Rustdag en Tatio drama

Gisteren hebben we een rustig dagje gehad. We hebben heerlijk uitgeslapen, ontbeten, nog even gerelaxed in de kamer, toen geluncht, even bij het zwembad gezeten en daarna een wandelingetje van 2 uur gemaakt in de omgeving. De zon is hier ontzettend krachtig, dus bij het zwembad zitten was niet echt heel lekker. Het lastige is hier, dat de temperatuur in de schaduw niet hoog genoeg is, maar in de zon is het te onverstandig.

Dus we zitten eigenlijk het liefst ergens binnen of met wat meer kleren aan toch maar in de schaduw. Op de eerste dag heb ik heel even (op het heetste uur van de dag, hoe onverstandig!) in de zon gezeten, en ik merkte gelijk dat ik wat verbrande plekjes op mijn armen had. Ik had ook al snel het gevoel dat ik er weer uit moest.

Na het diner gisterenavond zijn we snel naar bedje gegaan. We moesten al om vier uur op om naar de Tatio Geysers te gaan. Daar wil je graag vroeg zijn, omdat dan het verschil tussen de buitentemperatuur en de geisers nog groot genoeg is, zodat je de condenspluim goed kunt zien. Om half vijf zaten we in de lobby te wachten tot we opgehaald werden. Er was een ontbijtje klaargezet van het hotel, en van de excursie zouden we ook een ontbijtje krijgen. Hadden we lekker dubbel, konden we misschien de lunch overslaan 🙂 .

We zaten met ongeveer 10 mensen in de bus, die we op verschillende plekken in San Pedro moesten ophalen. Daarna begon de rit naar boven. De gids zei dat het verstandig was om wat rust te pakken op de weg naar boven, omdat het toch donker was. We zouden op de terugweg de dingen buiten nog wel bekijken zei hij. Dus we zijn braaf lekker gaan relaxen in de bus. Jeroen voelde zich in San Pedro nog best goed, gaat best aardig zei hij. Dus hij had er wel vertrouwen in dat het goed zou gaan met de hoogte. Ikzelf vond het wel wat spannend, maar ik probeerde me maar zo rustig mogelijk te houden, want anders gaat het van de stress nog mis 🙂 .

Na iets minder dan een uurtje of twee heel langzaam rijden (we werden door allerlei busjes ingehaald), moest ik zo nodig naar de wc dat ik Jeroen heb gevraagd (hij zat aan het gangpad) om de gids te verzoeken even te stoppen. Ik had er helemaal pijn in mijn rug van gekregen, zo erg was het! De gids zei dat we er bijna waren, maar Jeroen vertelde dat het toch echt wel op dat moment moest. Dus de bus stopte en ik stapte uit in een enorm uitgestrekt woestijn landschap. Ergens verderop lag een rots waar ik eigenlijk niet achter paste 😀 😀 . Maar het kon me niet veel schelen en ik kwam een stuk opgeluchter weer terug in de bus. De consequenties van “veel drinken tegen hoogteziekte”… Na nog een kwartiertje ofzo rijden, kwamen we bij de geisers aan. Daar werden we eerst afgezet bij de wc’s, en daar stond een enorme rij. Ik was zo blij dat ik niet gewacht had, want dat was niet goed gegaan in die rij denk ik. Nadat we dat hadden gedaan, reden we naar de andere kant van de geisers om daar een stukje ertussendoor te wandelen. En, ik denk dat het door de hoogte kwam, we vonden er geen bal aan! 😀 . Jeroen voelde zich niet optimaal en zat overal over te klagen. De gids vertelde nog dat het behoorlijk gevaarlijk was bij de geisers omdat er vorig jaar nog een vrouw ingevallen was. Ze was overleden aan de brandwonden over 80% van haar lichaam. Dus oppassen geblazen, maar er waren allemaal afgebakende paden, dus het leek op zich wel mee te vallen.

Na de wandeling over het geiserveld zijn we doorgereden naar het zwembad. Er was een warm geiserzwembad met kleedhokjes. Wij hadden natuurlijk helemaal geen zin om erin te gaan, we hadden namelijk nergens zin in 🙂 . We kregen drie kwartier om daar rond te hobbelen en dat hebben we maar een beetje gedaan. Ik geloof dat we daarna het ontbijt kregen, of was dat vóór het zwembad? Ik weet het niet meer zeker. Dat was trouwens wel heel lekker, wat coca-thee, wat cake, goed te doen. Na het zwembad zijn we verder gereden naar een lagune, dat was ook bijzonder volgens de gids. Maar tegen de tijd dat we daar waren, het was een half uurtje rijden, ging het zo beroerd met Jeroen, dat hij niet eens de energie had om mij erlangs te laten. Dus we zijn beiden in de bus blijven zitten en ik begon me al behoorlijk zorgen te maken. Jeroen voelde ook heel erg warm aan. Achter ons was nog een meisje blijven zitten, zij was echt flink hoogteziek, hield haar ogen dicht en kon alleen maar hangen. Heel sneu om te zien. De gids vroeg aan beiden hoe het ging, en Jeroen zei dat het prima ging. Dus ik heb hem even gecorrigeerd 🙂 het ging natuurlijk helemaal niet prima, hij had helemaal geen energie en het leek of hij koorts had. En met de dame ging het dus al helemaal niet.

