Vanmorgen werd ik heel vroeg wakker. We hadden weer een lekker lange nacht gemaakt en heel lekker geslapen. Ik werd rond vijf uur al wakker en keek even uit het raam. Er was helemaal niets te zien behalve zee en wolken.
Ik dacht ik slaap nog maar heel eventjes verder, maar dat lukte niet. Na een paar minuutjes keek ik nog eens uit het raam, en zag ik opeens een hele grote ijsberg liggen! Reden genoeg om op te staan en naar de lounge te gaan. Daar waren al wat meer mensen op, maar nog niet veel. We genoten met elkaar van dit nieuwe uitzicht, ook op South Orkney en haar oranje “huisjes”. Om zeven uur was de wakeup call en ben ik Jeroen gaan lastigvallen. Hij kwam ook uit bed en we zijn lekker gaan eten. Het eten is hier overigens veel te uitgebreid. ’s Morgens altijd wel worstjes of eitjes of iets anders warms, ’s middags ook vaak een echte warme hap en ’s avonds alweer. We eten veel teveel, maar het is wel heel erg lekker allemaal, dus daar maken we ons na thuiskomst maar weer druk om.
Na het ontbijt hoorden we dat de plannen die er gisteren waren niet helemaal door zouden gaan. Het weer was niet goed genoeg voor een zodiac cruise, dus groep 1 zou naar de wal gaan, groep 2 kreeg een film te zien en daarna andersom. Wij waren groep twee, dus we zijn eerst even in de lounge een filmpje gaan kijken over Shackleton. Eigenlijk werd ik nogal nerveus van het zien van zijn verhaal, althans, een gedeelte ervan. Het leek opeens weer allemaal zo heftig en zoveel ontberingen, dat ik gewoon nerveus werd om aan land te gaan. Ik bevind me sowieso voortdurend in een staat van verbazing, de ene keer wat erger dan de andere keer. Ik kan maar steeds moeilijk begrijpen dat we echt zijn waar we zijn en zien wat we zien. Ik krijg echt mijn hoofd er niet omheen. Maar goed, het is wat het is en we genieten er maar lekker van. Dus om een uurtje of 11 was groep 2 aan de beurt om aan land te gaan. Ik heb me extra extra warm aangekleed want er stond een aardige wind, het regende en het was weer een graad of 4, dus ik dacht lekker dik inpakken. En gelukkig heb ik het geen seconde koud gehad, mijn kleertjes gaan het wel redden hier denk ik. Aan wal werden we verwelkomd door wat kinbandpinguins en pelsrobben. Het schijnt dat de mannetjes-pelsrobben hiernaartoe komen als ze op South Georgia gepaard hebben of juist niemand hebben gevonden om mee te paren. Komen ze hier even uitrusten en daarna gaan ze door naar het Antarctisch schiereiland. Ze hebben natuurlijk gevochten voor een vrouwtje en zijn daardoor nu hier veel minder agressief, moe van het vechten. Dus we konden redelijk veilig tussen ze doorlopen, ze gedroegen zich veel rustiger dan op South Georgia.
Op de basis wordt onderzoek gedaan naar seismologische toestanden. Verder worden de gebouwen onderhouden en wordt de bemanning van eten voorzien. Maar waarschijnlijk is de belangrijkste taak gewoon de aanwezigheid op het eiland. Eigendom Argentinië, daar draait het allemaal om.
Een poosje geleden was er op het eiland iemand zwaar gewond geraakt. Hij moest gerepatrieerd worden en dat was nog nooit gebeurd. Ze hebben 24 uur gewerkt aan een landingsbaan voor het vliegtuig op de naastgelegen gletsjer, want een helicopter haalt het niet naar het eiland. En na al dat harde werk en een nachtje slapen, zagen ze een grote scheur midden door de landingsbaan en konden ze opnieuw beginnen. De tweede baan hield het wel, het vliegtuig kon landen, inladen en weer opstijgen, niet geheel zonder risico natuurlijk. Maar de man is in leven gebleven, dus het is niet voor niets geweest.
We hebben een rondje door de basis gemaakt en werden uiteindelijk binnen ook nog getrakteerd op drie stempels in ons paspoort, koffie en lekkere koekjes. Daarna zijn we naar de boot teruggegaan. Terwijl we stonden te wachten op het strand werden we nog getrakteerd op een bezoekje van een nieuw soort pinguin, de Adelie pinguïn. Ook een ongelofelijk schattig tiepje.
Toen we inmiddels weer een beetje op weg waren, kregen we eerst nog wat presentaties over de Antarctic Treaty en over fotograferen. De eerste vonden we niet zo heel interessant en die hebben we dus overgeslagen. De tweede was wel grappig, ging veel over compositie en ook wel over sluitertijden en diafragma en iso en al dat gedoe. En wij naderhand allemaal klagen dat we toch helemaal geen tijd hebben om dat ding goed in te stellen als er net een pinguin met een bal aan het jongleren is 🙂 🙂 . Kwestie van oefenen waarschijnlijk maar deze reis is niet echt een oefenreis 😉
Na de lezing was het tijd voor de briefing en daarna diner. En intussen was ik toch eigenlijk niet zo heel lekker meer, beetje misselijk, beetje rottig. En het nadeel hier is dan, dat je eten in de dining room krijgt, met z’n allen tegelijk. En de dining room is bedompt, druk, warm en er is heel veel herrie. En dat allemaal trek ik dus niet als ik me niet lekker voel, maar ik heb wel eten in mijn maag nodig om de zeeziekte te beperken. Uiteindelijk heb ik een uur zitten volhouden tot ik eindelijk het hoofdgerecht kreeg, en toen kon ik dat ook bijna niet meer eten omdat ik te beroerd was. Ik heb alleen de sierbietjes opgegeten en ben snel in bedje gaan liggen. Nieuwe pleister opgedaan, achteraf gezien was die uitgewerkt, vandaar toch weer de zeeziekte. En na een poosje liggen ging het beter en viel ik toch in slaap.
Over het algemeen valt het dus toch wel mee met de zeeziekte. In het begin voelde ik me voortdurend een klein beetje misselijk, ik was duidelijk aan het wennen aan de boot. En als ik geen pleister op heb gaat het mis. Maar zolang ik dat ding maar netjes vervang steeds, is er eigenlijk niet zo heel veel aan de hand. Er zijn wel mensen bij die wel telkens misselijk zijn, dat lijkt me ook niks. Eén ervan is zelfs voor de tweede keer mee, en was de eerste keer ook de hele tijd misselijk. Maar blijkbaar is het het toch waard voor hem. Ik geloof dat ik dat zelf niet zou doen, dat zou me toch te beroerd zijn. Maar ach, zo maakt iedereen zijn afweging, en gelukkig weten we het niet van tevoren 🙂
Geef een reactie