Lange reisdag

Vrijdagmiddag om 4 uur was het eindelijk zover. We konden vertrekken richting schiphol voor onze reis naar Argentinië en Chili. We hadden Holiday Valet Parking gereserveerd, dus we konden tot bijna in de vertrekhal doorrijden, dat was erg handig.
We zijn meteen maar helemaal doorgehobbeld naar de gate. Het was nog bijna leeg en we hebben een lekker plekje bij het raam uitgezocht. Het vliegtuig stond ons al op te wachten.
Eerst ging Jeroen een rondje wandelen en hij kwam terug met wat lekkers te eten, het was inmiddels etenstijd. Daarna ben ik een stukje rondgewandeld en heb wat tictacjes gekocht. Altijd lekker voor onderweg.

Ik geloof dat het om half acht boarding time had moeten zijn, maar op dat moment werd er omgeroepen dat de cabin-crew nog niet compleet was en dat het boarden daarom nog niet kon starten. Maar, aangezien er iets werd omgeroepen, ging iedereen meteen in de rij staan. Zuuccchhhttt 🙂 . Na 20 minuten wachten kwamen 4 of 5 crewmembers op het gemakje aanwandelen. Staking waarschijnlijk, en dat vonden we niet zo heel grappig. We zaten te popelen om gewoon lekker in het vliegtuig te zitten en onderweg te zijn. Maar goed, met een fikse vertraging konden we toch weg. (hieronder zie je een 360 graden foto. Met je muis kan je erop klikken en slepen, zodat je rond kunt kijken in de foto. Rechts onderin is een knopje, als je daarop klikt zie je hem beeldvullend. Nieuwe gadget 🙂 ).

We hadden comfort class geboekt en ik dacht gezien te hebben dat we samen op een rij zouden zitten, terwijl de rijen achter ons drie stoelen hadden. Maar dat bleek niet het geval, er zat iemand naast ons, dus dat was een beetje jammer. Maar we hadden een zee van beenruimte, ik kon met gestrekte benen niet eens het muurtje voor ons bereiken. Dus dat was dan wel weer lekker.

Achter ons zaten drie skandinavische dames zich te bezatten. Een van de drie was blijkbaar jarig en dat moest iedereen horen (happy birthday zingen ze daar blijkbaar ook).  Ze hadden het ontzettend gezellig en dat kon je vooral merken aan het volume dat ze voortbrachten. Ik kreeg er acuut hoofdpijn van. Maar goed, er is altijd wel een reden te verzinnen waarom vliegen niet prettig is, dus doorbijten maar. De vlucht ging verder heel voorspoedig. We landden uiteindelijk toch nog 15 minuten te vroeg, en er was nauwelijks turbulentie of ander gedoe. In het begin van de vlucht werd er wel een dokter opgeroepen door de crew, en er liep nog iemand met een AED langs, maar ik kreeg de indruk dat dat met een sisser is afgelopen.

Na de landing pikten we de koffers op en zijn we naar het meetingpoint gelopen. Daar stond een knappe dame op ons te wachten, die ons al babbelend naar het hotel bracht. Ze zei dat het niet druk was op de weg omdat het weekeind was, maar prompt kwamen we toch in een file terecht. Deze was veroorzaakt door een ongeval, waarvan we de slachtoffers op de brancards helaas konden zien liggen. Dat was best heftig om te zien.

Eenmaal in het hotel bleek dat er nog geen kamer beschikbaar was. Wat een ellende! Dat hadden we vantevoren niet bedacht, als we dat wel hadden gedaan hadden we er zeker een gereserveerd. Maar nu moesten we in het hotel drentelen tot er een kamer schoon was. We waren rond half 9 ’s morgens in het hotel en de receptionist voorspelde dat er om 12 uur een kamer klaar zou zijn. We mochten de koffers achterlaten en zijn toen eerst maar een rondje door het park gaan wandelen. Dat was toch ook wel een mooie gelegenheid om even te wennen aan het feit dat we opeens in Zuid-Amerika waren. Iets wat overigens nog niet helemaal lukte. 🙂

Na de wandeling door het park (met een prachtige rozentuin) heb ik mijn bikini aangedaan en ben ik lekker bij het zwembad op een bedje gaan liggen doezelen en lezen. Jeroen ging een stukje hardlopen in het park. Na 5km kwam hij moe maar voldaan weer bij me zitten. Drie kwartier later dan gepland was de kamer klaar en zijn we gaan douchen en omkleden voor de biketour door Buenos Aires, waarvoor we drie kwartier later werden opgehaald.

