Gisteren hebben we weer een lekker relaxdagje gehad. Daar valt werkelijk helemaal niets over te vertellen, behalve slapen, eten slapen eten slapen 🙂 .
Vandaag begon niet zo heel goed. We zouden om 8 uur worden opgehaald om naar het busstation gebracht te worden. Om half acht zaten we aan de ontbijttafel en om acht uur stonden we klaar voor de rit naar de bus. De bus zou om half 9 vertrekken en het was maar vijf minuutjes rijden. We vonden het best wel spannend omdat we over 4800m hoogte zouden gaan, en met hoogte hebben we niet zo goede ervaring. 🙂
Om tien over acht was de taxi er nog niet en begon ik me wat zorgen te maken. Dus ik vroeg aan de receptie of ze even wilde checken of we wel werden opgehaald. Ze belde op en kreeg als reactie dat het reisburo even ging controleren of de taxi wel inbegrepen was. Pardon! Hallo, we moeten over een kwartier op het busstation zijn! Hoezo controleren, regel gewoon een taxi.
Ze zou terugbellen en na een tijdje deed ze dat inderdaad, de rit was inbegrepen en er kwam een chauffeur aan. Om vijf voor half negen stond deze inderdaad voor de deur, tjonge wat een stress. We zaten in de auto en de chauffeur werd gebeld en ging nog niet rijden. Nog meer stress 🙂 . Na het telefoontje vertrok hij eindelijk, en om een voor half negen kwamen we bij het busstation aan. Daar zagen we de bus eerst nog niet eens staan. Dus we vroegen de chauffeur om ons te helpen zoeken, en hij wees na een tijdje de bus naar Salta aan. Gelukkig, gehaald! Hèhè, nu konden we weer relaxen.
De bus bleek superluxe. Er was gelukkig een (ontzettend vies) toilet en de stoelen waren breed, van leer en hadden een voetensteuntje. Hier zag ik een rit van 8 uur wel in zitten.
De bagage paste allemaal maar net in de bus en we hadden wat spulletjes bij ons op de stoel gehouden. We hadden een lunch bij het hotel gekocht, want gisterenavond hadden we geprobeerd uit te zoeken of er een lunch bij zat, en dat was niet gelukt. Na een paar minuutjes rijden werd er een ontbijtje geserveerd! Dat hadden we al gehad, dus hebben we overgeslagen. We wilden ons ook gewoon zo rustig mogelijk houden, zodat het goed zou gaan met de hoogte.
Na een uurtje of twee kwamen we bij de chileense grens aan. Daar bleek weer sprake van staking, dus dat duurde uren. Eerst moesten we allemaal met ons paspoort de bus uit. Twee loketjes langs om stempeltjes te halen en dan weer terug naar de bus. Daar de koffers pakken en weer het gebouwtje in om ze door een scanner te laten halen. En op dat moment lieten ze even voelen dat ze aan het staken waren, want daar moesten we buiten in de koude wind een hele tijd op wachten. Dan, na de scan, over de grens naar een andere parkeerplaats lopen, waar de bus ons weer op zou pikken. Wat een toestand!
Na een uur zaten we allemaal weer in de bus, maar was het nog niet geregeld. De chauffeur had blijkbaar nog wat papieren nodig, dus het duurde nog even. Maar gelukkig was het precies tijd voor de lunch, dus die werd geserveerd, een flinke bol met kaas en ham, en een bekertje frisdrank. Toen we die ophadden vertrok de bus weer, twee uur nadat we bij de grens waren aangekomen. Zucht.
De rit op zich was wel heel mooi. Het gedeelte in Chili was al best mooi, maar toen we in Argentinië bijna bij Purmamarca waren, werd het allemaal wel heel prachtig. De weg slingerde over de berg en we hadden prachtige uitzichten. We kwamen ook over een zoutvlakte waar we morgen met de auto nog een keer een wat beter kijkje gaan nemen. En toen we bijna bij de bestemming waren zagen we ook de zo kenmerkende verschillend gekleurde rotsen. Prachtig hier hoor.
In het hotel zijn we ons eerst lekker gaan opfrissen. Daarna hebben we een rondje gewandeld door het dorpje, eerst over een paadje dat achteraf niet echt een paadje was.
Volgens mij liepen we door achtertuinen en over grond van allerlei mensen, maar uiteindelijk kwamen we toch in het dorpje terecht. Na de wandeling zijn we nog even gaan relaxen op de kamer en daarna schoven we uitgehongerd aan voor het diner.
Geef een reactie