Vandaag wilden we lekker rustig aan doen, uitslapen en een beetje bij het zwembad liggen. We wilden ook een aan de Zambiaanse kant van de watervallen kijken.
Maarrrrr, het vroege opstaan van de afgelopen twee weken gooide roet in het eten. Van uitslapen was geen sprake, om zeven uur waren we allebei klaarwakker haha. We zijn maar opgestaan en op ons gemakkie gaan ontbijten. Dat was heerlijk, het ontbijt was ontzettend uitgebreid en we konden er lekker rustig aan doen. Na het ontbijt zijn we het beruchte pad weer overgegaan richting watervallen, samen met de ranger. Ik heb hem maar nog een keertje gevraagd of het wel vertrouwd was om de grens over te gaan samen, want ik voel me hier toch niet helemaal lekker. Ik ben het nog niet gewend en ik kan de mensen nog niet zo lezen, ik vertrouw ze dus allemaal voor geen cent. Maar de ranger zei weer dat het geen enkel probleem was, dus ik dacht nou, dan moeten we het maar gewoon doen.
Op het pad kwamen we wederom de vervelende kereltjes tegen. Volgens de ranger verkochten ze prima spullen en konden we op zich best wat bij ze kopen. Maar we hadden er toch niet veel zin in, dan zouden we het gezeur nog belonen ook. Dus dat doen we niet. We wandelden naar de spoorwegovergang en daar liet de ranger ons weer gaan. Hij wees richting de brug en zei dat we die kant op moesten. Over de brug zouden we de grens van Zambia bereiken zei hij. Dus we gingen op pad en ik vond het maar spannend. We waren nog redelijk vroeg dus er liepen nog niet enorm veel mensen. En dat maakte ons een mooie prooi voor alle verkopers. Ze zeurden erop los en liepen met ons mee en vroegen waar we vandaan kwamen en riepen Robben en ik weet niet wat allemaal. Ik vond het helemaal niks. Sommige leken het goed te bedoelen, maar hoe moet je nou het verschil weten tussen iemand die echt gewoon vriendelijk is, en iemand die je gaat proberen iets aan te smeren? Ik heb geen flauw idee, dus ik probeer maar tegen iedereen vriendelijk “No, thank you” te blijven zeggen.
We moesten ons paspoort laten zien bij de grenspost en vertelden dat we naar de brug gingen. We kregen een klein papiertje dat ons toegang daartoe gaf en een paar stempels in ons paspoort en we konden door. Daarna kwamen we bij de brug, waar een meisje op het punt stond om te gaan bungee-jumpen. Haar vriend had het ook één keer gedaan en zei dat hij het noooooooit meer zou doen. Ik zou het mezelf nog best wel zien doen denk ik, alleen ik hoef niet zo nodig zo’n rush en al helemaal niet zoveel geld ervoor uitgeven. Dus laat maar zitten, ik geniet al enorm van zo’n meissie dat dan gewoon na 5-4-3-2-1 springt! Prachtig om te zien en wiebelige benen naderhand 😀 . De jongen was apetrots op haar geloof ik haha.
Na de brug kwam de Zambiaanse grenspost, waar we weer wat stempels en papiertjes kregen. We begrepen het allemaal niet heel goed, maar nou ja, we mochten door, dus het zal wel oké zijn. Daarna kwamen we de ingang van het Victoria Falls park tegen en moesten we daar entree voor betalen. Uiteindelijk waren we geloof ik 80 dollar kwijt alleen voor dat wandeltochtje. We liepen naar binnen en kwamen een man met een machinegeweer tegen. We liepen hem voorbij en even later hoorden we: “Hello! … Hello! … Hello!”. Eerst dachten we: negeren die hap, maar ja, dat machinegeweer hè… Dus we draaiden ons na een aarzeling toch maar om en de man wees naar een andere man in uniform. Nu zullen we het krijgen dachten we. En de man in uniform vroeg ons kaartje voor het park, bekeek het, en zei: prima hoor, loop maar door. Hahaha, wat een toestand.
In het park gingen we weer op zoek naar de mooie uitzichtspunten. Die waren er wel te vinden, inclusief douche. Dus we hadden weer bijna net zoveel lol en waren weer bijna net zo nat als gisteren, toen we klaar waren met het rondje. Er waren prachtige uitzichten met mooie regenbogen.
