Ons appartement verkocht

Vandaag was een vreemde dag.
Klik op “Lees meer over dit bericht” of op de koptekst “Ons appartement verkocht” om de rest te lezen…

De wekker stond op 8 uur zodat we nog even lekker konden “snoozen”. Om 9 uur zijn we opgestaan en naar het ontbijtzaaltje gewandeld. Er was een klein ontbijtje beschikbaar met scrambled eggs en bacon, wat yoghurtjes, koffie, wat broodjes, eigenlijk best compleet. Dus ik heb lekker genoten van vieze bacon en Jeroen nam yoghurtje en wat broodjes.

Na het ontbijt werd onze auto voorgereden en hebben we ons boeltje gepakt. Het was nog ongeveer 3 uur rijden, dus dat viel mee. We zouden er om 1 uur zijn dan, en om 3 uur was de afspraak met de notaris, dus dat moest te doen zijn. Ongeveer halverwege begonnen we daar enigszins aan te twijfelen. Er stond al op een bordje dat er een ongeluk was gebeurd verderop en dat we naar 107.8 moesten luisteren. Ja, prima, dat konden we wel doen, maar dat verstonden we toch niet! 😀 . Dus we hebben de radio maar uitgelaten, op hoop van zegen. En we kwamen warempel in een fikse file terecht. We stonden een hele tijd stil en op een gegeven moment begon het heel langzaampjes te rijden. Op de navigatie stond dat de file 21 km lang was en we deden over de eerste kilometers zó lang, dat we de afspraak nooit meer zouden halen. Wij in de stress. Maar na nog een paar kilometers moesten we allemaal naar de linkerbaan en zagen we politiewagens staan. Er was naar het leek een eenzijdig ongeluk gebeurd met een vrachtwagen. Deze was helemaal aan diggelen, ik denk niet dat de bestuurder er levend uitgekomen is. Dat was nogal een schok, we waren er beiden behoorlijk misselijk van.
Toen we eenmaal, na een uur, weer op gang waren bleek dat we de afspraak wel konden halen, we zouden om ongeveer 2 uur bij het appartement zijn. En dat klopte, inchecktijd was vanaf 2 uur dus dat kwam goed uit. We volgden het bordje “parkeren Citadines” want we moesten toch de auto ergens kwijt. We reden een supersmal straatje in en kwamen een slagboom tegen. Tja. Achteruit? Nee. Vooruit? Nee. Lastig… 😀 . Dus ik ben snel naar de receptie gegaan om de code van de slagboom te halen terwijl Jeroen in de auto bleef zitten. Gelukkig kwam er niemand aan, dus toen ik terugkwam konden we de auto binnen zetten. Er was een binnenparkeerplaats en een buitenparkeerplaats. We hebben eerst binnen geprobeerd, maar dat was allemaal zo krap dat we er niet echt zin in hadden. Daarom hebben we hem maar buiten neergezet. Daarna zijn we in gaan checken. Het was inmiddels iets voor half 3 toen bleek dat onze kamer nog niet klaar was. Of we even wilden wachten vroegen ze. Nou… We hebben een afspraak om 3 uur ergens anders. Ach het duurt echt niet lang hoor, werd ons bezworen. Na een kwartier hebben we onze koffers bij ze ingeleverd en zijn weer in de auto gestapt naar onze afspraak. Ik had eigenlijk enorm de behoefte om me er even rustig op voor te bereiden, maar dat is dus niet gelukt.

Toen we bij de notaris aankwamen werden we met open armen ontvangen. Dat was heel leuk, de man vond het duidelijk heel erg leuk om ons nu eindelijk eens in levenden lijve te ontmoeten. We hadden tot nu toe alleen nog maar mailcontact gehad.
Hij bracht ons naar een ruimte waar de kopers op ons zaten te wachten. Dat bleken ook hele leuke Franse mensen te zijn. Hij had een deel van zijn jeugd in Prapoutel doorgebracht en had dus een emotionele band met het dorpje. Dat was heel leuk om te horen. Ze gingen met pensioen en zouden een groot deel van de tijd in het appartement gaan doorbrengen. Ook hun kleinzoon zou bij ze op bezoek komen, een klein kereltje dat net een beetje leerde skieën, ik zag het voor me. Dus dat was heel leuk om te zien, het appartement komt ontzettend goed terecht.
De notaris was heel aardig en probeerde voor zover het hem lukte alles netjes uit te leggen. We hadden het meeste al thuis begrepen, dus dat ging prima, de voorbereiding was voldoende om hier doorheen te komen. Maar omdat er geen vertaling was en wij de notaris hadden gemachtigd om te tekenen voor ons, moest hij tekenen en niet wij. Wij vonden het prima, op voorwaarde dat we ze op de foto mochten zetten 🙂 . En dat mocht.
Na het tekenen zei hij dat het appartement nu officieel niet meer van ons was. 🙁 . Dat was toch voor mij een behoorlijk moeilijk moment. Ik moest wel even een traantje wegpinken en ben dat gevoel eigenlijk de hele middag niet meer kwijtgeraakt. Het is toch niet zomaar iets.
Na het tekenen kregen we drie dikke zoenen van beide kopers (Jeroen ook van allebei 😀 ) en hebben we afscheid genomen. Ze gingen dolenthousiast meteen op weg naar het appartement. Wij gingen nu eindelijk terug naar het appartement om de sleutel te vragen.

In het appartement zijn we even gaan bijkomen van de reis en de verkoop. Jeroen heeft weer wat olympische spelen gekeken en ik heb mijn spulletjes in de kast gedaan. Het is best een aardig appartement, een beetje basic en een beetje smoezelig, maar best aardig. Geen airco en dat is wel jammer omdat we in het hotel wel airco hadden en nu een beetje verwend zijn 🙂 .

Toen we weer een beetje bijgekomen waren zijn we naar het park bij het stade des alpes gewandeld. Daar is nu al wat bedrijvigheid omdat gisteren de eerste loop al is gestart. De finish ligt ook al klaar, deze keer ietsje anders dan vorig jaar,maar dat mag de pret vast niet drukken. Daarna zijn we teruggewandeld naar de supermarkt tegenover het appartement om de boodschapjes voor het avondeten en het ontbijt te doen. Lekker yoghurtje en vanavond iets makkelijks. Daarna zijn we lekker gaan cocoonen op ons balkonnetje en op tijd in bedje gekropen, helemaal moe van de toch wel heftige dag.