UT4M

Zo. Dat was m dan. Interessant…
Vanmorgen om kwart over vijf stond de wekker, we zijn rond kwart voor zes opgestaan. Dat was afzien hoor. Jeroen is sowieso niet zo goed in vroeg opstaan en ik had ook helemaal geen zin. Het bedje was te lekker. Maar goed, we hadden een doel, dus natuurlijk zijn we op tijd eruit gegaan. Spulletjes snel pakken, beetje eten en op pad naar de start. Dat was ongeveer 20 minuutjes rijden. De eerste parkeerplaats had nog maar 1 plaatsje over, ik denk dat die er speciaal voor ons lag. We hebben de auto neergezet en zijn naar de start gewandeld. Jeroen liet zijn startnummer scannen en na ongeveer een half uurtje kon hij van start.

Toen ik hem uitgezwaaid had, ben ik op mijn gemakkie naar het volgende punt gereden. Vorige keer duurde het 2,5 uur voor hij aangekomen was bij het eerste verzorgingspunt. Stel dat het nu sneller zou gaan, kon hij daar bijvoorbeeld om 9 uur zijn. Maar voor mij was het nog wel een uurtje wandelen naar dat punt, want er was geen weg naartoe waar onze auto overheen kon rijden. Dus ik heb de auto neergezet en omdat het pas kwart voor acht was, dacht ik dat ik het wel op tijd zou halen. Op het moment dat ik de auto had neergezet begon het te regenen. Wat zeg ik? Te plenzen! Het kwam met bakken uit de hemel. Gelukkig hadden we allebei een regenjasje mee, dus ik ben maar gewoon gaan lopen.

Na een uur en een kwartier lopen kwam ik bij de post. Ik hoorde wat gejuich, wat betekende dat de eerste lopers daar al langskwamen. En warempel, ik zag de man die ons gisterenavond anderhalf uur lang had verveeld, als een van de eersten langs komen hobbelen. Ik heb hem nog net niet laten struikelen 😉 😉 .

Om negen uur hoorde ik opeens mijn telefoon. Ik schrok me dood. Ik dacht natuurlijk meteen dat er wat aan de hand was. Dus ik nam op, hoorde een boel gekraak, schrok me nog meer dood en toen hoorde ik gelukkig Jeroen zijn stem. “Hoi, waar ben jij?” vroeg hij. Ja hallo! Vertel eerst maar eens waar jij bent!! Nou, hij was net boven aangekomen. En hij had er helemaal geen zin meer in. Hij zei het lijkt wel of ik de vierdaagse aan het lopen ben. Er lopen zoveel mensen in de weg, ik ben nog helemaal niet moe! En ik vind het helemaal niet leuk, ik kan mijn eigen tempo helemaal niet lopen, waarom doe ik dit eigenlijk. Dus ik probeerde nog, kom eerst maar hiernaartoe, naar dit eerste punt, en dan kijken we wel. Maar ik had er niet zo heel veel vertrouwen meer in.

Na nog eens twintig minuutjes ongeveer zag ik hem aan komen hollen. Hij liep er nog lekker fris bij, liep naar het scanpunt en kwam daarna naar me toe. Hij was er echt klaar mee, hij wilde niet meer verder. En aangezien in stond te vernikkelen van de kou omdat ik in de regen had gelopen en nu al een poosje stilstond, wilde ik wel weer naar beneden. En hij ging mee! En ik moest er zo om lachen! Hij heeft er een jaar voor getraind, is er vantevoren best nerveus voor geweest, en nu zegt ie ja, ik vind er geen bal aan, ik stop ermee. En dat ook terwijl het zoveel gemakkelijker gaat dan vorig jaar. 😀 😀 .
Hieronder een filmpje van het laatste stukje:

Dus we zijn vrolijk saampjes weer naar huis gereden, hebben daar lekker gedoucht en daarna heb ik hem nog even een goeie sportmassage gegeven. Echt nodig was het niet zei hij, want hij had niet zoveel gedaan (1500 hoogtemeters ahum). En nu zijn we lekker aan het relaxen in het appartement. Het weer is dus niet zo goed, maar voor morgen is lekker weer voorspeld. Morgen lekker relaxen in de zon dus, en overmorgen weer naar huis.

Het loopt allemaal weer niet precies als verwacht, maar we hebben het enorm naar ons zin. Dus wie maakt ons wat 😀 .

Als er morgen niks bijzonders gebeurt heb ik niks te bloggen, dus ik ga er maar even vanuit dat dit het laatste verhaaltje is voor deze vakantie. Bedankt voor het meelezen 🙂 En tot in November, vanuit Argentinië!