Ergens halverwege kwamen we een stel heel erg donkere jongens tegen. Ze vroegen of ze met ons op de foto mochten. Dat was ons gisteren ook al gebeurd, ze deden alsof we beroemdheden waren, haha. Ik begreep er niks van, maar we hebben het idee dat het was vanwege ons witte kleurtje. En dat terwijl we hartstikke bruin zijn! Haha.
Ergens in het park kwamen we ook nog een stel baviaantjes tegen. Twee volwassen aapjes zaten elkaar te vlooien en er liep een jong aapje bij. Het jonge aapje was nog lekker onhandig. Op een gegeven moment gingen paps en mams ervandoor en het kleine aapje sprong op de rug van een van de twee. Hij keek nog eens achterom naar ons, maar mama-aap liep onder een bordje door en toen het kleine aapje weer voor zich keek stoote hij zijn koppie tegen het bordje! Aaaaaahhh zielig! Helaas staat het niet op film, maar wat moesten we lachen!
Na dat rondje wandelen, zijn we teruggewandeld richting brug. Voor de grenspost van Zambia kwam er weer een jongen achter ons aangehold. “Hello! Hello!”. Ja, wat nou weer??? Jullie lopen de verkeerde kant op, als je Zambia uit wilt, moet je aan de linkerkant van het gebouw zijn. Ah, oké, een behulpzaam persoon deze keer… Bedankt! 🙂 . Bij de grenspost kregen we weer een paar stempels en toen mochten we door naar de brug, waar het deze keer een stuk drukker was bij de bungee-jump-toestand. We zijn doorgewandeld en kwamen aan bij de grenspost voor Zimbabwe, terwijl we onderweg weer flink wat mannen van ons afsloegen. Figuurlijk dan hè, gelukkig. Bij de Zimbabwese grenspost begon de man te fronsen. Zijn eerste opmerking was: jullie zijn helemaal niet in Zambia geweest! Watte? Jawel hoor… Wat wil die nou weer. Dus we legden uit, vanmorgen in Zimbabwe, daarna in Zambia en nu weer terug naar Zimbabwe. Hij bleef fronsen, maar dat kon ook komen doordat ik bij mijn uitleg een paar keer Zambia en Zimbabwe door elkaar had gehaald 😀 😀 . Dat helpt toch niet bij zo’n officieel-kereltje-zonder-glimlach. Maar goed, uiteindelijk was de conclusie dat we een “Single Entry Visum” hadden gekregen voor Zimbabwe, en dat we nu voor de tweede keer bij de grens stonden om het land in te mogen. Tja, dat mag niet met een “Single Entry Visum”, dus of we nog even weer een visum wilden kopen. 30 dollar pp graag. Stoom uit Jeroen zijn oren, hij geloofde er geen woord van. Ik had nog wel het idee dat de man probeerde te bedenken hoe hij ons eronderuit kon krijgen, maar Jeroen was alleen maar pissig. Uiteindelijk legde hij uit dat we een stempel hadden moeten krijgen bij ons vertrek uit Zimbabwe, dan had het 15 dollar pp minder gekost, want dan hadden we een Double Entry Visum gekregen ofzoiets. Maar omdat we die stempel niet gekregen hadden, en ook niet duidelijk waren geweest toen we bij die grenspost stonden (we hadden waarschijnlijk gezegd dat we alleen maar op de brug gingen staan) moesten we nu een nieuw visum kopen. Het zal allemaal wel, 60 dollar over het balietje gesmeten en wegwezen daar. Griezels.
We wandelden snel terug, over het pad met de wilde dieren en de ranger die er niet was, en belandden weer in de prachtige rustgevende tuin van het Victoria Falls Hotel. Wat een verademing! Jeroen zei we lopen nooooit meer over dat paadje, en dat was ik grondig met hem eens! We hebben lekker onze badkleding aangedaan en zijn bij het zwembad gaan zitten met een drankje en een boekje. Ik geloof dat volgens sommige mensen onze vakantie bij het zwembad pas echt begint 😀 . En het was heerlijk.
