Reis naar Salta

Vanmorgen hebben we lekker rustig aan gedaan. We konden tot half 11 ontbijten en tot 12 uur uitchecken, dus we hadden alle tijd. De reis naar Salta hoefde maar 4 uurtjes te duren, dus dat was het probleem ook al niet.

Na het ontbijt hebben we rustigjes aan de spulletjes ingepakt en zijn in de auto gestapt. Jeroen had gezien dat er onderweg nog een wandelingetje te doen was naar een waterval, dus daar zijn we eerst heengereden. Het autootje rijdt erg lekker, je merkt dat hij wel bedoeld is voor deze omgeving. Hij remt heel goed op de motor en hij kan een heleboel hobbels in de weg hebben. Dus dat is erg prettig.

Na ongeveer een half uurtje rijden kwamen we bij de wandeling aan. We stapten uit, pakten onze rugzakjes en hoorden achter ons “Buenos Dias”. Ik keek eens om en zei “Hola” terug. En de man begon een verhaal in het spaans, geen touw aan vast te knopen. 😀 . Al snel had hij in de gaten, ik denk door onze wazige blikken, dat we hem totaal niet begrepen. Toen vroeg hij of we naar de Garganta del Diablo (Duivelskloof) wilden gaan en hij gebaarde dat we er ook wel naartoe konden rijden. Dus wij gebaarden terug dat we juist graag wilden wandelen, en toen wees hij ons het pad. Aardige man 🙂 . We liepen naar boven, het was een stukje klimmen, en toen kwamen we bij een kassa. We moesten 15 dingesen per persoon betalen om naar de waterval te mogen. Prima, er stond weer een mannetje en die begon ook alweer een heel verhaal in het spaans. We keken hem aan en deden wat we dachten dat hij bedoelde: onze naam in een boek schrijven en het tijdstip dat we erheen gewandeld waren met z’n tweeën. Daarna begon hij weer een heel verhaal en hij wees naar links en naar rechts en we dachten te begrijpen dat hij ons richting waterval wees. Ook prima, gaan we die kant op. Gracias! 😀 . We liepen nu door de kloof richting waterval en dus door de beek zo ongeveer. Iedere keer moesten we over steentjes de beek oversteken omdat we aan deze kant niet verder konden. Jeroen heeft één keer een natte voet gehaald 😀 . Het was een mooi en lekker wandelingetje. De waterval stelde niet zo heel veel voor, maar omdat we eindelijk weer eens lekker samen konden wandelen hadden we het prima naar ons zin.

Na bijna tweeënhalf uur wandelen waren we weer terug bij de auto en kon de tocht richting Salta beginnen. Het was in totaal ongeveer vier uur rijden en daarvan hadden we inmiddels een half uurtje gehad. Ik kroop weer achter het stuur en Jeroen bediende de GPS 🙂 . Na een poosje moesten we van de “snelweg” af omdat we een alternatieve route wilden nemen, die mooier was. Dus op een gegeven moment moesten we even speuren naar de juiste afslag, maar die vonden we gelukkig vrij gemakkelijk. Vanaf dat moment kwamen we op een weggetje terecht dat wel een middenstreep had, maar dat niet echt tweebaans was. Je kon elkaar net passeren, soms moest je met één wiel van de weg af. Maar gelukkig was het een rustig weggetje, dus dat ging prima. Tenminste… Totdat ik erachter kwam dat ik niet zo heel goed op de benzine had gelet. Er stond nog één streepje en het autootje slurpt redelijk wat benzine. Dus toen werd het toch spannend. De weg leek voornamelijk omhoog te lopen dus dat was al niet zo heel prettig. Maar goed, we hadden nog één streepje, zolang het lampje nog niet brandt gaat het goed… Pling! Lampje aan. Oh jee. Nu zitten we toch echt in de penarie. Volgens de boordcomputer konden we nog 84km rijden en het was nog ongeveer 50. Maar na nog niet eens een kilometer gaf de boodcomputer niets meer aan. En toen kon het grote zweten beginnen. Ik probeerde zo zuinig mogelijk te rijden, de goeie versnelling, zo gestaag mogelijk, ideale lijnen 😉 en maar hopen dat we veel naar beneden zouden moeten. Maar helaas was het grootste deel van de weg nog steeds omhoog. We zochten op de GPS het dichtstbijzijnde tankstation op, en dat lag in Salta, dus dat schoot ook niet op. Jeroen hoopte nog op een tankstation in de voorstad, maar daar had ik een hard hoofd in. De kilometers-te-gaan telden af en langzaam maar zeker begonnen we er vertrouwen in te krijgen. En dat bleek uiteindelijk terecht, want we haalden de pomp in Salta! Wat een opluchting! Vooral ook omdat het zo’n verlaten weggetje was geweest, ik had echt niet geweten wat te doen als we daar waren gestrand. Maar, niet gebeurd, dus niks aan het handje 😀 .

Na het tanken zijn we doorgetuft naar het hotel. Dat was overigens ook niet gemakkelijk, want ze rijden hier als maniakken. Ze halen in als het niet mag en snijden dan, als je niet snel genoeg reageert piepen ze voor en als het effe kan rijden ze een deuk in je auto. Dat rijdt niet echt relaxed, dus ik was doodop toen we bij het hotel aankwamen. Gelukkig was het een heerlijk hotel waar ik even lekker tot rust kon komen onder een heerlijke douche. Het internet hier is ook lekker snel, dus wat kan ons nog gebeuren? En als klap op de vuurpijl, ze hebben hier een Mc Donalds! Dus daar hebben we weer eens lekker asociaal friet met burgers gegeten. Dat mocht ook wel weer eens, al dat deeg en vlees gedoe word je ook weleens zat. Daarna snel terug naar het hotel en lekker relaxen en slapen.

Morgen Salta verkennen.