Vanmorgen kregen we na het ontbijt onze huurauto geleverd. Het mannetje dat hem kwam brengen sprak geen engels, en we hadden nog wel gehoopt op wat uitleg van de 4WD features. We hebben nog nooit in een 4WD-bakkie gereden, dus we waren wel benieuwd. Maar niets van dat alles dus 🙂 . Het mannetje was overigens wel heel aardig.
We hebben een Renault Duster gekregen. Grijs is tie. En hij doet het best aardig. Het arme ding is inmiddels aardig gebutst maar van binnen ziet hij er best netjes uit.
Toen we het autootje bekeken en aangenomen hadden, zijn we eerst naar het dorpje gelopen, deze keer via een normale route. We hadden wat geld nodig en water, en hadden gevraagd waar de ATM was. Op het dorpsplein zei de dame bij de receptie, en ze legde uit dat we twee blokken rechtsaf moesten (en ze wees linksaf) en daarna twee blokken linksaf (en ze wees rechtsaf). Dat ging helemaal goedkomen. Het was een klein stukje wandelen en daar was inderdaad het dorpsplein met een pinautomaat. We pinden een bedrag waarvan we geen flauw idee hebben wat het waard is. Vervolgens kochten we in een winkeltje een enorme fles water en wat koekjes voor onderweg, en werden we door de verkopen afgezet. Het waren twee mannen en het bedrag werd op een rekenmachine uitgerekend. 85 dingesen (hoe heet dat geld hier?) zei hij, dus wij betaalden dat. Toen vroeg de andere verkoper volgens mij aan hem wat hij gevraagd had, en hij herhaald met een trotse glimlach 85 dingesen. En de andere man keek stoïcijns voor zich uit. Maar ach, het zal een paar euro zijn geweest en wij moesten er wel om lachen.
Toen we terug waren in het hotel hebben we snel wat spulletjes gepakt en zijn in de auto gestapt. We wilden naar de Salines Grandes, de grote zoutvlakte hier in de buurt. Dat was eigenlijk een heel stuk terugrijden vanwaar de bus gekomen was, we waren erlangs gereden. Maar dan konden we ook mooi onderweg wat beter kijken en wat mooiere fotootjes maken van de omgeving, want het was een prachtig stuk weg. 
Jeroen reed met veel geraas weg, nog niet echt gewend aan de hoogte van de koppeling, en daar gingen we, met de 4WD. We voelden ons nu toch wel de koning te rijk hoor, met deze vrijheid. Het werd weleens tijd, al die gidsen de hele tijd om je heen. Nu lekker ons eigen ding in ons eigen tempootje.
Eenmaal op de zoutvlakte zijn we er even een stukje overheen gaan wandelen. Er liggen allemaal kanaaltjes waarin je prachtig het witte zout ziet liggen. Het licht is heel fel op zo’n vlakte dus we hadden petje/hoedje en zonnebril op en nog moesten we een beetje knijpen met onze ogen. 
We vroegen ons ernstig af waarom daar eigenlijk zout lag en hoe het kwam dat die kanaaltjes zo wit waren, terwijl de rest zo stoffig is. Maar ja, geen gids voorhanden hè, dus we hadden geen idee. Bij de flamingo’s op de vorige zoutvlakte heeft de gids het wel uitgelegd geloof ik, maar toen hebben we blijkbaar niet zo goed geluisterd 😀 . Even verderop zagen we een iets groter gebouwtje en we dachten dat dat misschien wel het “visitor center” was, dus daar zijn we even heengewandeld. Helaas was het alleen maar een shopje, dus daar was geen kennis te halen. Dan maar internet als we terug zijn.
Nadat we de kanaaltjes van alle kanten hadden gefotografeerd, zijn we teruggereden. We zagen al een regenbui aankomen. We hadden op de heenweg een restaurantje gezien en zijn daar gaan eten. Empenadas ofzoiets, erg lekker. 
Het was een super eenvoudig restaurantje, maar hij wist duidelijk wel hoe hij iets klaar moest maken, want het smaakte echt goed.
Daarna reden we verder de berg op, hoogste punt onderweg weer zo’n 4100m, dus dat is niet mis, maar daar merken we tegenwoordig niks meer van. Alleen van de regenbui die we aan zagen komen, merkten we zeker wel wat. Deze zorgde ervoor dat we boven helemaal in mist (wolken) terechtkwamen waardoor het zicht op een bepaald moment echt niet meer dan 10 meter was. Dus dat was wel even spannend, ik reed en Jeroen bediende de blower en de verwarming/airco enzovoorts 🙂 . Heel langzaam reden we de berg op en weer af, af en toe 60 maar vaker 40. Gelukkig is er maar weinig verkeer, dus het ging allemaal prima en het had wel wat.
Rond een uurtje of drie kwamen we weer bij het hotel aan, waar we even lekker zijn gaan relaxen. Dat betekent voor mij een dutje doen, en voor Jeroen fijn een stukje wandelen. Onderweg heeft hij nog wat mooie foto’s gemaakt.
Daarna zijn we weer in het hotel gaan eten en lekker gaan slapen. Morgen staat een mooie rit naar Salta op het programma.
Geef een reactie