Vanmorgen ging de wekker weer vroeg, en “de wekker” is dan expeditieleider Andrew. Die tettert zo hard mogelijk door de luidsprekers om te zorgen dat we wakker worden en tijdig aan het ontbijt verschijnen. Na het ontbijt ging de boot tussen twee eilanden door, waarbij we een prachtig zicht hadden op die eilanden. Toen hij voor anker lag kwam onze eerste Zodiac-ervaring. Het was eigenlijk weer dezelfde ervaring als bij de bagageband, want we stonden weer met z’n allen in een kluitje te dringen tot we eindelijk op de boot mochten. En wij waren dus weer een van de laatsten… We vonden het eerst wel heel spannend, maar het ging allemaal prima. De eerste stap was het desinfecteren en schoonmaken van onze laarzen. Daar zijn ze heel scherp op, we mogen niets naar het eiland overbrengen. De volgende stap was een stap in het bootje. Het was een redelijk onrustig zeetje, dus het instappen was wel een beetje moeilijk mikken. Maar aangezien er twee heren klaarstonden om me op te vangen, ging dat prima. Toen we allemaal zaten, met z’n achten, vertrok het bootje richting kust. Eenmaal daar aangekomen werden we weer opgevangen door de heren en konden we aan land. We hadden de keuze gehad om een lange of een korte wandeling te maken. Wij wilden natuurlijk de lange, maar toen we nog op het schip waren, werd er al omgeroepen dat die niet door zou gaan. Dat was vanwege de golfslag, ze konden niet snel genoeg varen en daarom duurde het allemaal wat langer. Dat was de reden dat we niet genoeg tijd hadden om de lange wandeling te doen. Eenmaal aan de wal konden we langs de kustlijn toch een aardig wandelingetje maken. We zagen een paar pinguïns en een heleboel vogels, waaronder een nest met Caracara en een Kalkoengier. Het landschap is mooi, maar wel heel kaal. Er groeit niks hoogs, behalve misschien een grassoort, die tot boven je hoofd kon groeien. Zo hoog hebben we ze echter niet gezien. Toen we van de wandeling terugkwamen stond er een enorme tafel klaar, vol met koekjes. Bij het barretje konden we thee of koffie halen en naar hartelust koekjes eten. Zelfgemaakt door de dame daar, en heel erg lekker.
Na de koekjesregen zijn we teruggevaren naar de boot. We waren daar nog maar net, toen het alweer tijd was voor de lunch. Er is bij het lunchbuffet altijd salade en iets warms beschikbaar, deze keer was het iets met zuurkool en varkensvlees. Dus lekker smullen. Heel slecht voor de lijn, deze reis… 🙂 . Na de lunch was het alweer tijd voor de volgende landing. Maar eerst kwamen we nog wat walvissen tegen. Volgens de gids zwommen er wel een stuk of 8 rondom de boot. Op een gegeven moment zwom er eentje vlak tegen de rand van de boot, bijna onder me door. En wat is dat indrukwekkend! Wat een enorme “vis” is dat zeg! Het begon eigenlijk met een enorme berg bellen die naar boven kwamen. En een paar seconden later kwam het dier tot net onder het oppervlak, zodat we hem heel goed konden zien. Ik kan eigenlijk niet eens goed beschrijven hoe dat is, zo indrukwekkend, het maakt je heel klein. Prachtig!
De gids vertelde ook nog dat een walvis een “voetafdruk” maakt. Als hij wegzwemt, dan slaat hij met zijn staart naar beneden, waardoor veel water wordt verplaatst. Als hij dat redelijk dicht onder het oppervlak doet, dan ontstaat er een kalme cirkel op het oppervlak. Die cirkels kan je volgen en dan weet je waar de walvis is.
Nadat we nog een poosje om ons heen hadden gekeken naar een heleboel vinnetjes en pufjes, voer de boot verder naar het eiland. Terwijl de boot op pad ging, keek ik naar het dek dat iets hoger was dan dat waar wij stonden, en daarop stond een heel emotioneel meisje. Ik had haar de avond ervoor ook al gesproken, en ze had verteld dat ze 15 jaar aan het sparen was geweest om deze reis te kunnen maken. Ze was bij vertrek dan ook helemaal emotioneel geweest. Ik had haar toen gevraagd of ze dacht nog rustig te worden op enig moment tijdens de trip. Het antwoord was “nee”, ze genoot duidelijk van elke seconde. En daar stond ze nu, na de walvissen, helemaal alleen, huilend, op dat dek. Ik liep naar haar toe en vroeg of het wel ging. Jawel zei ze, maar het was zo mooi! Ik klom de trap op naar haar dek en ging even met haar praten, maar ze bleef maar huilen. Na een tijdje vroeg ik haar: “Do you need a hug?” “Yes!” zei ze en ze kneep me bijna fijn. Haha ze was zo emotioneel en dat was ook zo begrijpelijk. We kletsten nog even verder en er kwam nog iemand bij staan, en ze kalmeerde uiteindelijk een beetje. Heerlijk om te zien dat ze er zo van genoot, net als wij trouwens 🙂
Na een stukje varen zijn we weer met de Zodiacs aan land gegaan voor een wat langere wandeling. We voeren richting kust en dat ging er een stuk rustiger aan toe dan de eerste keer.
Onderweg kwamen we de eerste pinguïns al tegen, die zaten op de wal en waren aan het spartelen in het water. Heel schattig. Eenmaal aan land stonden we meteen tussen honderden (of nog meer?) pinguïns.
Wat een ontzettend leuk gezicht! We wandelden al fotograferend en filmend een berg op, waar we ook nog albatrossen zagen.
Van beide diersoorten waren ook jongen te zien. Van die hulpeloze pluizebolletjes, je zou er zo eentje meenemen. Ik geloof dat we uiteindelijk vier soorten pinguïns hebben gezien, waaronder ook de Koningspinguin. Die waren toch nog iets kleiner dan ik had gedacht. Maar allemaal heel grappig.
Na de wandeling de berg op zijn we nog naar de noordkant van het eiland gegaan, waar we de pinguïns nog in en uit het water zagen springen, zoals je altijd op tv ziet. Zo grappig! Daar zaten ook nog een Kalkoengier en een Poolkip.
Nadat we dat allemaal hadden gezien zijn we teruggegaan naar de boot, we konden vrijwel meteen met de zodiac mee, dus dat was mooi. Eenmaal terug op de boot kregen we de dagelijkse briefing. Daarna was het etenstijd en al vrij snel ook bedtijd.
Wat. Een. Dag! ?
Geef een reactie