Voor de biketour zouden we iemand ontmoeten op het St Martin plein bij het monument. Deze meneer Martin heeft de onafhankelijkheid geregeld voor onder andere Argentinië, dus hij was nogal popi. Toen we bij het monument aankwamen begon er een man  met een officieel plaatje op zijn t-shirt tegen ons te praten. Het was een gezellig praatje, waar komen jullie vandaan, spreken jullie spaans enzovoorts. Beetje amicaal doen met Jeroen om vervolgens mij een formuliertje in de hand te drukken over arme weeskindertjes en hoe ik kon doneren. Voor ons het moment om maar weer eens verder te gaan kijken. We begonnen ons inmiddels een beetje zorgen te maken over of we de biketour wel zouden vinden. Het plein was niet heel klein en de gids had gezegd dat we heel veel fietsen zouden zien, maar die zagen we nergens. Na twee keer het plein rondgewandeld te zijn, zagen we opeens wat fietsen staan, natuurlijk precies op de plek waar die man ons weggejaagd had. Dat bleek inderdaad onze fietsgids te zijn.

We kregen ieder een helmpje dat we natuurlijk niet opgezet hebben, onnozel als we zijn. En we konden op pad. De keuze was gevallen op het zuiden van de stad, met de haven en de rivier.  De knul die ons rondleidde bleek nederlands te spreken. Hij had vier jaar les gehad van een Nederlander en hij sprak het behoorlijk goed. Dus dat was heel leuk, in het begin was hij wat verlegen, maar uiteindelijk hebben we toch wel driekwart van de tijd Nederlands met elkaar gesproken.

We startten bij de haven. Deze was nogal breed gemaakt zodat er grote schepen terecht konden. Ze hadden alleen niet zo goed nagedacht, want de bruggen waren wel heel smal, waardoor de grote schepen er toch weer niet terecht konden. Jammer nou. Er hing wel een leuke sfeer in de haven, deze was een aantal keer uit de gratie geraakt maar nu in volle glorie hersteld.

We fietsten verder door de stad, de knul hield bijna zijn mond niet, vertelde honderduit over zijn eigen leven en over de stad. Het was heel gezellig. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alles wat hij zei helemaal meegekregen heb, want ik was inmiddels doodmoe. De fietstocht duurde uiteindelijk 4,5 uur, eigenlijk bijna voortdurend fietsen, dus ik denk dat we lekker zullen slapen vanavond. Om tien over half 5 zeiden we terloops tegen hem dat we om 5 uur opgehaald zouden worden van het St Martin plein en zijn reactie was dat we dat niet gingen halen. Hij schrok zich een hoedje, was helemaal vergeten ons te vragen wanneer we weer terug moesten zijn. Hij belde even onze reisagent en regelde dat we een uurtje later werden opgehaald. Zo konden we nog rustig even naar het Plaza del Mayo, waar de Dwaze moeders rondwandelden. Dat deel van de rondleiding door de stad was behoorlijk indrukwekkend. We zagen ook nog een monument voor mensen die gemarteld waren tijdens het regime van Videla. Dat was op de plek waar een ruimte was geweest waar dergelijke praktijken plaatsvonden, onder een viaduct. Het viaduct maakte zoveel herrie dat je de mensen niet kon horen schreeuwen. Handig… Tegenover dat monument was het monument van de waarheid gemaakt, als tegenhanger. Een indrukwekkende plek.
Ook hebben we de gekleurde huisjes gezien, huisjes die geschilderd zijn met resten van de verf waarmee schepen waren geschilderd. Daarom hadden ze allemaal verschillende kleuren, omdat de verf steeds op was.

Er hing daar een erg leuke sfeer, ik moest een beetje aan de Sacré Coeur in Parijs denken, vanwege de schilderijtjes enzo ook. Erg leuk om even rond te slenteren.
En verder hebben we het stadion in La Boca gezien, een voetbalstadion. Ooit waren de kleuren van de club zwart en wit, maar in dezelfde tijd was er nog een andere club die zwart en wit wilde als clubkleuren. Ze hebben het uitgevochten in een wedstrijd en de club uit La Boca verloor. De afspraak was dat ze de kleur zouden overnemen van de vlag van het eerste schip dat daarna zou arriveren in de haven. Dit was een zweeds schip, dus de kleuren zijn blauw en geel geworden 🙂 .

Na de tocht zijn we teruggebracht naar het hotel, waar we weer even onder de douche gedoken zijn. Het was ongeveer 27 graden en helemaal zonnig dus we hadden het van het fietsen behoorlijk warm gekregen. Na het douchen verzamelden we moed om te gaan dineren, maar ook dat is niet meer helemaal gelukt. Om half 9 zijn we lekker gaan slapen.