Leren langlaufen

Vanmorgen zijn we weer bijtijds opgestaan. Om half 11 moesten we bij de skiverhuur zijn omdat we van daaruit de langlauftocht zouden starten. We hadden goed geslapen en ik had er zin in.

We moesten eerst een formuliertje invullen en ondertekenen met onze lengte, gewicht, leeftijd en ik weet niet wat al niet meer. Daarna kregen we onze schoenen uitgedeeld, ik had twee maten groter nodig dan normaal. Onze instructeur, Reimer heette ‘ie geloof ik, zei dat we moesten zorgen dat ze niet te klein waren, anders kregen we koude voeten. Dus maar gewoon lekker zittende schoenen uitgezocht.

Daarna kregen we onze ski’s en stokken, die zijn ook voor een bepaalde lengte en gewicht bedoeld, dus dat werd allemaal netjes uitgezocht voor ons.

We gingen met Reimer mee naar buiten en hij legde ons uit hoe we de ski’s aan moesten doen. Dat lukte, maar ik stond wel gelijk een beetje wiebelig op de voeten 🙂 . We gingen naar de loipe toe en Reimer legde uit dat de ski’s gewoon in de loipe blijven, tenminste, dat is de bedoeling. En dat we dus ook als we wandelen, moeten zorgen dat die spoortjes heel blijven, anders worden de Finnen heeeeel erg boos! 😉 . Onder de ski zitten onder je voet een soort haartjes waarmee je kunt afzetten, als je je voet plat op de ski hebt en je gewicht erop, dan heb je grip. Zo zet je dus af, en dan moet je andere voet op de teen staan, zodat die je niet stopt in je glij. Zoiets is het geloof ik. Het lukte aardig moet ik zeggen, in het begin wat onwennig, maar later ging het steeds beter. Bij mij tenminste, want Jeroen had er enorme moeite mee. Hij is zo gewend om te doen wat normaal en soepel voelt, en met deze dingen in spoortjes lopen dat is zó niet gewoon, dat het hem niet goed lukte. Hij vond er na 100m dus al geen bal meer aan. Gelukkig was hij niet de enige die in eerste instantie niet vooruit kwam, dus hij kon iedereen aardig bijhouden. Na een poosje kwamen we bij een heuveltje omhoog en kregen we uitleg hoe we dat moesten doen. Eigenlijk gewoon een beetje hollen met je voeten steeds plat op de grond, en veel steun van je stokken. Nou, dat ging aardig. Inmiddels had ik het wel snikheet gekregen, dus ik heb nog even een laagje uitgetrokken.

Even verderop was een stuk dat omlaag ging. Er was een weg onderaan, dus Reimer zou ons in de gaten houden en roepen als we moesten stoppen. Je ski’s in een v-vorm met de punt naar voren en zo rem je gewoon. Jaja, ik had een prachtige v-vorm, maar remmen ho maar. Gelukkig zei Reimer dat ik over kon steken dus ik hoefde eigenlijk niet te remmen. Anders had ik sneeuw kunnen happen waarschijnlijk 😀 .

Weer wat verderop was er nog een stuk omhoog dus ik begon weer te hollen. Maar ik kwam gewoon niet vooruit! Het was zo steil dat ik steeds weer naar beneden gleed. Ik had inmiddels ook al heel erg vermoeide armen, dus ik redde het niet. Er was nog een techniek, namelijk de v-vorm maar dan met de punt naar achteren en dan zo naar boven. Nadat ik een mooie uitglijer had gemaakt in de sneeuw, heb ik daar maar mijn toevlucht in gezocht. En dat ging wel goed. Even verderop heb ik nog een stukje met de andere techniek gedaan en daardoor was ik doodop toen ik boven was! Wat is dat zwaar zeg, sowieso is het langlaufen best intensief. Maar ik vond het hartstikke leuk!

We waren die bult opgegaan om om te draaien en er weer even hard af te skiën. Nou, niet even hard denk ik, een stuk harder 😀 . Gewicht op het midden houden, niet in de bocht mee gaan leunen want dan vliegt je ski uit de loipe. En aan het eind van de bult een harde gil geven, dan raak je lekker je energie kwijt en kan de volgende naar beneden suizen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik was de derde die naar beneden gleed, gaf een harde gil en gleed de eerste twee voorbij. Ik wilde wel stoppen maar ik zat in de loipe dus van een v-vorm kon geen sprake zijn, dan zou ik heel Finland op mijn dak krijgen waarschijnlijk 😉 . En met de stokken voor je prikken was ook niet toegestaan, als je pech hebt vlieg je er dan met een noodgang overheen. En dan val je ook op de loipe dus heb je ook heel Finland achter je aan 😀 😀 . De andere twee bleken op ongeveer dezelfde plek gevallen te zijn. Het bleek dat je, zodra je de gil had gegeven, het gevoel had dat je er was. Je verliest je concentratie en hopsa! je gaat onderuit. Het was hen gebeurd, en het gebeurde bijna iedereen. Ook Jeroen ging hard onderuit, ik schrok me rot, hij bleef ook nog even stil liggen. Ik vreesde voor zijn knieën, maar uiteindelijk bleek hij zich gelukkig geen pijn gedaan te hebben. Er zijn beelden van, maar ik heb geen toestemming ze te tonen 😉 🙂 . Er was er, van de acht beginners,  nog eentje die ook bleef staan, de rest ging als dominostenen op precies dezelfde plek onderuit. Ik kon er niks aan doen, ik moest er ontzettend om lachen. Een persoon had zijn arm een beetje bezeerd, dus dat was niet zo leuk, maar ook dat leek wel mee te vallen. Reimer vond ons extreem goed natuurlijk 😉 maar had nog nooit een groep gehad waarvan iedereen onderuit ging 😀 😉 . Records zijn er om gebroken te worden niet waar?

Hier de route die we hebben gedaan. Ik heb het eerste stukje gemist, dus dat staat er niet op.

Na die heuvel hadden we ongeveer twee uur geskied en waren we terug bij de verhuur. We leverden onze spullen weer in en gingen bij de buren met z’n allen nog even wat drinken. Reimer haalde het op en we kregen er ook nog een lekkere donut of appel-achtig-ding bij. Dat was heerlijk genieten na de inspanning.

Aangezien Jeroen en ik allebei behoorlijk moe waren, ik vooral in de armen en Jeroen vooral van het gedoe dat zo niet goed voelde, hebben we gezegd dat we vanmiddag niet gingen ijsklimmen. We hadden er geen zin in, want veel te moe, en we zagen er toch al een beetje tegenop. Jeroen omdat hij het al eens gedaan had, en ik vanwege de hoogte. En aangezien we vakantie hebben, kozen we ervoor om het maar niet te doen. We hebben in de hut lekker het haardje aangestoken en zijn even op gaan drogen. Daarna is Jeroen gaan hardlopen en ben ik rustig in ons stamcafé even lekker gaan internetten en bloggen. Toen ik het zat was, ben ik terug gewandeld naar de hut. Vlakbij de hut kwam ik Jeroen tegen, die had gelopen en gedoucht en was onderweg naar mij en het internet. Dus ben ik weer mee teruggelopen en hebben we nog lekker een cappuccino genomen. Normaal gesproken sluit de tent om 17.00 uur, maar deze keer zou er een concert zijn, en waren ze tot 20.00 uur open. Dus zijn we er nog even blijven eten en daarna zijn we gaan cocoonen in de hut, met het haardje aan.