Vanmorgen stond de wekker op kwart voor zeven. Ik was al iets eerder wakker want jetlag, maar dat was niet erg. Lekker een beetje luieren voordat we eruit moeten. We aten vlug een ontbijtje en keken daarna nog even naar de pinautomaat in het hotel. We willen eigenlijk nog wat geld hebben, het liefst dollars, om fooi voor op de boot te hebben. Maar de pinautomaat wilde het niet uitgeven. We kregen nog hulp van iemand van het hotel, maar de automaat vroeg om ons paspoortnummer en we konden geen letters invoeren. Dus daar hield het helaas op. Dan straks in Ushuaia nog maar even kijken.
Na het uitchecken konden we nog even chillen in de lounge, waarna er een knipmesje naar ons toekwam om te vertellen dat de chauffeur gearriveerd was.
Lekker luxe allemaal, worden we blij van 🙂 . De chauffeur reed ons naar het vliegveld, waar we konden kiezen uit de richtingen “noord” of “zuid”. Nou, zuidpool is redelijk zuidelijk, dus we dachten we kiezen maar voor zuid. Toen we een tijdje in de rij stonden voor het inchecken, keek Jeroen eens op de bordjes, zag daar “zuid” staan, en zei: “hé, nu staat er opeens zuid op de borden!”. Dat was net ook al, maar hij was een beetje in de war. Hij dacht namelijk, we gaan naar de kou, en in het noorden is het koud, dus we moeten naar het noorden 😀 😀 . Ik heb hem maar even smakelijk uitgelachen en dat hou ik denk ik nog wel even vol… 😀 .
Toen we op het vliegveld aankwamen verbonden onze telefoons meteen met de wifi, dus we kregen gezellig wat berichtjes binnen. We waren duidelijk al eens op dat vliegveld geweest, de wifi was nog ingesteld haha.
Op de borden stond dat het vliegtuig op tijd zou vertrekken, maar nog niet vanaf welke gate. Er waren maar 16 gates, en allemaal op een rijtje, dus heel erg was dat niet. We zochten gewoon een mooi plekje aan het raam en zijn even gaan zitten. Tien minuten voor boarding kwam de gate op de borden, gate 15 moesten we hebben, een klein stukje verderop. Maar daar stond nog geen vliegtuig, en er stond nog steeds “on time” op de borden! Wij dachten al, dat vliegtuig komt straks met piepende bandjes de hoek om zeilen en gaat vol in de ankers om maar op tijd weer te kunnen vertrekken. 
Of het vliegtuig komt helemaal niet en we zien straks allemaal mensen uit de slurf vallen. Er kwamen ook telkens vliegtuigen langs en het was steeds heel spannend of ze onze afslag zouden kiezen. We hadden er in ieder geval een hoop lol om. Uiteindelijk bleek dat het vliegtuig helemaal niet aan de gate parkeerde, maar dat we met de bus ernaartoe moesten. We vertrokken geloof ik netjes op tijd, maar ik heb het niet eens meer echt in de gaten gehouden.
