Vandaag was weer een heerlijke dag. We zijn redelijk bijtijds opgestaan omdat we om half tien bij de sneeuwscooters moesten zijn. Extra warme kleertjes aan, zonnebril mee en wat lekker warme thee. Ook onze rijbewijzen zaten in onze zakken, die heb je nodig voor zo’n scooter.
Toen we aankwamen kregen we een overall, helm, dikke handschoenen, dikke sokken, een boevenlapje voor over je hoofd voor de warmte en gevoerde laarzen. Een lekker warme uitrusting, maar we moesten er nog wel wat warms onder aanhouden zei de dame die het boeltje uitdeelde. Vooral de passagier zou het koud krijgen. Gelukkig had ik daar al rekening mee gehouden, ik heb tegenwoordig wat ervaring met kou, dus ik had ongeveer vijftig laagjes aan en een jas.
Dat bleek uiteindelijk maar net warm genoeg voor de passagierszijde. Toen we allemaal aangekleed waren, de mensen waar we gisteren zo lang op moesten wachten waren weer het laatste, kregen we uitleg over de scooters. Je moet sturen en gassen en soms gas loslaten. Daar komt het ongeveer op neer. Niet zo heel ingewikkeld zou je zeggen. Tenminste, als je Annette niet achterop hebt, want die vindt alles eng 😉 . Dus we klommen op ons ijzeren ros, Jeroen voorop, ik achterop.
We zaten redelijk aan de achterkant van de sliert, dus we moesten flink doorrijden. En omdat ik helemaal geen gevoel had bij hoe hard je kon remmen met dat ding, vond ik het doodeng en zat ik de hele tijd maar te roepen dat het langzamer moest en met meer afstand 😀 . Zucht. Arme Jeroen. We gingen dus ook niet zo heel hard, maar het was wel een hele leuke rit van ongeveer een half uur. Regelmatig stopten we even om te kijken of iedereen er nog bij was in de sliert. 1x moesten we een weg oversteken en verder was het gewoon door het prachtige bos rossen. Toen ik het eigenlijk net iets te koud begon te krijgen, waren we bij de husky-farm.
We stapten af en konden even naar de wc. Ja, ga er maar aan staan, dikke overall, dikke skibroek, dikke jas, alles dik en dan naar de wc. Dat duurt dus eventjes 😀 . Maar gelukkig was het in het toilet lekker warm, dus het was geen straf om daar even op te warmen.
Daarna kregen we wat uitleg over het sleetje-rijden. De hondjes willen vooral graag vooruit, dus je hoeft niet veel te doen. Een beetje sturen met je gewicht, als je achterop staat tenminste, en remmen als het nodig is, of als de slee de honden in dreigt te halen. En een beetje helpen als ze langzaam gaan, meesteppen dus. Als je in het sleetje zit, mag je vooral lekker blijven zitten, handjes en voetjes binnenboord.
Jeroen was de eerste bestuurder, ik ging in het sleetje zitten. We hadden de laatste slee, en die was niet voor niks het laatste. Toen we stonden te wachten, waren de hondjes lekker rustig. Ik denk dat ze eigenlijk iets te relaxed waren, want we waren de rest na de start bijna meteen kwijt en het duurde steeds heel lang voor we ze weer hadden ingehaald 😀 .
Maar wat is dat geinig, zo achter zes hondjes aan! Ze hollen alsof het een lieve lust is, en je moet echt flink op de rem staan om ze tot stoppen te overtuigen. En dan kijken ze een beetje verongelijkt om, waarom stop je nou? 😀 . Als ze nodig moeten dan doen ze dat gewoon tijdens het hollen. Daar heb je dus prima zicht op en je moet oppassen voor de spetters (viel wel mee hoor 😀 ). Erg enthousiaste diertjes.