Na de lagune zijn we naar een dorpje gereden, dat was nog 20 minuutjes rijden. Daar waren we kwart over tien en de club kreeg tot 11 uur om rond te kijken en wat lama te eten. Het meisje klom uit de bus en ging helemaal ineengedoken op de stoep zitten. Ze hoopte denk ik dat de frisse lucht wat zou helpen, maar dat was niet zo. De gids zag haar, en besloot ter plekke terug naar beneden te gaan. Zo kon het niet langer met haar, en ik was er dolblij mee, want volgens mij was Jeroen er ook behoorlijk beroerd aan toe. Dus we gingen iets over half elf alweer naar beneden.

Onderweg naar beneden kwamen we langs een meer met flamingo’s. De gids vroeg of iemand ze nog wilde bekijken en er waren nog mensen die “ja” zeiden ook nog! Dat meisje lag daar ongelofelijk beroerd te wezen en zij wilden wel even de flamingo’s zien. Totaal van het padje, die lui! Maar goed, na wat een eeuwigheid leek, reed de bus weer verder, in een ruk naar beneden. Het eerste hotel dat we tegenkwamen was gelukkig het onze, dus we zijn uitgestapt, naar de kamer gehold en in bed gedoken.

Ik was lekker in slaap gevallen, maar werd na een uurtje wakker gemaakt door Jeroen. Het ging helemaal niet goed met hem. Onze vorige gids had verteld dat er een kliniek was, en dat Jeroen daarheen moest als het niet goed met hem bleef gaan. Dus ik vroeg hem, wil je naar de kliniek? En het antwoord was niet: “Nee”. Dus de alarmbellen gingen af. Ik ben meteen naar de receptie gegaan en heb gezegd dat hij een dokter nodig had. Jeroen zag het eigenlijk helemaal niet zitten om uit bed te komen. Ze gingen meteen bellen en toen bleek het niet mogelijk om een dokter te laten langskomen. Dus we moesten naar de kliniek. De reisorganisatie had gezegd dat ze konden helpen en vervoer konden regelen, dus ik heb het hotel gevraagd hun te bellen. En gelukkig ging dat goed. Jeroen werd in een rolstoel uit de kamer opgehaald en in de taxi gezet. Er was een dame van de reisorganisatie bij die kon vertalen voor ons en zij is de hele tijd bij ons gebleven. De kliniek was gelukkig maar 5 minuutjes rijden. In de kliniek moesten we een tijd wachten tot hij aan de beurt was. Zijn bloeddruk werd gemeten en hij kreeg zo’n dingetje op zijn vinger voor hartslag en ik weet niet wat nog meer. Daarna moesten we nog meer wachten en na een tijdje mocht hij een kamertje in en ik liep gauw met hem mee. Maar de arts sprak geen engels en we hadden voor de vertaling de dame van het reisburo nodig, en dat betekende dat ik weg moest. Er lag namelijk nog iemand in datzelfde kamertje die het heel slecht had, waarschijnlijk ook van de hoogte. Dus het werd te druk. Tjonge, dat vond ik wel moeilijk hoor, maar ja, vertaling is toch vrij belangrijk… Na een poosje kwam de dame naar me toe om te vertellen dat Jeroen wat zuurstof kreeg. Hij was aan alle kanten gecontroleerd en alles was goed, hij had ook geen koorts. Door zijn warmte en zijn gevoel dachten we dat hij koorts had, maar dat was dus niet zo. Hij bleek heel erg last te hebben van de combinatie van de hoogte en de enorm felle zon. En de zuurstof bleek goed te helpen, toen hij dat een tijdje had gehad, kon hij weer wat praten en lopen. Gelukkig maar! Hij voelde nog steeds heel warm aan en had hoofdpijn, maar hij kon in ieder geval weer iets.

Na de kliniek werden we nog naar de drogist gebracht waar we wat paracetamol moesten kopen. Dat moet hij nu drie dagen lang elke 8 uur innemen tegen de hoofdpijn. En verder moet hij heel veel uitrusten en dan komt het wel goed. Gelukkig hebben we morgen een rustdag, dus dat uitrusten gaat wel lukken.

Na de drogist zijn we teruggebracht naar het hotel en meteen in bed gekropen. We hebben wat uurtjes geslapen en daarna zijn we gaan eten. Jeroen wilde eerst niet mee naar het restaurant, maar na wat moed verzamelen ging hij toch mee. Ik had al bij de receptie gevraagd of hij eventueel op de kamer mocht eten en dat was geen probleem. Ook konden ze vanalles waar hij trek in had voor hem maken, ze waren allemaal erg bezorgd en lief.

Jeroen heeft dus een lekker speciaal voor hem gemaakt kippensoepje gegeten en een grote fruitsalade. De soep ging niet helemaal op, maar toch een stuk verder dan ik had gedacht 🙂 .
Daarna lekker slapen en morgen zo laat mogelijk opstaan en heeeeel rustig aan doen.