Vanmorgen zijn we weer vroeg opgestaan, maar volgens mij iets minder vroeg dan ik gisteren dacht… De wekker stond op half zeven, want om acht uur zouden we worden opgehaald voor de reis richting Torres del Paine. Het was geen privé transfer volgens de reisbescheiden, dus we bereidden ons voor op wat andere toeristen die met ons mee mochten rijden 🙂 .
Klokslag acht uur kwam er iemand vragen om de familie Benderkeer. “Nee, zijn wij niet” zei ik. Maar Jeroen was een stuk scherper en die zei: “Ja, van der Geer, dat zijn wij!”. Haha, niet verwacht dat ze mijn meisjesnaam zouden gebruiken en er ook nog één woord van maakten en met een B. Creatievelingetjes, die Argentijnen.
We werden in de auto gezet en gingen op pad. Volgens google maps was het drie uurtjes rijden en dan zouden we in ons volgende all-in hotel aankomen, dus we hadden geen lunch geregeld. Naïef als we zijn… Toen we twee uurtjes op weg waren, kwamen we bij een restaurantje, waar we wat koffie konden nemen en eventueel wat eten. 
Maar het was pas net over tienen, dus wat eten was niet nodig, en we namen alleen wat koffie en wat koekjes. Vrij snel stonden we weer buiten met de mededeling dat we wat ons betreft wel weer verder konden rijden. Maar de chauffeur liet ons met handen en voeten weten dat we nog even moesten wachten. Vonden we prima, wij bleven wel even buiten staan. De wind was behoorlijk koud weer, maar de zon scheen ook, dus het was best lekker zo. Na een poosje kwam de chauffeur weer naar buiten, maar nu met een collega die wel engels sprak. Die legde ons uit dat we met twee auto’s naar de grens zouden gaan, en dat we nog even moesten wachten. En dat de grens pas om half 1 open zou gaan, dus dat het nu nog geen zin had om te vertrekken. Oké dan. We zijn maar even buiten blijven staan, want daar was het toch het prettigst. Rond half 12 zijn we vertrokken. We reden naar de Argentijnse grens, moesten een hokje in, kregen wat stempels en gingen weer naar buiten. Soepeltjes, niks aan de hand. Maar toen was de Chileense grens aan de beurt. Daar ging het een stuk minder soepel. De auto werd vlak bij de slagbomen neergezet. Die zaten dicht, want de grens was blijkbaar nog dicht. 
Een grens met openingstijden. Er stonden een boel auto’s en bussen te wachten, en in het hokje stonden ook een heleboel mensen te wachten. De chauffeur liep eerst naar binnen en vroeg ons even te wachten. Na een paar minuutjes kwam hij naar buiten, al wapperend, dat we naar hem toe moesten komen. 
Blijkbaar mochten we voorpiepen want we liepen iedereen voorbij naar het loket, waar we meteen geholpen werden. We kregen weer een stempel en dachten: “Kat in t bakkie”. Maar niets was minder waar… We gingen in de auto zitten en de chauffeur zei ons weer dat we moesten wachten. En dat duurde lannnggggg. Op een gegeven moment kwam er een mannetje met een oranje vestje aanlopen, die de poort even opendeed voor wat auto’s. Wij zoeken naar onze chauffeur, want wij wilden ook wel weg. Nergens te bekennen die man. Hoe langer het duurde hoe geïrriteerder we raakten. Als anderen erdoor mogen, dan kunnen wij toch ook verder? Na veel te lang wachten kwam onze chauffeur er weer aan, hij stapte in en reed de auto dichter naar het hokje toe. Hij stapte uit en zei: “Bags!”. We moesten onze tassen pakken en mee naar binnen nemen, waar ze werden gescand. Hier stond weer een lange rij. De chauffeur probeerde nog om ons voor te laten dringen, maar dat lukte niet. Uiteindelijk ging de rij redelijk snel. Daarna stapten we in de auto, kwam er iemand de auto controleren en daarna mochten we eindelijk door de poort. Wat een feest! Al met al heeft het bij de Chileense grens meer dan een uur geduurd. Maar voor ons gevoel was het nog veel langer 😀 .
