Vandaag was weer een echte Alaskaanse dag. Vroeg opgestaan natuurlijk, dat hoort erbij. Ontbeten in het hotel met een fruityoghurtje. Daarna vertrokken richting Emerald Air, de luchtvaartmaatschappij ( 😉 ) die ons naar Katmai National Park zou begeleiden.
Er stond al een watervliegtuigje voor ons klaar toen we aankwamen, of eigenlijk, hij dreef klaar… We kregen laarzen tot onze liezen aangemeten en moesten regenkleding alvast aandoen. Ik kreeg ook een muts en handschoenen voor als het koud was, maar het weer zag er best redelijk uit. Het was niet koud, ik denk 15 graden ofzo. Er hingen wel veel wolken, maar daar is vandaag nauwelijks regen uit gevallen. Hadden we geluk mee.
Na een vlucht van ongeveer een uur met het watervliegtuig uit 1955 (ook een ervaring…) landden we in het water voor Hallo Bay. Vanuit de lucht hadden we al een aantal beren op het land zien lopen. De gids vertelde dat deze beren in dit park 30% groter zijn dan gemiddeld. Dat komt omdat ze daar heel gemakkelijk aan eten kunnen komen en dus weinig hoeven te hollen / werken. Het zijn dus eigenlijk bourgondische dikzakken 😉 . Na de landing stapten we uit en mochten de heren mee met de mannelijke gids en de dames met de vrouwelijke gids, om even een plasje te doen. Iemand van de dames wilde wat verder lopen dan de gids voor ogen had, en ze zei gelijk: nee, hierblijven hoor. Er kan zomaar een beer in dat hoge gras liggen daar! Ahum, oh, zo zegmaar… Jaja. Ik snap t. Denk ik… Berenland…
Toen iedereen er klaar voor was gingen we op pad. We hadden al instructies gehad dat we achter elkaar aan in een rijtje moesten lopen. Als de gids stopte moesten wij ook stoppen. En dicht bij elkaar blijven. Als er dan een beer op ons af zou komen, moesten we nog dichter bij elkaar gaan staan en roepen en wapperen met een jas ofzoiets. Dat gebeurt weleens zei ze.
Dus we liepen allemaal netjes in een rijtje achter de gids aan. We zagen een beer lopen in het gras, hij was lekker aan het eten. En de gids liep richting beer. Ik dacht zijn we nou helemaal gek geworden, en liep keurig in het rijtje achter hem aan… We kwamen steeds dichterbij en de beer besteedde nauwelijks aandacht aan ons. We stopten even om foto’s te maken, hij stond op een schitterend plekje met achter zich de gletsjers. 
Af en toe keek de beer even naar ons en at weer door. Toen zei de gids, kom, we gaan nog een stukje dichterbij. Duh, die man is van t padje, dacht ik, en liep in zijn voetstapjes richting beer. De beer vond het inderdaad allemaal prima en bleef lekker dooreten. Dat was eigenlijk helemaal niet zo spannend als het leek.
Later werd verteld dat deze beren wel redelijk gewend zijn aan groepen mensen. Ze besteden er inderdaad weinig aandacht aan. De vrouwelijke gids (Sarah) kende alle beren, ze komt daar al jaren met groepen. Ze weet welke beren een wat kleinere “personal space” hebben dan andere, en weet dus hoe dichtbij ze kan komen. Er is een Alpha-mannetje in de groep, die is de baas dus, en die is voortdurend bezig met het opjagen van de andere beren, het opeisen van zijn plek. Af en toe ziet ze gevechten tussen beren om de rangorde te bepalen, heel soms tot bloedens toe. De vrouwtjesberen hebben een mooiere vacht en zien er mooier uit, omdat ze niet hoeven te vechten.
Nadat we deze beer bekeken hadden, liepen we door naar de volgende. Daar begon de hele riedel opnieuw, en zo hebben we uren door het veld gelopen. We hebben denk ik wel tussen de 15 en 20 beren gezien en een groot deel daarvan van dichtbij bekeken. Op een gegeven moment stonden we in het midden, omsingeld door een stuk of zeven beren. Niks aan t handje, ging allemaal prima. Behalve één keertje. Toen was er een (behoorlijk grote) beer in de puberteit, ééntje die stoer wilde doen, en die begon een beetje moeilijk te doen toen wij langs hem wilden lopen. We liepen op een afstand 50 meter langs hem, en hij zat eerst met zijn rug naar ons toe. Ik zag al dat hij een paar keer naar ons zat te kijken en ons in de gaten hield. Zijn oren gingen in zijn nek en ik had ergens gelezen dat dat nie zo goed is, als je een beer dat ziet doen. 😉 Dus ik werd al wat nerveuzer… En toen stond hij opeens op zijn achterpoten en sloeg met zijn voorpoot onze richting uit. Allemaal nog steeds op 50 meter afstand, maar ik schrok me een ongeluk. De gids kwam meteen dicht bij ons staan, maar Sarah, degene met de meeste ervaring, zei: loop maar gewoon door hoor, niks aan de hand. En dat deden we en de beer hield inderdaad op. Later vertelden ze dus dat het stoerdoenerij was, en dat je dat eigenlijk juist niet moet belonen met een reactie, anders blijft hij dat doen. Jaja, niet reageren als een beer zoiets doet? Ahum… Hellup! 🙂
Een andere keer stonden we bij een beer te kijken, en hij vond het nodig om onze richting uit te komen. Hij was gewoon van plan om die kant op te lopen, en deed dat. Ik denk dat we op minder dan tien meter afstand van hem stonden terwijl hij langs ons liep. Zoals je op het filmpje kunt zien, was hij nogal schaamteloos… 😉 😀
We zagen ook nog, een stuk verderop aan de overkant van het water, een moeder met kleintjes zitten. De kleintjes waren lekker aan het spelen en aan het rommelen. Gingen op de achterpootjes staan, naar ons kijken en dan weer samen spelen en rommelen. Zag er ook heel schattig uit. Helaas is het filmpje van best een afstand, maar toch wel leuk om te zien denk ik.
We waren iets na tien uur aangekomen op het eiland en vertrokken om drie uur weer. Op een ruim half uurtje zitten voor de lunch na, hebben we de hele dag in het veld rondgelopen om beren van dichtbij te bekijken. Een erg bijzondere bezigheid. In het begin was het even spannend, daarna eigenlijk niet meer. Maar na de beer in de puberteit vond ik het toch wel weer een beetje spannend. Je weet toch nooit wat ze gaan doen. Maar het was wel heel erg mooi om te kunnen doen.
Op de terugweg in het vliegtuig hebben we ook nog een heleboel walvissen in het water gezien. We vlogen op zo’n honderd meter hoogte en konden ze heel gemakkelijk zien zwemmen. Bultruggen weer, ook prachtig om te zien.
Na de landing kregen we nog wat koffie en heb ik een petje en een t-shirt gekocht. Ik vond het leuk om wat extra’s daar te besteden, geen idee of ik beide ooit ga dragen 😉 . Daarna zijn we terug naar het hotel gereden, we waren behoorlijk moe. Ik had in het vliegtuig op de terugweg ook nog een uiltje geknapt. Na het eten lekker slapen en dan naar Anchorage terug. Een rit van ongeveer vijf uur, kunnen we rustig aan doen.
Geef een reactie