Op een gegeven moment kwamen we om een hoekje zeilen en zagen we twee mensen lopen. Hé, die hadden we toch eerder op een sleetje zien staan? Uiteindelijk bleek dat het sleetje omgegaan was en dat ze eruit gevallen waren. De honden waren doorgelopen, dus ze moesten een stukje lopen. Even verderop stonden alle sleeën te wachten, inclusief de lege slee waar zij ongetwijfeld heel elegant uitgevallen waren. Wij gingen de mensen voorbij en stopten in de rij, onderweg raapte Jeroen nog met een soepele beweging een handschoen op die iemand verloren was. Toen ik hem even goed bekeek, bleek er een duim afgebeten te zijn. De persoon had zijn duim gelukkig nog, het was alleen de handschoen die zwaargewond was geraakt door een hap van een hond.
Nadat de mensen weer waren ingestapt zijn we verder gereden. Binnen no-time was iedereen weer uit het zicht. De eerste drie meter gingen onze poedeltjes heel hard, daarna raakte het flink in het slob/slop (?). Maar wat genoten we.
Toen we ongeveer op de helft waren, moesten we weer flink op de rem. Om een hoekje stonden ze plotseling stil, we schrokken ons dood, en het was tijd om te wisselen als we dat wilden. Dus ik stapte uit het sleetje terwijl Jeroen op de rem bleef staan, ik schoof naast hem op de rem, en Jeroen stapte eraf en ging in de slee zitten. Want al gaan ze langzaam, ze zijn er zo van tussen als je niet oppast. Even later gingen we weer verder. Het ging allemaal prima, totdat ik de boel even niet zo heel erg onder controle had, en de slee met een noodvaart richting 30cm hoge sneeuwwand langs het pad zag glijden, en alles wat ik ertegen deed, zorgde ervoor dat de rand alleen maar dichterbij kwam. Het duurde niet lang of ik zag Jeroen en het sleetje op de zijkant verder glijden en ik liep erachteraan. Gelukkig hadden we geen overenthousiaste hondjes, dus ze hielden even in zodat ik ze in kon halen. Jeroen krikte zich, terwijl hij nog in het sleetje zat, met één atletische (ahum, dat vond hij zelf 😉 ) beweging weer rechtop en ik was nog net op tijd om weer op de slee te springen. Meteen moest ik vol op de rem, want de rest stond vlak voor ons stil. Pfoeh! Dat ging maar net goed 😀 . Wat een avontuur 😀 😀 .
Na in totaal ongeveer een half uurtje op de slee kwamen we weer terug bij de farm. Daar kregen we een rondleiding langs heel veel prachtige honden. Ze hebben er wel 180. We belandden uiteindelijk bij de puppy’s. We kregen er drie in onze armen gestopt om lekker een poosje mee te knuffelen. Wat een schatjes zeg! 2 maandjes oud en lekker onnozel bijten op alles wat los en vast zit. En een heerlijk zacht vachtje.
Naderhand kregen we nog lekker wat koffie of thee met een koekje en konden we even opwarmen.
Even later sprongen we weer op de sneeuwscooter voor de terugreis. Deze keer mocht ik voorop. En aangezien ik dan zelf de controle heb, hadden we er lekker de vaart in deze keer. In het begin ging het nog een beetje stijfjes, maar toen ik een beetje op dreef was, konden we lekker lange stukken hard doorrijden. Toen we weer terug waren bij de scooterwinkel, klaagde iedereen die nu achterop had gezeten dat het deze keer veel harder was gegaan. De maximum snelheid was denk ik 55 km/u door het bos. Ik voelde me vooral richting Jeroen best schuldig dat ik op de heenweg zo had zitten paniekeren, maar Jeroen vond het wel oké, relaxt als hij is, gelukkig 🙂 <3 .
Toen we weer terug waren moesten we alle kleren weer uitdoen en inleveren en konden we terug naar de hut. We hebben daar de laptop even opgehaald en zijn toen weer naar onze internet hotspot gegaan, waar we ook even lekker een hamburgertje hebben gegeten. Daarna zijn we teruggegaan om te eten en te pakken voor ons nachtje in de iglo. Het is ongeveer –5 nu, dus dat valt wel mee, en het schijnen heerlijk warme slaap zakken te zijn volgens een stel dat bij de huskytocht was. Dus dat komt vast goed (praat ik mezelf moed in… 😉 ).
Al met al tot nu toe een fantastische dag! Een klein beetje rood gezicht van de zon, lekker rozig dus, en heerlijk genoten!
Geef een reactie