Stanley

Wekker Andrew wilde ons vanmorgen om half zeven wakker maken, maar wij waren hem voor.

Gisterenavond vertelde hij dat we richting Stanley zouden varen en rond een uur of zes een prachtig uitzicht zouden hebben.

Dus we hadden de wekker op kwart voor zes staan. Maar toen ik naar buiten keek op dat tijdstip, zag ik vooral mist vlakbij. Dat leek toch vrij zinloos, om dan zo vroeg op te staan. Dus we bleven nog even liggen, maar vlak voor zessen klaarde het toch op, en hadden we inderdaad een mooi uitzicht op de eilanden.

Om half acht stond weer het ontbijt klaar. Wij zijn niet meteen gaan eten, maar hebben even gewacht tot we dachten dat het wat rustiger zou zijn. Nou, dat was verkeerd gedacht, want echt rustig was het een half uurtje later nog niet. Maar we vonden een plekje waar we naast elkaar konden zitten en gingen lekker eten.

Na het eten zag ik de dokter lopen, en ik dacht ik moet toch even iets navragen. Sinds ik op de boot zit, lijkt het wel of ik opeens veel slechter kan zien. Het lezen lukt nu zeker zonder bril niet meer, en ik kon gisterenavond mijn eten niet eens meer scherp krijgen. Jeroen heeft even de bijwerkingen doorgenomen, maar daar stond niks in dat dit kon veroorzaken. Normaal gesproken zou ik dat nog even aankijken, maar na Stanley was er geen mogelijkheid meer om “even” medische hulp te halen. En ik maakte me best zorgen, dus ik dacht ik vraag het even aan de dokter. Ik had mijn zin nog maar half afgemaakt, toen hij al zei dat dat inderdaad van de zeeziekte pleisters kwam. Eén op de tien mensen heeft daar last van. Dus dat klopte gelukkig, en hij zei ook dat het na ongeveer 24 uur weer over zou moeten zijn, maar dat het soms ook wat langer duurde.

We hebben hem meteen nog maar even gevraagd hoe het zat met die zeeziekte medicijnen. We werden er slaperig van, dat was nog niet zo heel erg, maar ik kreeg er ook een ontzettend droge mond van, waar ik steeds wakker van werd. Dat vond ik heel vervelend, maar het was wel na een dag een heel stuk minder en de derde dag bijna weg. Dus ik vroeg me af of dat weer terug zou komen als ik een nieuwe pleister plakte. “Ja” was helaas het antwoord, en hij adviseerde om maar even geen nieuwe pleister op te plakken en deze te verwijderen. Dan konden we eens kijken of we er een beetje aan gewend waren inmiddels, en als dat niet zo was, dan kon de pleister de zeeziekte binnen een paar uur weer oplossen. Leek ons een prima plan, dus dat hebben we gedaan. Konden we tenminste ook fatsoenlijk douchen, want de pleister mocht niet nat worden, dus haren wassen werd wel heel erg lastig.

Daarover hoorden we trouwens nog een leuk verhaal van een medepassagier, die tijdens het douchen ook zijn pleister kwijt was geraakt. Zijn vrouw hoefde niet lang te helpen zoeken, want het ding zat op zijn voorhoofd geplakt 😀 😀 . Afzien hoor, zo’n reis… 😉

Ik was wel heel blij dat er niks ernstigs aan de hand was, en ging huppelend naar de Zodiacs om Stanley te gaan bezoeken. Er stond deze keer wonderlijk genoeg geen wachtrij, ik denk dat we het met z’n alleen een beetje rustiger aan doen en dat is wel heel fijn.

Aangekomen op de wal moesten we onze zwemvesten in een grote witte zak achterlaten, zoals altijd, en daarna moesten we door een soort veiligheidsprocedure heen. We kregen een pasje dat we goed moesten bewaren, want dat zouden we bij terugkomst weer in moeten leveren. Daarnaast moesten we door een soort bushokje heen lopen waar twee beveiligers ons argwanend aankeken. We mochten gelukkig wel door.

Eenmaal in Stanley zijn we eerst maar weer eens het hoogste punt op gaan zoeken. Dat was een paar straatjes verderop. Het dorpje is heel kleurig en heeeeeel stil. Je ziet bijna niemand op straat en eigenlijk is het daardoor heel prettig om doorheen te lopen. Wat je wel overal ziet, is de antipathie tegen de Argentijnen. Of juist de sympathie voor de Britten. Er wordt links gereden, er was een huis met een hele grote vlag op het dak geschilderd en er stonden teksten over hoe Argentinië de Falklandoorlog goed kon maken (onder andere door excuses aan te bieden). We zijn bovenop de heuvel door het stadje gewandeld en daarna onder langs de boulevard weer terug naar de boot. Daar kwamen we vooral heel veel monumenten tegen, flink wat over de eerste wereldoorlog en ook een paar over de Falklandoorlog. Best indrukwekkend. Ik ben ook nog een kerkje in gelopen, wilde eigenlijk een kaarsje opsteken maar dat lukte niet, we hadden geen centjes mee. Dan maar sterk aan iedereen denken, ze voelen daar toch weer een beetje dichterbij, dus dat was wel even fijn.

Om elf uur gingen de Zodiacs weer varen richting boot, en wij zaten op de tweede die terug ging. We hadden het vrij snel gezien, het is heel leuk hoor, maar nou eenmaal niet zo heel groot 🙂 .

Eenmaal terug op de boot ben ik dan eindelijk weer eens lekker gaan douchen. Het is een goed hete douche, dus dat is erg lekker. Na de douche zijn we nog even in de lounge gaan relaxen, tot het alweer tijd was voor de lunch.

Na de lunch kregen we een presentatie over zeevogels en daarna konden we het geleerde in praktijk brengen door achterop de boot de vogels te bekijken. Opeens werd er omgeroepen dat er dolfijnen te zien waren, en inderdaad was er een heel enthousiast visje naast ons in de verte nog boven het water uit aan het springen. Zag er heel schattig uit.

Om half zeven was er weer briefing. De komende tweeënhalve dan gaan we met een vaartje van 22 kilometer per uur richting South Georgia. Het weer can vannacht en morgen ziet er goed uit. Veel verder kunnen we nog niet kijken. Het wordt wel ietsje hobbeliger dan tot nu toe, maar niet veel.

Na de briefing gingen we eten en we merkten all meteen dat de boot meer schommelde want er sneuvelen en bord en een glas.

De pleisters hebben we die inmiddels verwijderd, maar er is bij ons allebei nog geen spoor van zeeziekte. Hopelijk blijft dat zo…