Iguaçu Brazilië

Vandaag was eigenlijk de laatste volledige vakantiedag. We zijn heel vroeg opgestaan om vóór iedereen uit de watervallen te kunnen bekijken. Het was heerlijk stilletjes bij het water, op het gebulder van het vallende water na natuurlijk. Hier en daar kwamen we wel iemand tegen, maar meestal was het iemand in zijn uppie. Op het laatst was er wel een groep, maar die was ook weer snel weg.
De watervallen waren nog net zo indrukwekkend als gisteren vanaf de Argentijnse kant. Je vraagt je toch af waar al dat water steeds vandaan komt, het blijft maar vallen. Miljoenen liters per seconde vliegen de afgrond in. Prachtig om te zien.

Na de ochtendwandeling zijn we gaan ontbijten en daarna was het alweer tijd om ons te verzamelen in de lounge voor de excursie. We werden in een busje gestopt en ons werd ingefluisterd dat we bij de tweede stop er weer uit moesten. Prima, doen we, tweede stop uitgestapt en daar stond een gids voor ons klaar. Hij vertelde dat we eerst een stukje moesten wandelen naar de fietsjes, een pad over plankieren. Of we wel in het midden wilden lopen en geen planten wilden aanraken. Even later vertelde hij dat er giftige planten stonden, zoals Poison Ivy of Gifsumak in het Nederlands volgens wikipedia maar daar had ik nog nooit van gehoord 🙂 . Dus niet zomaar het bos in hobbelen hier, sowieso niet vanwege de slangetjes natuurlijk. Ik maar turen tussen de plantjes of ik nog ergens een slangetje zag, maar helaas. Type Lanspuntslang ben je in 3 uurtjes dood, type Coral (nederlandse naam weet ik effe niet) red je het binnen een uurtje. Best gezellig, hier een beetje door het bos struinen.
Na het wandelingetje kwamen we bij de fietsen aan. Soort simpele mountainbikes met (te) zachte bandjes. Er was nog een stel dat we tegenkwamen dat ook richting fietsjes liep, maar later bleek dat zij in een soort autootje achter ons aan kwamen. Ook goed. Dus we gingen op pad, door de Braziliaanse jungle op een fietsje. Af en toe vertelde de gids wat, ik heb het allemaal niet onthouden geloof ik. Iets over de slangetjes dus, en iets over de jaguars die bedreigd waren maar sinds 2000 weer in aantal toenemen, gelukkig. Jagers die ze schieten voor de huid, triest is dat toch altijd. En over agressieve bomen had ie ook wat. Weet ik ook niet meer precies 🙂 . Wat ik wel weet is dat ze daar heeeel veel spinnetjes hadden. Als je voorop fietste, dan ving je ze allemaal op! Dus na een paar kilometer had ik het wel gezien, ben ik netjes áchter de heren blijven fietsen 🙂 .
Na 9 km fietsen kwamen we bij het water uit. Daar gingen we eerst naar een uitkijktoren die uitkeek op Kaaiman-lake. Helaas waren er geen kaaimannen, wel een king fisher. En het was er lekker rustig 🙂 . Daarna stapten we met nog wat andere mensen op een bootje. We wilden een stuk over de rivier varen, maar dat wilde het bootje niet. Hij was in eerste instantie niet aan de praat te krijgen, hij wilde maar niet starten. Ik denk dat we toch wel minstens een half uur in onze zwemvestjes hebben zitten wachten, maar toen hoorde ik opeens de motor starten. Mooi zo, we konden op pad! Het bootje voer over de rivier richting watervallen. In de tussentijd was er nog een stel bijgekomen. Het eerste stel dat in het autootje zat achter ons, was voortdurend overal foto’s van aan het maken. Hij had een monopod en zette zijn camera steeds op de zelfontspanner, hield de monopod als een soort selfie-stick van zich af en maakte foto’s bij de vleet. Zij had ook een cameraatje en maakte volgens mij filmpjes.
Na een paar minuutjes varen vroeg de gids wie er in de kajakken wilde. Wij natuurlijk! Er lagen wat opblaasbootjes klaar midden op de rivier, waar we vanaf de boot in moesten klimmen. We waren de enigen die dat wilden, de rest bleef veilig en droog in de boot zitten en juichte ons toe 🙂 .
De gids adviseerde ons nog om niet te ver richting de stijgende wolk verderop te gaan, want daar was de waterval 🙂 Oké, dat moet lukken. We peddelden erop los, het ging best goed, we hielden redelijk koers. Laat dat maar aan de Koersjes over (rode kaart grap 🙂 ).
Na weer een paar minuutjes peddelen moesten we weer in de boot klimmen en voeren we naar de oever. Vanaf daar was het nog anderhalve kilometer lopen naar de weg, waar we opgehaald konden worden door het busje. Dat vonden we echter niet zo’n heel goed plan, we zijn lekker gaan wandelen terug naar het hotel. Dat was nog maar een kilometer of 3 à 4, dus dat viel wel mee. Langs de weg was een fietspad dat we konden volgen, dat opeens afboog van de weg af. We bleven het volgen en kwamen bij een aantal verlaten gebouwen. Het was duidelijk dat daar vroeger een kassa was geweest en waarschijnlijk het pad naar het water om de watervallen te bekijken. Er waren oude plankieren begroeid met mos en een klein beetje gammel. We vonden het wel spannend allemaal, dus we zijn de plankieren gaan volgen. Er was een stukje omgevallen maar daar konden we ook nog wel overheen. Jeroen stapte er gewoon naast, ik dacht nog aan de Lanspunt en de Coral, maar Jeroen  maakte zich niet druk. En weer wat verderop was het plankier helemaal stuk, dus toen zijn we toch maar weer teruggegaan.
Na nog een halve kilometer over de weg waren we terug bij het hotel. We zijn meteen maar gaan lunchen, lekker buiten bij het zwembad. Daarna zijn we in de hotelkamer nog wat gaan relaxen. Voor Jeroen is dat natuurlijk allemaal iets te rustig, dus hij is na een paar uurtjes weer op pad gegaan, heeft wat Toekans en een gordeldier opgezocht en vastgelegd.

Daarna was het eten en slapen.

Morgenochtend kunnen we nog even rustig aan doen. Om 11:40 nemen we het busje richting de uitgang van het park, waar we opgepikt worden voor een kort ritje richting vliegveld Iguaçu Brazilië. Van daaruit vliegen we in twee uurtjes naar Sao Paulo, waar we vier uur moeten wachten op het vliegtuig naar Amsterdam. Woensdagochtend 11:45 verwachten we het welkomstcomité op Schiphol. 🙂