Nadat we een poosje bij het zwembad hadden gezeten en lekker hadden gezwommen, zijn we naar de theetijd in de lounge gegaan. Die is speciaal voor ons, belangrijke VIPpers als we natuurlijk zijn… 😀 We kregen ieder een potje thee en een lekker stukje taart en hebben prinsheerlijk op de veranda van de rust zitten genieten. Toen we die ophadden zijn we een rondje door het hotel gaan maken. Het bestaat uit een oud en een nieuw gedeelte, in het nieuwe gedeelte zitten wij. Het is allemaal prachtig met mooie kleuren, mooie trappen en mooie gangen. Er zijn ook wat exposities, eentje van een beeldenkunstenares met beelden van afrikaanse dieren en mensen, en eentje van een schilder die schilderijen van de watervallen maakt. We denken erover om een beeldje van 2200 dollar en een schilderij van 16000 dollar mee te nemen 😀 . Of niet…
Ergens halverwege de sightseeing tour van het hotel, deed opeens mijn cameraatje het niet meer! Dat was enorm balen, we zouden morgen een helicoptertour gaan doen, en Jeroen heeft ook bijna geen batterij meer in zijn spiegelreflex. En geen lader meegenomen… Ja, een helicoptertour zonder fototoestel leek ons echt geen goed plan. Dus we hebben maar eens gebruikgemaakt van onze VIP privileges en hebben de dame in de lounge gevraagd of zij misschien een oplossing wist. En die wist ze wel, ze kon de plaatselijke electronicazaak wel even bellen voor ons, dan konden we een lader aanschaffen. Zo gezegd, zo gedaan. Eerst was er nog even twijfel of de zaak wel open was, maar er werd uiteindelijk inderdaad opgenomen door een dame die zei dat ze wel een universele lader voor ons had. Nou zei Jeroen, dat werkt toch niet, dit zijn Nikon batterijen! Ja hoor, zei de dame, ik kom wel even langs, dan kunnen we het uitproberen. Dus na een kwartiertje ongeveer kwam ze eraan met haar lader. Afrikaanse stekker natuurlijk, maar wel eentje met ook een stekkertje in het apparaat, dus prima te vervangen door een nederlandse versie. En hij werkte ook nog! Een ingenieus dingetje. We moesten betalen, ongetwijfeld de hoofdprijs overigens, maar de dame had geen auto en wij moesten even pinnen. Dus het hotel had een taxi voor ons geregeld, zou een dollartje of vijf kosten. Wij met de dame in de taxi en geld pinnen. Bij de pinautomaat zat een bewaker, dat was dan wel weer prettig. Na het pinnen en betalen zijn we teruggebracht naar het hotel. Onderweg vertelde ik met mijn blonde hoofd ook nog enthousiast dat we morgen een helicoptertour gingen doen, dus de beste man dacht, die lui hebben geld zat. 10 dollar graag, zei hij bij het uitstappen. Stoom uit Jeroen zijn oren! 😀 😀 . Hij heeft geen fooi gehad.
Maar goed, wij hadden een lader en konden lekker ons batterijtje opladen. Ook weer gerustgesteld. Het andere fototoestel lijkt stuk te zijn door het water dat er met bakken overheen is gegaan tijdens onze efteling-avonturen. Dus hopelijk komt dat met een beetje drogen weer goed.
Na dit avontuur zijn we nog even gaan relaxen in de kamer en daarna zijn we naar de Jungle Junction gegaan om te genieten van het diner en de show. Tenminste, dat was ons voorgespiegeld. Het diner was inderdaad prima, een buffet met allemaal lekkere dingen. Maar de show… Het waren vier groepen van alle vier weer een andere traditionele stam, die traditionele dansen en gezangen opvoerden. Als je je voorstelt dat je ze in de jungle tegenkomt dan zie je er gelijk een hele grote kookpot bij waarin nog een plekje voor je over is… Van die trommelmuziek en dansen met maskers en gezang. Het had heel leuk kunnen zijn, ware het niet dat de zangers en trommelaars in het geheel niet met het publiek bezig waren. Ze keken opzij of naar de grond, het leek alsof ze alvast bedachten wat ze morgen gingen eten en welke boodschappen daarvoor nodig hadden. En vanwege onze VIP behandeling hadden wij natuurlijk weer een prachtige tafel helemaal vooraan, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om me net zo te gedragen als zij zelf deden. Ik heb dus enthousiast na ieder nummer het applaus ingezet. Het werd een heel vermoeiende avond en we zijn dus meteen na het eten naar de kamer gevlucht om lekker te gaan slapen.
Overigens, hier is nog een (lang en hobbelig) filmpje van de leeuwen en hoe ze op jacht waren:
Geef een reactie