We reden verder richting ons hotel, kwamen een splitsing tegen en de chauffeur ging in de ankers. Hij rommelde wat in zijn spullen en toverde een landkaart tevoorschijn, waar hij ingespannen op ging zitten staren. Hij wist de weg niet! 😀 😀 . We moesten erg lachen. Er kwam een bus voorbij en onze chauffeur stapte vlug uit om de weg te vragen. Daarna reed hij terug naar de splitsing en ging linksaf. Na een paar kilometer stond daar inderdaad de naam van ons hotel.
We werden naar de kamer gebracht en vielen achterover van verbazing! Wat een prachtige kamer en wat een supermooi uitzicht! Het deed ons een beetje denken aan Mount McKinley in Alaska, daar hadden we ook zo’n prachtig uitzicht op de berg.
We hebben onze spulletjes neergezet en zijn meteen even naar het burootje gelopen waar we de excursies konden boeken. Dit hotel heeft excursies inclusief, maar die moesten we dus nog wel uitkiezen. Jeroen had al een selectie gemaakt, dus we vroegen of we konden boeken. De man vertelde ons dat er een excursie op het punt stond om te vertrekken, de Hunter trail. We konden nog mee… En aangezien we weer een hele dag in de auto hadden gezeten, hadden we erg de behoefte om onze beentjes te strekken, dus we hebben wat spulletjes opgehaald uit de kamer en zijn meteen meegegaan.
We reden eerst een stuk naar vlak na het begin van het nationale park. Daarna kon de wandeling beginnen. Het was eigenlijk gewoon een eenvoudige wandeling door het prachtige landschap, waar we de Guanaco’s goed van dichtbij konden bekijken. Ook struisvogels waren van de partij en nog wat andere wazige vogels. Er waren twee ouwe knarretjes bij, dus de wandeling ging helaas niet heel vlotjes, maar we waren in ieder geval lekker buiten. 
Halverwege kwamen we bij wat rotstekeningen van ongeveer 8.000 jaar oud. Da’s wel lang geleden. Waarschijnlijk gemaakt met Guanaco-vet 🙂 . Daar kregen we een lekker bakkie thee en een chocoladekoekje, waarna we weer verder wandelden. Het was best koud en er stond een enorm harde wind. Als je bleef bewegen dan was het wel te doen. Helaas gingen de ouwe knarretjes niet zo heel hard, waardoor het lastig was om het warm te houden. Maar toch was het een lekkere wandeling, we waren enorm toe aan even wat activiteit.
Toen we terugkwamen bij het hotel hebben we meteen de excursies geboekt. Morgen gaan we een fikse wandeling maken naar de voet van de Torres. Overmorgen gaan we alleen ’s middags op pad, lekker ontzettend uitslapen dus. En de dag daarna maken we een lange dag richting de French Valley (of: French Belly zoals ze hier zeggen 🙂 ). De dame die ons inboekte was gehandicapt en ze vertelde dat dat pas drie jaar geleden was gebeurd. Ze had een ongeluk gehad. Voor die tijd was ze hier altijd gids geweest, had de hikes gedaan en de fietstochten enzovoorts. Maar nadat ze dat ongeluk had gekregen kon ze niet meer lopen en moest ze 2 jaar revalideren. Nu was ze weer aan het werk en ze probeerde positief te blijven en zich voor te houden dat ze ooit weer zou kunnen lopen. Ze was best emotioneel toen ze dat vertelde, ik vond het heel indrukwekkend. Ze leek zeker niet bij de pakken neer te zitten, knap hoor.
Ze gebood ons om meteen naar de spa te gaan, want die was schitterend zei ze. En dat was geen woord gelogen, er was een sauna, een turks stoombad en een infinity pool, waar we enorm van genoten hebben.
Na het heerlijke bad zijn we gaan eten en gaan slapen. Morgen weer vroeg dag… 🙂
Geef een reactie