Shackleton walk

Vanmorgen stond de wekker pas echt vroeg! Om kwart voor zes om precies te zijn. We zouden om kwart over zes gewekt worden, maar wij vinden onze eigen wekker prettiger dan Andrew, dus zetten we hem eerder. Dan kunnen we ook nog even lekker snoozen en tot ons door laten dringen waar we eigenlijk zijn.

In de lounge lagen wat broodjes en kaas en ham klaar zodat we een ontbijtje hadden, want we zouden een stuk gaan wandelen. Andrew probeerde de hele tijd zoveel mogelijk mensen te ontmoedigen om mee te gaan, want het was volgens hem best een fikse wandeling. Ook waarschuwde hij dat er veel wind zou staan. Maar uiteindelijk gingen er toch zo’n 40-50 mensen mee. We zouden in de ene baai afgezet worden en over de bergen naar de andere baai lopen, het laatste stuk dat Shackleton ook gelopen had. Shackleton probeerde Antarctica te ontdekken een tijdje terug, maar is hier gestrand. Wikipedia vertelt je de rest wel denk ik 🙂 .

Om kwart voor zeven waren de zodiacs klaar voor vertrek. Het was weer best dringen geblazen op het zodiac dek, maar deze keer waren we best vroeg en zaten we op de tweede boot. We werden weer afgezet op een strand vol met zeehondjes, heel veel kleintjes en een paar grotere. Daar moesten we onze laarzen markeren met het hutnummer en onze wandelschoenen aantrekken. Daarna was het nog best een tijdje wachten voordat we op pad konden, dat heb je dan als je in een van de eerste bootjes zit. Maar we konden lekker genieten van alle commotie om ons heen.

Na een tijdje vertrokken we voor de wandeling, en het eerste stuk was echt behoorlijk stijl en lastig. Het ging dus heel traag en we dachten als het dit tempo de hele tijd moet zijn dan zijn we overmorgen nog niet aan de andere kant. Maar uiteindelijk viel dat heel erg mee. Het was een prachtige wandeling met mooie uitzichten, ook op de boot die eerst nog in de vertrek-baai lag en even later in de aankomst-baai. Een heel mooi gezicht. Uiteindelijk heb ik iets meer dan 7 km gelopen en Jeroen iets meer dan 8, want hij moest natuurlijk ook weer voortdurend om ons heen dartelen om fotootjes te maken. 😀 .

Toen we richting aankomst-strand liepen viel een zeehond ons aan, eigenlijk vooral Jeroen. Dan moet je je groot maken en naar ze schreeuwen, en dat deden we braaf. Maar het zeehondje was niet zo braaf, die bleef maar aanvallen en dreigen. Gelukkig was Ali de gids in de buurt, en zij zei, blijf staan! En ze ging naast Jeroen staan en klapte in haar handen. En het zeehondje schrok en droop af. Dat was nog best spannend, maar ook wel heel grappig, en het levert leuke actiefotootjes op 😀 .

Het was een prachtige wandeling. Rond 10 uur kwamen we de rest van de passagiers tegen, die werden direct in de aankomst-baai op het strand gedropt en konden ons laatste stukje ook nog even lopen. Dat was mooi vlak en makkelijk genoeg voor iedereen. Om een uurtje of 11 waren we weer terug op het schip. Daarna was het wachten op de lunch.

Volgens de gidsen hebben we ontzettend geluk met het weer steeds. Deze wandeling leek eerst best heftig te worden vanwege de wind, maar we hebben er gelukkig niets van gemerkt. En de zon scheen de hele tijd, dus we moeten erg opletten dat we ons goed insmeren. Maar liever dat dan steeds regen…

Na de lunch gingen we naar een soort dorpje waar walvisvaarders een soort nederzetting hadden gemaakt.

Voor we in de zodiacs mochten, was er een presentatie van de dame die het museum beheert. Ze vertelde over de projecten die ze daar hebben, de belangrijkste is het uitbannen van ratten op South Georgia. Het lijkt erop dat ze daar al een heel eind mee zijn, maar ze weten nog niet zeker of ze alle ratten gedood hebben. Er zijn drie hondjes op het eiland die getraind zijn om ratten op te zoeken. Die hebben nog niet aangegeven dat ze een rat hebben gevonden, dus het lijkt erop dat ze succesvol zijn geweest. De ratten zijn er waarschijnlijk door James Cook gekomen, die ze mee had genomen op zijn schip. Ze zijn er dus ook al heel lang, maar ze horen er niet.

Na deze presentatie werden we vlak voor het instappen in de zodiacs nog gecontroleerd door een official. Hij keek onder onze laarzen en haalde de klittenbandjes los om te kijken of we geen zaadjes mee zouden nemen naar het eiland. Daar zijn ze de hele tijd heel scherp op, er mogen geen sporen van andere eilanden naar South Georgia komen als dat er niet hoort. Daardoor duurde het wegvaren ook wel een stuk langer, omdat iedereen zo grondig gecontroleerd moest worden. Maar uiteindelijk gingen we op pad.

Op het eiland was ook het graf van Shackleton. Toen we de zodiacs uit kwamen, kregen we te horen dat we richting het kerkhof moesten lopen, maar dat er wel links en rechts twee elephant seals lagen. Daar moesten we voorzichtig en langzaam langs lopen. En wat zijn die beesten groot! Ik durfde er eigenlijk niet eens langs te lopen, maar ze lagen als zoutzakken naast het pad en hadden duidelijk niet de intentie om ook maar één vin te bewegen. Dat stelde gerust. Ze kunnen ook behoorlijk “boeren”, je schrikt je dood als je net naast ze staat als ze dat doen. Maar verder bewegen ze eigenlijk niet, dus dat ging prima.

Bij het graf van Shackleton kregen we een heel klein beetje whisky, zodat we een toost op hem konden uitbrengen met z’n allen. En als je dan geen whisky lustte, mocht je het uitstrooien over zijn graf. Dat hebben we dus maar gedaan 😀 . Daarna werden we losgelaten op het eiland en hebben de gebouwen en het museumpje bekeken. Het eerste stuk leek wel een hindernisbaan, de zeehonden hadden het echt op ons allemaal voorzien. Ze vielen de hele tijd maar aan, niet alleen de kleintjes maar ook de grotere. Dus het was steeds puzzelen waar je het beste langs kon. Maar eenmaal dat eerste stukje voorbij zag je ze niet meer en kon je rustig rondlopen in het dorpje.

Het is één roestige bende maar het geeft wel heel goed weer hoe het was. Iets buiten het oorspronkelijke “dorpje” is het research center, waar op dit moment zo’n 20 tot 30 mensen aan het werk zijn. Dat is trouwens ook meteen wat me zo’n gek gevoel geeft als ik hier rondloop. We hebben natuurlijk wel vaker gereisd en zijn ook wel ver weg geweest. Maar hier… Dit is wel heel erg ver weg, hier is bijna niemand! Dat geeft toch een heel vreemd gevoel hoor, het maakt elke stap die je zet eigenlijk heel bijzonder.

We zijn aan de rand van het dorpje nog even een bult op gelopen en hebben daar een tijdje in het gras zitten staren. Het zonnetje scheen en het was heerlijk rustig. Daarna zijn we teruggegaan naar de zodiacs en terug naar de boot.

’s avonds bestond het avondeten uit den heuse barbecue compleet met gezellige muziek. Het vlees was weer heerlijk, ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen om elke dag zo lekker te koken. Maar we genieten er maar gewoon van.

Morgen staat er een lange wandeling op het programma, mits het weer het toelaat. Eerst maar lekker slapen…