Reis naar El Calafate

Vanmorgen stond de wekker op half 8. We zouden om negen uur worden afgehaald om naar het vliegveld gebracht te worden. Dat lukte prima, de gids-dame bracht ons helemaal naar binnen en had zelfs al online voor ons ingecheckt. Helemaal prima geregeld dus.

In de auto onderweg naar het vliegveld zei ze al dat het vliegtuig vertraging had. En dat bleek te kloppen. In eerste instantie zou het vliegtuig om elf uur ongeveer vertrekken. Dat lukte niet, toen we aankwamen stond er vijf over twaalf. Dat lukte ook niet, en uiteindelijk was boarding geloof ik pas om kwart voor twee afgerond. Op dat tijdstip hadden we dus al een behoorlijk lange dag achter de rug van wachten, en wachten. Volgens de gids was het weer op de plaats van oorsprong van het vliegtuig slecht geweest waardoor het was vertraagd. Alleen, de hele tijd dat we zaten te wachten, stond dat vliegtuig aan de gate. En met datzelfde vliegtuig vertrokken we even later. Ik denk dus eigenlijk dat er gewoon iets stuk was aan het vliegtuig dat eerst gerepareerd moest worden. Maar ik kan het mis hebben hoor. In ieder geval zat ik er niet zo mee 🙂

Na ruim drie uur landden we in El Calafate, het vliegveld konden we prachtig zien liggen naast het mooie blauwe meer, het Lago Argentino. Dat belooft wat, de omgeving is nu al heel mooi. Wel weer een cultuurshock, want vanmorgen waren we nog in een grote drukke stad, vanmiddag zijn we weer in de prachtige natuur. Ik geloof niet dat ik het nog helemaal begrijp 🙂 .

Eenmaal geland werden we opgewacht door weer een nieuwe gids. Zij bracht ons in een half uurtje naar het hotel. We kwamen door El Calafate en ook dat is weer een vreemde gewaarwording. Ik kreeg een beetje wild-west gevoel bij het stadje, het is heel kleurig en ruim opgezet, alles laagbouw, en ik vind dus dat het een beetje wild-westerig aandoet. Ik kan het ook niet goed uitleggen eigenlijk.
De chauffeur zette ons af bij het hotel, waar we onze prachtige suite mochten betrekken. We hebben vanuit de kamer echt een supermooi uitzicht op het meer. De kamer is ook superluxe, het ruikt heerlijk, er is een mooi rond bad en een regendouche en de sfeer in de kamer is heerlijk. Ik denk dat we hier maar even een paar dagen blijven 😉 .

Na een lange dag wachten en zitten hadden we beiden zin om even de beentjes te strekken. We hadden aan de gids gevraagd waar we konden hardlopen, en ze zei eigenlijk overal. Het is geen enkel probleem om hier lekker even een stukje te hollen. Dus we trokken vol goede moed onze sportkleertjes aan en togen naar buiten. We holden samen de straat uit, Jeroen was van plan een beetje met me mee te hollen, maar dan wel rondjes om me heen zodat hij toch zijn eigen tempo kon lopen. Leek ons wel gezellig. Na een paar straten dacht een hond: hé, dat is leuk, ik doe ook mee! Het beest holde met Jeroen mee. Hij probeerde hem nog weg te jagen, maar het lukte niet. Het was een zwerfhond, een van de vele bleek later. Want een klein stukje verderop kwam er een (engere) hond ook meelopen. Ik vond het maar niks, ook omdat rabiës hier een probleempje is, en je weet nooit wat die hondjes doen. Toen Jeroen voor de derde keer werd belaagd door een enorme hond, haakte ik af. Ik ben terug gewandeld naar het hotel. Gelukkig was het bergop zodat ik nog een beetje het gevoel had dat ik wat deed. Het grootste deel kon ik toch nog hollen omdat er geen honden meer in de buurt waren. Maar met een kwartiertje stond ik alweer binnen. Zo balen, ik had zo behoefte aan even lekker sporten! Jeroen is wel doorgerend en nam uiteindelijk twee honden mee naar het hotel…

Toen ik weer in de hotelkamer was stond het bad glanzend op me te wachten, en dat maakte heel veel goed! Ik heb er even lekker van genoten.
Daarna zijn we in het restaurant Lamb gaan eten, want dat is de lokale lekkernij. En dat smaakte inderdaad heerlijk. Inmiddels was het al laat geworden en zijn we lekker gaan slapen.