustig aan een rondje hadden gehobbeld op het eiland, gingen we weer terug naar de zodiac. Weer aan boord klimmen en over de hobbelige spetterende zee terug naar het schip.

Toen iedereen weer op het schip was, werd er omgeroepen dat twee hutten hun kaartje nog niet hadden omgedraaid. Zodra je van boord gaat moet je je kaartje op rood zetten en als je weer aan boord bent, weer op groen. Tot nu toe is het nog maar één keer gebeurd dat iedereen netjes het kaartje weer op groen had gedraaid. Het wordt elke keer gezegd maar toch, als je dan helemaal vol van de beleving weer de boot op loopt, kan je het maar zo vergeten. Gelukkig doen ze dan netjes een controle en zo weten ze zeker dat iedereen weer aan boord is.

We moesten een uurtje of vier varen naar de volgende landingsplaats. Andrew waarschuwde ons al, we zitten nu in het gebied van de langere afstanden. Voor de lunch hebben we nog even gezellig in de lounge met onze landgenoten zitten babbelen. Daarna lunchen en tijdens de lunch zat ik even naar buiten te staren en toen zag ik opeens heel in de verte een walvis springen! Eerst wilden ze het niet geloven, maar Jeroen en Richard zagen er even later ook eentje, en een derde sprong ook nog. Te ver weg en te snel om het vast te leggen, maar wel prachtig om te zien.

Na de lunch ging ik even lekker naar de hut en Jeroen ging buiten staan, walvissen zoeken. Nou, van zoeken was niet echt sprake, want toen ik me net lekker geïnstalleerd had, werd er omgeroepen dat er walvissen te zien waren. De gids had er inmiddels 43 geteld rond het schip! Dus toen ben ik ook maar weer even buiten gaan staan en heb wat staartjes op de film gezet. Een prachtig, bijzonder en indrukwekkend gezicht.

We waren weer in twee groepen verdeeld en wij waren groep twee, dus we moesten even wachten tot groep één aan wal was. Daarna konden we plaatsnemen in de zodiac voor een cruise, omdat we niet met z’n allen aan land mochten. De omgeving was prachtig en we voeren een klein beetje rond, tot we walvissen in het visier kregen. We zijn er snel naartoe gevaren en we konden er redelijk dichtbij komen. Op een gegeven moment lagen we met twee bootjes naast elkaar en kwam aan de andere kant van het bootje naast ons opeens een walvis naar boven. Op ongeveer een meter afstand van het andere bootje. Wat indrukwekkend!

Toen we bij die walvis waren werd er omgeroepen dat er op het land wat mensen waren die opgehaald wilden worden om terug te gaan naar de boot. Maar we waren zo dichtbij die walvis dat zelfs onze gids zei “We don’t care!” 😀 😀 en we bleven mooi walvisje kijken. Prachtig.

Na een tijdje doken de walvissen en zagen we ze niet meer. Toen zijn we naar de landingsplaats gevaren om daar aan land te gaan. Het was een heel klein rondje dat we daar konden wandelen, maar wel met prachtige uitzichten. Het zag er daar echt uit als Antarctica, hoe raar het ook klinkt. Het lijkt wel of je pas echt weet hoe Antarctica eruit ziet als je er bent. Ik kan het weer niet uitleggen, maar het was zo prachtig.

Vlak voordat we de zodiac uitstapten, vroeg Andrew wie er nog wilden zwemmen. Hij had ons daar tijdens de briefing ook al op voorbereid, en ik had mijn bikini natuurlijk alvast aangedaan. Dus ik zei dat ik wel wilde. We moesten dan om zes uur weer terug bij de landingsplaats zijn, dan konden we zwemmen. Andrew zorgde voor de handdoeken.

Nadat we heel rustigjes de ronde hadden gewandeld kwamen we rond zessen terug bij de landingsplaats. Er kwamen nog een paar bootjes aan en ik denk dat er iets meer dan tien mensen mee wilden zwemmen. Jeroen was de hele tijd aan het twijfelen, maar had wel zijn zwembroek aan. En uiteindelijk dacht hij, wat kan mij ’t ook schelen, en hij ging ook zwemmen. Ik hoopte eerst nog dat Andrew wat goeie tips zou hebben, maar het enige wat hij eigenlijk zei was, oké, zwemmen maar! En dus deed ik al mijn kleren uit, op mijn bikini na, en stapte het water in. Ik begon meteen te hijgen als een paard, help, wat was het koud!

Maar wat was het ook bijzonder! Ik ging tot mijn nekje onder en ben daarna snel weer uit het water geklommen. Ik kreeg een handdoek van Andrew en eigenlijk had ik het meteen niet meer koud. Ik had het gevoel dat ik op dat moment nog wel een uurtje in mijn bikini rond kon wandelen, dat was een hele gekke gewaarwording. Jeroen ging vlak na mij, en hij vond het allemaal wel meevallen met de kou. Hij deed zelfs een paar slagen en kwam er daarna ook weer uit. Snel afdrogen en kleertjes aan en lekker gloeiend en stralend in de zodiac terug naar de boot. Eenmaal op de boot moesten we eerst onze laarzen schoonmaken en daarna kregen we een chocomel met rum om warm te worden. Wat ongelofelijk bijzonder! Ik kon dit al bijna niet meer bevatten, zwemmen in Antarctica, vlakbij walvissen, zeehonden en pinguïns. Dat is toch ongelofelijk.

Na dit bijzondere bad zijn we beiden snel gaan douchen en toen was het alweer tijd voor het diner. We hebben inmiddels de gewoonte gekregen om elkaar een beetje te jennen in de eetzaal. De linkerkant van de boot ziet dan een walvis, en roept in koor: “ooooooohhh!!”. De rechterkant kijkt dan beteuterd de linkerkant uit maar ziet natuurlijk niks, want de hele linkerkant van de eetzaal staat ervoor. Even later zit er aan de rechterkant van de boot een walvis, en roept de hele rechterkant “ooooooohhh!!”. In eerste instantie was dat alleen als we een staart zagen, maar geleidelijkaan doen we het nu zelfs bij zeehonden 😀 😀 . Erg grappig en soms ook erg frustrerend, is er nou echt een mooie walvis of niet???

Na het diner voeren we naar Wilhelmina Bay om daar van de omgeving te genieten. We zagen ook daar weer heel veel walvissen, ook van heel dicht bij de boot. We zijn op de brug gaan staan, dat mag over het algemeen, zolang er geen briefje op de deur hangt dat het niet mag. En we hadden een prachtig uitzicht op de omgeving en op de walvissen. Op een gegeven moment kon ik het niet meer bevatten. Ik moest weer helemaal huilen van alle emoties, ik kon er gewoon niet bij dat ik daar was, met die prachtige indrukwekkende dieren, in die ongelofelijke omgeving. Ik liep even over. En hoe langer we ook in Wilhelmina Bay voeren, hoe prachtige het werd. De duisternis viel heel langzaam en je zag het water steeds verder bevriezen. Er kwamen steeds grotere ijsblokken in het water waar de boot gewoon doorheen voer. Ik had eigenlijk kortsluiting in mijn hoofd, het is gewoon niet meer te bevatten wat we hier allemaal zien. Het past gewoon echt niet meer. Ik denk dat ik maar een nachtje moet gaan slapen, misschien dat ik het daarna weer begrijp…