We zaten niet naast elkaar maar gescheiden door een gangpad. Mijn buurvrouw bleek een Duitse, die ook van plan was in te schepen op de Plancius, samen met een grote groep Zwitsers en nog wat Duitsers. Toevallig dat we naast elkaar in het vliegtuig zaten, en we hebben even gezellig gekletst. De vliegreis viel mee, het was 3,5 uur vliegen en dat is niet zo lang, als je net 14 uur in het vliegtuig hebt gezeten. Wel lang genoeg om je eventjes te vervelen, vliegen is niet onze hobby, maar het was te doen zo. Na de landing gingen we naar de bagageband, waar het hele vliegtuig zich weer om had verzameld. Onze koffers hebben allebei twee rondjes gemaakt omdat we er niet bij konden komen de eerste keer. Altijd zo vreemd, dat mensen dat doen. Wij staan altijd maar van een afstandje te kijken tot we ze zien en wringen ons dan tussen de rijen door om ze te pakken, dat is veel rustiger. Maar ja, zo is blijkbaar niet iedereen 🙂 . En dat is ook best, we hebben toch vakantie…
Bij de uitgang zagen we eerst onze namen niet staan, maar even later viel mij een bordje op met onze namen, dat ergens aan de wand hing. Eronder stond iemand in een klein hokje, en hij bracht ons naar de auto die ons naar het hotel zou brengen. We gingen op weg, de vrouwelijke chauffeur sprak duidelijk geen woord Engels en wij geen Spaans, dus dat werd een gezellig ritje. Na vijf minuutjes rijden hooguit, brulde er iemand door de radio dat mevrouwtje terug moest naar het vliegveld. Ze riep iets terug tegen de radio en daarna iets tegen ons in een prachtige Spaanse volzin die eindigde met puerto. Bueno zeiden wij braaf en het speculeren kon beginnen. Wat bedoelde ze in hemelsnaam? Puerto betekent vast vliegveld… Of haven? Het was duidelijk dat we nog ergens heen moesten. Maar moest ze nog iemand ophalen dan? Er was nog maar plek voor 1 persoon, en de kofferbak zat al vol. Dus een koffer kon er eigenlijk niet meer bij. Wat een spanning hè, we hadden weer een hoop lol. Na een paar minuutjes arriveerden we weer bij het vliegveld, en de man die ons naar de auto had gebracht, tikte op het raam en gaf ons een envelop met onze naam erop. Oké, dat was hij dus vergeten. En wat erin zat? Reclame voor zijn gidsen-bedrijfje, we konden toertjes boeken 😀 . Nadat we die belangrijke informatie gekregen hadden, gingen we weer op pad richting hotel. Vanuit het vliegtuig hadden we het hotel ook al gezien, het ligt op een prachtige locatie. Het is ook weer een heel luxe hotel, met uitzicht over de baai en Ushuaia. Tussen de badkamer en de slaapkamer zit ook een raam, waardoor je vanuit bad ook nog van het uitzicht kunt genieten.
Toen we twee seconden in de kamer waren geweest had Jeroen alweer zin om wat te gaan doen (en ik ook). Dus we zijn het hotel een beetje gaan verkennen en naar buiten gegaan om er eens omheen te lopen. We konden achter het hotel een heuveltje op en konden zo mooi het hotel met het uitzicht op de foto zetten. Ook zagen we het begin van het pad dat we morgen willen bewandelen, dus dat weten we ook alvast. Het is heerlijk rustig, een heel andere sfeer dan Buenos Aires natuurlijk, en enorm genieten. We voelen ons zo bevoorrecht om hier te zijn en deze reis te maken! Dus we genieten met volle teugen.
Na dat wandelingetje hadden we honger gekregen en zijn wat lekkers gaan halen bij de bar. Empenadas van lam en een lekker bakkie koffie erbij. Smullen, die empenadas, zeker met dit uitzicht. Toen we daar even van genoten hadden zijn we teruggegaan naar de kamer, waar Jeroen zijn hardloopspulletjes aantrok om te gaan hollen.
Hij vindt het heel leuk om overal waar hij komt even te kunnen hardlopen, en aangezien hij voor een wedstrijd in Frankrijk moet trainen (UT4M), vond hij het een leuke uitdaging om hier een stukje de berg op te hollen.
Na drie kwartier hollen en een lekkere douche zijn we gaan eten. We konden kiezen uit eten van de kaart of van het buffet, en kozen dat laatste. Geen slechte keuze want het was heel erg lekker. Na het eten hebben we nog heel even op de bank bij de bar gehangen, maar daarna waren we weer moe want jetlag, en zijn maar naar boven gegaan. Lekker slapen, morgen op tijd weer op, om 10 uur uitchecken en wandelen.
Mocht ik het vergeten, hier nog twee leuke webadressen:
Hier kan je zien waar ons schip (de MV Plancius) op dit moment vaart…
En hier kan je zien wat de situatie op zee is, hoe hoog de golven zijn en hoe zeeziek we zijn 😉 .
Morgen zullen we merken of ik kan bloggen op het schip. Ik hoop dat het lukt…
Geef een reactie