Vanmorgen ging de wekker weer vroeg af. We zouden opgehaald worden om half negen, dus de wekker stond op 7 uur. Gelukkig was ik weer lekker voor de wekker wakker, dus dat is altijd rustig wakker worden. Maar dat betekende niet dat we zin hadden om op te staan. Dus we zijn lekker tot het laatste moment blijven liggen.
We pakten onze spulletjes, zonnebrand, zonnebril, zonnehoed en heeeeel veel water. De gids zegt dat we zoveel mogelijk water moeten drinken, want de luchtvochtigheid ligt hier normaal gesproken rond de 10% dus dat is echt heel laag. En als je de hoogte ingaat, dan heb je dat water extra nodig voor het vervoer van zuurstof, dus hydrateren, hydrateren 🙂 . En dat doen we natuurlijk braaf.
Jeroen was nog steeds niet echt lekker, maar we zijn maar wel op pad gegaan. Vanmorgen was een heel rustig dagje. We reden naar Los Flamingos Nationaal Park. Dat is een park dat op de zoutvlakte hier ligt, en er is een poel met water waar flamingo’s zijn. En dat gaf prachtige uitzichten. Er zijn drie types flamingo’s hier en we konden ze alle drie bij elkaar zien, dus volgens de gids zijn we nu experts in de identificatie 🙂 . De zoutvlakte levert 40% van de grondstoffen die je uit zoutvlaktes haalt, van de wereld. Zoals lithium bijvoorbeeld, de gids zei dat er grote kans was dat de batterij die we bij ons hadden, gemaakt was van lithium uit deze vlakte. Er wordt goed gemonitord of de winning van de grondstoffen schadelijk is voor de rest van de vlakte, en men zegt dat het niet zo is. Maar eigenlijk weet iedereen dat dat niet klopt, dus dat is wel triest.
We hebben heel rustigjes rondgewandeld in het parkje en genoten van de omgeving. Het is nog steeds weer heel vreemd om hier rond te lopen, net zo’n cultuurshock als Nederland-Buenos Aires. Sowieso die landing was natuurlijk nogal wat, en daarna kom je in zo’n droge, andere natuur, dat kost even wat aanpassingsvermogen. Op de zoutvlakte begon ik er langzaam aan te wennen. Het uitzicht was prachtig, je kon zo ontzettend ver kijken. Het is wel wat heiïg, maar dat schijnt te komen omdat er veel wind staat op het moment. Dat schijnt niet normaal te zijn, maar door die wind komt er nogal wat stof los, dus de heiïgheid is eigenlijk stof. En het was vannacht ook heel koud zei de gids, dat schijnt ook helemaal niet normaal te zijn. Dus onze gids had ook een beetje last van cultuurshock geloof ik 🙂 .
Na de zoutvlakte zijn we naar het dorpje hier in de buurt gegaan om daar even rond te hobbelen. Alle dorpjes hier in de buurt zijn rond een oase gebouwd en ze hebben dus allemaal een permanente rivier die erdoorheen loopt. Daar maken ze kanaaltjes mee zodat het water gedistribueerd kan worden. In het dorpje waar we waren was pas geleden een overstroming geweest. Het riviertje dat uit de andes komt, was enorm geworden en had nogal wat langs de oevers verwoest. Je kon de donkere stukken op de muren van de huize nog zien, waar het water was gekomen. De regering was te hulp geschoten, want doordat er zoveel bomen en andere troep naar beneden waren gekomen, was de rivier verstopt geraakt en hadden ze opeens geen water meer. En dus ook geen mogelijkheid om landbouw te bedrijven, alles lag plat. Het schijnt “once in a blue moon” te gebeuren, maar nu hebben ze wel een hek neergezet aan het begin van het dorp, zodat het niet meer allemaal naar binnen komt. Hopelijk is het hek sterk genoeg over tientallen jaren…
We mochten ook nog even de huis-lama voeren die in een winkeltje gehouden werd. Schattige beestjes zijn het toch, zolang ze niet spugen 🙂 .
Daarna zijn we terug naar het huisje gegaan, waar we even lekker konden relaxen en lunchen.
Na de lunch zijn we even een dutje gaan doen. Jeroen had echt rust nodig en ik kan altijd slapen, dus hebben we lekker even in bedje gelegen. Dat hielp voor geen meter, en Jeroen liep als een zombie met me mee naar de receptie om half vijf. We werden weer opgehaald voor een tripje naar Death Valley en Moon Valley. Eerst Death Valley, waar we een wandelingetje doorheen hebben gemaakt. Daarna Moon Valley, waar we ook doorheen gewandeld hebben, en daarna op een heuvelrug de zonsondergang bekeken. Het was er prachtig, ik laat de foto’s maar weer voor me spreken. Met Jeroen ging het in de loop van de dag wel beter. Het lijkt er toch op dat hij gewoon heeft moeten wennen aan de hoogte omdat hij nog niet helemaal fit was. Het gaat nu langzaam toch steeds beter.
’s Avonds toen we terug kwamen zijn we meteen gaan eten en daarna weer in bedje gekropen. Morgen hebben we helemaal niks te doen! Dat wordt afzien bij het zwembadje denk ik… 😉 .
Geef een reactie